Γράφει ο
Νίκος Ιωάννου

Οι επικήδειοι και επιμνημόσυνοι λόγοι απευθύνονται στον Νεκρό. Οι λοιποί παριστάμενοι είναι απλοί ακροατές. Προκειμένου περί Ηρώων και Πεσόντων υπέρ Πατρίδος οι λόγοι αυτοί μπορούν να έχουν δύο ενότητες.

Η πρώτη οφείλει να αναδείξει τις αρετές, την συνεισφορά και το μέγεθος της θυσίας του μνημονευομένου, τα μέσα που διέθετε, τις συνθήκες και στόχους του αγώνα του καθώς και τα χαρακτηριστικά του αντιπάλου.

Η δεύτερη και δυσκολότερη διότι έχει πολλές μεταβλητές, την ειλικρινή τοποθέτηση του ομιλούντος έναντι των ανωτέρω, τον απολογισμό για την αξιοποίηση ή απαξίωση της Θυσίας καθώς και τη δέσμευση για Δικαίωση του Ήρωος.

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες του τραγικού επιλόγου της μακράς πορείας για διακρίβωση της τύχης των Αγνοουμένων μας. Στην πραγματικότητα, αποκαλύπτονται μόνο τα στοιχεία της ταυτότητος και αποσιωπούνται συνωμοτικά οι συνθήκες θανάτου, οι βασανισμοί, οι ακρωτηριασμοί και οι εν ψυχρώ εκτελέσεις…

Και φθάνουμε  στην Εκκλησία για την κηδεία, όπου το παράδοξον συναγωνίζεται το τραγικό. Μεσήλικες κηδεύουν τους νεαρούς γονείς τους, νεώτερα αδέλφια, με τα 36 χρόνια που πέρασαν στην πλάτη, στα μαλλιά και την καρδιά, κηδεύουν τους μεγαλύτερους αδελφούς που καθηλώθηκαν στα 18, τα 25, τα 30…

Τότε, εμφανίζεται ο εκπρόσωπος της Κυβερνήσεως, κομίζων πανομοιότυπον ομιλίαν όπου εις την πρώτη ενότητα γίνεται τελεία διαστρέβλωση και απόκρυψη όλων των στοιχείων που συνιστούν τα πραγματικά γεγονότα. Εις την δεύτερη ενότητα συστηματικά απουσιάζει το στοιχείο της αυτοκριτικής και της όποιας δεσμεύσεως έναντι αυτού που υποτίθεται ότι τιμάται. Η αποθέωσις της αλαζονείας και του κυνισμού συντελείται με την διαβεβαίωση, ότι, οι ψυχές των πεσόντων θα δικαιωθούν με την επίτευξη συμφωνίας, με τις οδυνηρές υποχωρήσεις, και την έκπληξη των αντιπάλων για το πόσο πολλά μπορούμε να τους δώσουμε (!) για να γίνει πραγματικότης η ουτοπία της Δ.Δ.Ο. (Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας).

Ήξερα πολύ καλά τον Μάριο, την οικογένειά του, τα ιδανικά και τους αγώνες του. Αν μπορούσε να ανασυγκροτηθεί μέσα από το μικρό κουτί που περιέκλειε τα βασανισμένα του οστά ίσως   απέβαλλε τον ομιλητή στην κηδεία του, όπως ο Ιησούς τους Φαρισαίους από τον Ναό.

Δεν ήξερα τον Χριστάκη αλλά πιστεύω, ότι η ψυχή του αναπαύεται ήσυχα γιατί ο αδελφός του, έβγαλε αυθόρμητα τη φωτιά που τον έκαιγε την ώρα που έπεφτε το χώμα της Λήθης.

Ο κάθε ένας από την Κοινότητα των Αγνοουμένων κουβαλά και μια ιστορία. Τους ένωσε όμως, τότε, η αγάπη για την Πατρίδα και η απόφαση να μην αφήσουν τον τούρκο να την πατήσει. Τώρα τους ενώνει και η Σιωπή.

Οι Οικογένειές τους, κουβαλούν το Σταυρό του Μαρτυρίου τόσα χρόνια και ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ την συμπαράσταση της Κοινωνίας και την αναγνώριση της Πολιτείας.

Το Κράτος, που μετάλαβε ΖΩΗ από το ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ οφείλει, να μην τους χρησιμοποιεί για πολιτική εκμετάλλευση και προπαγάνδα. Και σ’ αυτούς που ακόμη υπάρχουν λίγη ανθρωπιά θα ήταν το καλύτερο βάλσαμο.

Κύριοι της Κυπριακής Κυβερνήσεως, είναι κοινή πεποίθηση ότι δεν ακούτε κανένα μήνυμα και υποκρίνεστε ότι δεν καταλαβαίνετε ότι έχετε χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Περιφρονείτε τους ζωντανούς επιδεικτικά. Τουλάχιστον, σεβαστείτε τους Νεκρούς!