26 Απριλίου 2024
Θανάσης Παπανδρόπουλος
Δεύτερη υπερχρεωμένη χώρα στον κόσμο, αδύναμη να αντιπαρατεθεί σε ακραίες μειοψηφίες που πλήττουν την κοινωνική ειρήνη και με συνδικάτα που αντιπροσωπεύουν μόλις το 7% του συνόλου των εργαζομένων να απειλούν τη δημοκρατία, η Γαλλία είναι μια προβληματική χώρα.
Η μέση σύνταξή ενός κανονικού Γάλλου εργαζόμενου είναι 1.476 ευρώ το μήνα. Όμως στον κανόνα αυτόν υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις. Οι εργαζόμενοι στην κρατική εταιρία σιδηροδρόμων (SNCF) για παράδειγμα, έχουν μέση σύνταξη 3.735 ευρώ το μήνα επί 13 μήνες, ήτοι 48.555 ευρώ ετησίως. Και αν στο ποσό αυτό προστεθούν και μια σειρά από παροχές εις είδος, τότε το συνολικό ποσό δεν απέχει από τις 60.000 ευρώ το χρόνο.
Από την πλευρά τους, οι εργαζόμενοι στις κρατικές εταιρίες του μετρό RATP, σύμφωνα με το Σωματείο τους, έχουν μηνιαία σύνταξη 2.760 ευρώ ήτοι 35.880€ ετησίως.
Πριν ένα μήνα λοιπόν, τα ηγετικά μέλη του πάλαι ποτέ ισχυρού κομμουνιστικού συνδικάτου CGT, που αντιπροσωπεύουν σήμερα το 6% των Γάλλων εργαζομένων, με αφορμή την σχεδιαζόμενη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση της Γαλλικής Κυβέρνησης, θέλησαν να εκμεταλλευτούν ένα γενικό κλίμα δυσαρέσκειας που υπάρχει τόσο απέναντι στην κυβέρνηση του Εντουάρ Σαρλ Φιλίπ, οσο και απέναντι στον Γάλλο Πρόεδρο Εμμ. Μακρόν. Ξεκίνησαν έτσι μια προκλητική απεργία την περίοδο των εορτών, συμπαρασύροντας και το μεταρρυθμιστικό συνδικάτο CFDT που ειναι το ισχυρότερο στη Γαλλία και το οποίο, με κάποιες επιφυλάξεις είχε ταχθεί υπέρ της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης.
Στο πλαίσιο αυτό, τις τελευταίες εβδομάδες είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα οργιώδες φεστιβάλ παραπληροφόρησης, ψευδολογίας και ασυναρτησίας, στο οποίο η γαλλική κυβέρνηση έδειξε μιά περίεργη αδυναμία να απαντήσει. Ακόμα χειρότερα οι προπαγανδιστές της CGT, έμπλεξαν στην όλη ιστορία και το γνωστό …Fund Black Rock, το οποίο ως γνωστόν διαχειρίζεται περί τα 6 τρις δολάρια κεφάλαια συνταξιοδοτικών ταμείων. Πλην όμως τις διαψεύσεις του fund για συμμετοχή του στο σχέδιο για ασφαλιστική μεταρρύθμιση, κανείς δεν τις άκουσε.
Υπό αυτές τις συνθήκες, στις οποίες υπάρχουν και ισχυρές δόσεις συνωμοσιολογίας, το 51% των Γάλλων, δείχνει να βλέπει θετικά τις απεργίες, δηλώνοντας όμως σε ποσοστό 60% ότι δεν χαμπαρίζει σχεδόν τίποτε για το πολύπλοκο και άκρως συντεχνιακό γαλλικό ασφαλιστικό σύστημα.
Όπως προκύπτει από επίσημες δηλώσεις, επιδίωξη του προέδρου Εμμ. Μακρόν και του πρωθυπουργού του Εντουάρ Φιλίπ, είναι να περιορίσουν το υψηλό κόστος του ασφαλιστικού συνταξιοδοτικού, το οποίο απορροφά το 15% του ΑΕΠ της Γαλλίας.
