Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Χρόνια τώρα σε όλες τις εθνικές εορτές στήνεται μια διχαστική συζήτηση, πότε για τις παρελάσεις και πότε για το νόημα της επετείου.

Φέτος, είχαμε και κάτι ακόμη: Τα νταούλια (που αφού δεν τα βάρεσε κανείς στο Βερολίνο και στο Euroworking Group μας τα έφεραν στο Σύνταγμα) και την «λαϊκή συμμετοχή».

Ως προς τα νταούλια, σε όλους αρέσουν αλλά μια στρατιωτική παρέλαση πρέπει να ολοκληρώνεται ως στρατιωτική παρέλαση. Να στέλνει δηλαδή ως τελικό και ανόθευτο μήνυμα το αίσθημα της ένοπλης υπεροχής έναντι οποιουδήποτε ήθελε να επιβουλευτεί την εθνική ακεραιότητα.

Ως προς τη «λαϊκή συμμετοχή» μια ειδική και μια γενική αναφορά.

Η ειδική: Αποδείχθηκε πως για όσους μπήκαν τα κιγκλιδώματα, για άλλους τόσους βγήκαν.

Αποδείχθηκε δηλαδή ότι ο ίδιος μικρός αριθμός ατόμων που ανταποκρίνονταν τις προηγούμενες φορές στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων άκαπνων να κάνουν μπάχαλο τις παρελάσεις, ο ίδιος μικρός αριθμός πειθάρχησε στο «κάλεσμα» για «λαϊκή συμμετοχή», προσφέροντας ένα μωσαϊκό από πολύχρωμες ομπρέλες.

Η γενική: Η «λαϊκή συμμετοχή», αποτελεί στοιχείο του κινηματικού χαρακτήρα που θέλουν να προσδίδουν στις εκδηλώσεις τους τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Η προσφυγή στην ψυχολογία της μάζας, αποτελούσε πάντα την πιο προσφιλή τους τακτική.

Στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας παρήλαυναν οι εργάτες αποδίδοντας τιμές σ’ εκείνα τα μαυσωλεία που ήσαν τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου.

Στην Αβάνα διαδήλωνε ο λαός με τον Κάστρο να ερωτά «θέλετε εκλογές;» και το πλήθος να κραυγάζει από κάτω ένα βροντώδες «Όχι».

Στη Μαδρίτη οι πολίτες ύψωναν το χέρι σε φασιστικό χαιρετισμό μπροστά στον Φράνκο.

Στο Βερολίνο και στη Ρώμη τα πλήθη των υποστηρικτών του Χίτλερ και του Μουσολίνι δημιουργούσαν ένα κίνημα ενθουσιασμού και τρόμου, όπως το περιέγραψε ο Ράιχ στο βιβλίο του «Η μαζική ψυχολογία του φασισμού».

Και βέβαια, στην Αθήνα με την ΕΟΝ του Μεταξά και τις γιορτές της χούντας στο Παναθηναϊκό Στάδιο, αλλά και με τις διαδηλώσεις των προηγούμενων χρόνων, όταν ο λαός εκαλείτο να διαδηλώσει μπουλουκηδόν κατά των μνημονίων!

Οι εκδηλώσεις «μαζικής λαϊκής συμμετοχής» διαφέρουν από τις οργανωμένες παρελάσεις, είτε στρατιωτικές είτε μαθητικές, που σκοπό έχουν την απότιση φόρου τιμής στους αγώνες του Έθνους και σε εκείνους που θυσιάστηκαν για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία, αλλά και την επιβεβαίωση πως και οι επίγονοι το ίδιο προσηλωμένοι σ’ αυτά τα ιδανικά είναι.

Μια οργανωμένη παρέλαση στέλνει μήνυμα εθνικής αυτοπεποίθησης και ενότητας. Μια μπουλουκηδόν «λαϊκή συμμετοχή», είτε κατά είτε υπέρ της εξουσίας, στέλνει μήνυμα διχασμού, ανοργανωσιάς και κατευθυνόμενης ψυχολογίας της μάζας.

Φυσικά, εδώ είναι Ελλάδα και αυτά δύσκολα περνάνε. Λίγοι είναι εκείνοι που δέχονται να γίνουν όργανα της προπαγάνδας και να χρησιμοποιηθούν ως πιόνια στην σκακιέρα της μαζικής ψυχολογίας.

