Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Όσες συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών και να γίνουν, ένα είναι βέβαιο: Το ασφαλιστικό δεν αντιμετωπίζεται, ούτε λύνεται με κοινά ανακοινωθέντα. 

Αν τα προβλήματα μπορούσαν να λυθούν με κοινά ανακοινωθέντα, τότε δεν θα υπήρχε τίποτε το ευκολότερο. 

Επομένως, το πρόβλημα του κ. Τσίπρα δεν ήταν να εκδοθεί ένα κοινό ανακοινωθέν για να λυθεί το Ασφαλιστικό και να διασωθούν οι συντάξεις. 

Το πρόβλημά του ήταν να υπάρξει το ανακοινωθέν ώστε μετά να δηλώσει πως όλες οι πολιτικές δυνάμεις συμφώνησαν στη «λύση» που σκοπεύει να δώσει.

Φυσικά, άλλα έλεγε πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, μετά από αυτές, πριν από το καταστροφικό δημοψήφισμα, μετά από αυτό, πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και μετά από αυτές.

Διακήρυσσε πως θα σώσει τις συντάξεις, πως έπρεπε να γίνει πρωθυπουργός για να μην εφαρμοστεί το περίφημο mail Χαρδούβελη και να μην μειωθούν οι συντάξεις, πως τις έσωσε με τη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, πως θα τις έσωζε αν στο δημοψήφισμα ψηφίζαμε «Όχι», πως θα τις έσωζε αν τον ξαναψήφιζαν τον Σεπτέμβριο.

Όσο θυμόμαστε τον κ. Τσίπρα, σώζει τις συντάξεις! 

Αν και πάλι δεν μπορεί, ας κάνει ένα δημοψήφισμα με το ερώτημα «θέλετε να σωθούν οι συντάξεις, ναι ή όχι;».

Τώρα, λέει πως κατανοεί ότι η Ν.Δ. βρίσκεται σε εσωκομματική διαδικασία, αλλά, όπως είπε, «η χώρα δεν μπορεί να περιμένει»! 

Δηλαδή ισχυρίζεται πως η χώρα δεν μπορεί να περιμένει τη Νέα Δημοκρατία για να σώσει αυτός το ασφαλιστικό!

Αλλά προεκλογικά – Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου – έλεγε πως δεν χρειάζεται η Ν.Δ., διότι αυτός έχει τη λύση, που δεν συμβαδίζει με αυτήν της Νέας Δημοκρατίας. 

Πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, ήδη από το περίφημο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», ο κ. Τσίπρας μοίραζε δέκατες τρίτες συντάξεις.

Και πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου έβαζε το δίλημμα: Ποιους θα εμπιστευτείτε για να διαπραγματευτούν για τις συντάξεις, εμάς ή αυτούς; 

Σημαία τις είχε κάνει ο κ. Τσίπρας τις συντάξεις. Μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου αποτελούσαν «κόκκινη γραμμή» και μετά μπήκαν στα «ανοιχτά ζητήματα».

Και τώρα, δεν μπορεί να περιμένει τη Ν.Δ. (η οποία από τον περασμένο Ιανουάριο αναζητεί έναν ουδέτερο χρόνο για να κάνει την εσωκομματική της διαδικασία και ούτε την βρήκε, ούτε, καταπώς φαίνεται, τη βρίσκει και τώρα, αν και η λαϊκή εντολή είναι νωπή).

Μιλάμε, βέβαια, για τον κ. Τσίπρα που ουδέποτε δέχθηκε, επί προηγούμενης κυβέρνησης, να προσέλθει σε διάλογο για το Ασφαλιστικό.

Τώρα, μάλλον ήλθε η ώρα να το λύσει μόνος του. 

Και αν κρίνουμε από τις υπόλοιπες «λύσεις» που έχει δώσει, ο κ. Τσίπρας μάλλον ζητούσε συνεργούς στην… τελική λύση.