Πρόκειται για το τρίτο υψηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε., μετά την Ελλάδα και την Ιταλία, και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τα δημοσιονομικά προβλήματα της Γαλλίας και την υστέρηση, σε πολλές περιπτώσεις, της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της. Πρόθεση επίσης των κυβερνώντων είναι να ομογενοποιήσουν τα 42 διαφορετικά ασφαλιστικά καθεστώτα, τα οποία έχουν αναπτυχθεί με συντεχνιακή λογική.
Οι αντιδράσεις είναι πολλές ωστόσο και ξεκινάνε από τις κρατικοδίαιτες συντεχνίες, που, όπως και στην Ελλάδα, λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, ερήμην της όποιας συγκυρίας. Ας σημειωθεί οτι βασική πρόταση της γαλλικής κυβέρνησης είναι η αύξηση του βασικού ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια για όσους ασφαλισμένους έχουν γεννηθεί μετά το 1975. Θα διατηρηθεί ωστόσο το δικαίωμα συνταξιοδότησης στα 62, αλλά θα υπάρξει κάποια μείωση των συντάξεων για όσους δεν προσαρμοστούν στο μέλλον στο νέο ηλικιακό όριο.
Στη βάση αυτών των προτάσεων, η ασφαλιστική μεταρρύθμιση που προωθούν ο Μακρόν και ο Φιλίπ μερικώς μόνον λύνει το οικονομικό πρόβλημα του ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού. Παρ’ όλα αυτά, θεωρείται ριζοσπαστική από τους θιγόμενους, με αποτέλεσμα να ενώσει τις δυνάμεις της με τους απεργούς η κεντροαριστερή συνδικαλιστική συνομοσπονδία CFDT, η οποία, όπως είπαμε και πιο πάνω, με 601.000 μέλη είναι η μεγαλύτερη της Γαλλίας.
Η CFDT δεν διαφωνεί, επί της αρχής, κατά της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, αλλά θεωρεί αιτία πολέμου την αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης.
Μπροστά λοιπόν στις καταστάσεις αυτές, δεν είναι λίγοι αυτοί που αναρωτιούνται αν η σημερινή Γαλλία έχει τα κότσια να αναλάβει τα ηνία της Ένωσης, σε μια κρίσιμη φάση για το μέλλον της τελευταίας. Σ΄ αυτόν τον σκεπτικισμό ήλθαν να προστεθούν και οι προβλέψεις γνωστών οίκων αξιολόγησης, που επισημαίνουν ότι η γαλλική οικονομία έχει πρόβλημα χρέους και ανταγωνιστικότητας, παράλληλα δε το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα, στην εποχή της ψηφιακής ανατροπής μάλλον περί άλλα τυρβάζει.
«Αν η Γαλλία δεν συνειδητοποιήσει και δεν αντιδράσει στην πρόκληση της τεχνητής νοημοσύνης, το μέλλον της θα είναι από τα πιο αβέβαια στον κόσμο», μας έλεγε πρόσφατα ο συγγραφέας Λωράν Αλεξάντρ, σπουδασμένος χειρούργος και που πιστεύει ότι οι θησαυροί της γνώσης στο επιπεδο της τεχνητής νοημοσύνης μόλις που έχουν ανιχνευθεί.
Δυστυχώς δε όταν σε γαλλικά τηλεοπτικά κανάλια παρακολουθεί κανείς συζητήσεις πάνω σε αιχμηρά θέματα του αύριο, μόνον απέραντη θλίψη αισθάνεται βλέποντας τον ωκεανό της άγνοιας και της εθελοτύφλωσης. Και η κατάσταση αυτή είναι που τροφοδοτεί την καχυποψία των Βορειοευρωπαίων έναντι της χώρας του Βολταίρου, η οποία παρ’ ολα αυτά είναι η μόνη που σώζει την τιμή των Ευρωπαίων στη κινούμενη άμμο της Αφρικής, οπου Κινέζοι και ισλαμοφασίστες επιδιώκουν να κατακτήσουν μιαν ήπειρο δίπλα στην Ευρώπη.
