Η ψήφος εμπιστοσύνης ως ομαδική ψυχοθεραπεία Είναι θλιβερό, εξοργιστικό, ιδιοτελές: Η χώρα, με ευθύνη του κ. Παπανδρέου και των υπουργών που έλαβαν μέρος στο περίφημο υπουργικό συμβούλιο – ολονυχτία της 31ης Οκτωβρίου, βρέθηκε ξαφνικά χωρίς χρηματοδότηση, χωρίς συμμάχους και χωρίς κυβέρνηση.

Παρ’ όλα αυτά, επί δύο ολόκληρες ημέρες, μια ταπεινωμένη και άφραγκη χώρα παρακολουθούσε αυτούς οι οποίοι έχουν την αποκλειστική ευθύνη για το χάλι της, να παριστάνουν ότι ενδιαφέρονται για τον λαό, ενώ στην πραγματικότητα απλώς είχαν ριχτεί σε άλλη μια κούρσα διαδοχής.

Αποκαλύφθηκε δε πως και στο υπουργικό συμβούλιο της Πέμπτης, 3 Νοεμβρίου, αυτόν τον καημό είχαν: Με ποιον τρόπο θα αποχωρήσει ο κ. Παπανδρέου και πώς θα δρομολογηθούν οι διαδικασίες ανάδειξης νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ.

Είναι κάτι που δεν θα το μαθαίναμε ποτέ αν ο Παπανδρέου δεν αποφάσιζε – αν και τα είχαν συμφωνήσει στο υπουργικό – να «ξεχάσει» να αναφερθεί στο θέμα, λίγο μετά, κατά την συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Με πρόσχημα την ανάγκη για σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας, χρησιμοποιήθηκαν ο ιερός (λέμε τώρα, μετά από όσα έχουν συμβεί) χώρος του κοινοβουλίου και η ψηφοφορία για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ως μοχλός πίεσης για να αλλάξει αρχηγό ένα κόμμα!

Γι’ αυτές ακριβώς τις εσωκομματικές ανάγκες είχαμε και… βαφτίσια! Η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ονομάστηκε (από τη… νονά Βάσω Παπανδρέου) σε ψήφο εντολής για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.

Όπως είπε, «η αποψινή ψηφοφορία δεν έχει τον χαρακτήρα που κάποιοι θέλησαν να της δώσουν την περασμένη εβδομάδα» - και επομένως,… κακώς ακολουθήθηκαν όσα ορίζει ο Κανονισμός της Βουλής για την ψηφοφορία για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης.

Το πράσινο φως είχε φροντίσει να ανάψει ο Α. Λοβέρδος, ο οποίος, ως συνταγματολόγος, μας εξήγησε για ποιο λόγο δεν μπορεί να συμβεί αυτό (επειδή, όπως μας είπε, σύμφωνα με το Σύνταγμα, η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση δεν δίνεται υπό προϋποθέσεις ή ακυρωτικές αιρέσεις).

Και επομένως, όπως επίσης είπε, απλώς μας έκανε γνωστό το πολιτικό του σκεπτικό!

Τι εννοούσε; Για ποιο λόγο η πτωχευμένη – με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης στην οποία μετείχε συνεχώς και αδιαλείπτως – χώρα έπρεπε να πληροφορηθεί το πολιτικό του σκεπτικό;

Ποιον ενδιαφέρει το πολιτικό του σκεπτικό; Τους χειμαζόμενους Έλληνες; Τους άνεργους; Τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς που είδαν τα εισοδήματά τους να πετσοκόβονται;

Όχι, βέβαια. Το «σκεπτικό» γνωστοποιήθηκε ενόψει της κούρσας διαδοχής. Το οποίο «σκεπτικό» υπήρχε και προηγουμένως, κατά την μοιραία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου της 31ης Οκτωβρίου, όταν όλοι (και ο κ. Λοβέρδος παρά τις αντιρρήσεις που είπε ότι εξέφρασε)- αντί να κλειδώσουν τον κ. Παπανδρέου μέσα στο δωμάτιο και να μην του επιτρέψουν την έξοδο αν προηγουμένως δεν άλλαζε γνώμη - τον άφησαν ελεύθερο να πάει στις Κάννες και να εκτοξεύσει τις ρουκέτες περί δημοψηφίσματος.

Μάλιστα, μετά από εκείνο το υπουργικό συμβούλιο, ο κ. Μόσιαλος (πού βρίσκεται αλήθεια αυτή η λαλίστατη ψυχή δυο μέρες τώρα;) εξέδωσε και ανακοίνωση με την οποία μας διαβεβαίωνε πως η στήριξη στον πρωθυπουργό από το υπουργικό συμβούλιο ήταν ομόφωνη!

Και όταν λέμε «ομόφωνη», εννοούμε ομόφωνη. Υποθέτω δηλαδή, γιατί στο φρενοκομείο οι κανόνες είναι διαφορετικοί.

Από χθες, καταβάλλεται προσπάθεια όλα αυτά να ξεχαστούν. Όλοι όσοι προσέφεραν ομόφωνη στήριξη, λένε τώρα πως διαφωνούσαν, αλλά… (προσθέτω) μη μπορώντας προφανώς να αντιδράσουν σε μια ψυχαναγκαστική κατάσταση, έλαβαν μέρος σ’ αυτήν, όπως οι ευφυείς – λέμε τώρα – άνθρωποι που, για να επιβιώσουν σε έναν κόσμο ηλιθίων υποδύονται και οι ίδιοι τους ηλίθιους.

Από χθες, η χώρα ολόκληρη παρακολουθεί άναυδη κάτι το απροσδιόριστο – που στην πραγματικότητα είναι μια ακόμη μάχη διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ.

Δεν μπορούσε να το φανταστεί η ελληνική κοινή γνώμη. Δεν μπορούσε να φανταστεί τόση ιδιοτέλεια. Τόση αδιαφορία για την πατρίδα. Τόσο μεγάλη προσήλωση στο προσωπικό και στο κομματικό συμφέρον.

Επί δύο μέρες προσπαθούσαν να πείσουν τον Παπανδρέου να φύγει, αναζητώντας παράλληλα τρόπους για να του χρυσώσουν το χάπι και κάνοντας συγχρόνως κινήσεις για να βρεθεί (ο κάθε δελφίνος και η κάθε δελφίνα) σε καλύτερο σημείο εκκίνησης.

Κατέληξαν στη «λύση» να μετατρέψουν (από μόνοι τους και χωρίς αυτό να προβλέπεται από το Σύνταγμα) την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση σε ψήφο εμπιστοσύνης σε… άλλη κυβέρνηση.

Δηλαδή οι (λέμε τώρα) θεματοφύλακες των νόμων και του Συντάγματος προχώρησαν ανενδοίαστα – και χωρίς καμιά αντίδραση από την πλευρά του Προέδρου της Βουλής- σε ωμή παραβίαση του θεμελιώδους καταστατικού χάρτη της χώρας, για να μην στενοχωρήσουν τον αρχηγό τους και για να βρουν χωρίς μεγάλους κραδασμούς άλλον αρχηγό.

Στην πραγματικότητα, μετέτρεψαν την ψήφο εμπιστοσύνης σε… ομαδική ψυχοθεραπεία.