Και ακόμη λιγότεροι αυτοί που παίρνουν μέρος σε κατά παραγγελία σκηνοθετημένα «λαϊκά γλέντια».

Ωστόσο, είναι αυτοί που με τις κραυγές τους κάνουν τον μεγαλύτερο θόρυβο, υποχρεώνοντας τους πιο πολλούς, αυτούς που προτιμούν την οδό της λογικής, να στέκουν παράμερα περιμένοντας να περάσει η μπόρα.

Τέλος, σημειώνεται άλλη μια προσπάθεια να νοθευτεί και φέτος το μήνυμα της εθνικής επετείου:

Μεγάλη και αποπροσανατολιστική προσπάθεια σύγκρισης της ηρωικής εποχής του 1821 με τη σημερινή, των αγώνων για την Εθνική Παλιγγενεσία με τους… αγώνες κατά των δανειστών, της «κυρίαρχης αστικής τάξης», των «σύγχρονων κοτζαμπάσηδων», του «ιμπεριαλισμού», της «νέας αποικιοκρατίας», της «καθεστηκυίας τάξης», του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, της «νεοφιλελεύθερης λιτότητας».

Αν το 1821 δεν αποτελούσε «βίωμα» για τους Έλληνες, όπως προσφυώς ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μπορεί και να πιστεύαμε πως ο Γέρος του Μοριά και οι άλλοι αγωνιστές πολέμησαν εναντίον των… μνημονίων!

Μεγάλη και προπαγανδιστική η προσπάθεια να μας «ενημερώσουν» πως ο Αγώνας του 1821, τον καιρό της… «Παλινόρθωσης του Παλαιού Καθεστώτος», σκοπό είχε τη… λαϊκή κυριαρχία και την αξιοπρέπεια!

Και πως, όπως μας ενημέρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, στο επίσημο μήνυμά του για την ημέρα, «η προσπάθεια της νέας ελληνικής κυβέρνησης αποτελεί σύμβολο ελπίδας για όλη την Ευρώπη και για τους λαούς της που αγωνίζονται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας».

Οπότε, όπως μας πληροφόρησε ο υπουργός Άμυνας, «μία "παρηκμασμένη" ηγεσία- και δη σε συνθήκες κρίσεως και σύγχυσης- επιτρέπει σε αλλότρια συμφέροντα, σε αρνησιπάτριδες και δουλοπρεπείς, να δρουν και να καπηλεύονται τον κόπο, τον ιδρώτα και την αξιοπρέπεια του λαού».

Τέτοια πράγματα.

Περί λαϊκής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας ο λόγος. Η λέξη «αξιοπρέπεια» δεν έλειψε από κανένα μήνυμα των πρώην αντιμνημονιακών, που τώρα αναζητούν τον δρόμο τους στις βερολινέζικες λεωφόρους.

Στο πλαίσιο των απανωτών βαφτισιών, βαφτίσανε και το πάθος για ελευθερία, σε αγώνα για την αξιοπρέπεια!

Οπότε, δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ηγήτορες με στολή είτε μας ενημέρωσαν ότι οι Έλληνες «πολέμησαν με αξιοπρέπεια» - τι σημαίνει αυτό; Πώς ξεχωρίζεις τον «αξιοπρεπή» από τον «αναξιοπρεπή» πόλεμο όταν ένα έθνος αγωνίζεται για την ελευθερία του; - ή… τιτίβισαν πως η φετινή παρέλαση θα είναι μία «μαζική διαδήλωση του λαού», συνοδεύοντας την ανάρτηση με μία φωτογραφία στην οποία πουλιά πετούν παίρνοντας μαζί τους τα κιγκλιδώματα από την Πλατεία Συντάγματος.

Ο Ροζέ Γκαροντί έλεγε πως (σε καιρούς απόπειρας επιβολής της ψυχολογίας της μάζας) όσοι θέλουν να επιβιώσουν «πρέπει να αλυχτούν μαζί με τους άλλους λύκους».

Επίσης, για την Ιστορία, υπενθυμίζω στους νεόκοπους επαναστάτες πως ο Βελουχιώτης δήλωνε ότι «οι κοινωνικοί αγώνες οφείλουν να υποτάσσονται στους εθνικοαπελευθερωτικούς»…