23 Δεκεμβρίου 2024
Η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν η κυβέρνηση της επαναστατικής γυμναστικής. Δεν χόρεψε, όμως, κανείς στους ήχους των νταουλιών της και κατέρρευσε υπό το βάρος των αυταπατών, των capital controls, του καταστροφικού δημοψηφίσματος και της διάλυσης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ.
Η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν η κυβέρνηση των πιστών και κολλητών, της ανικανότητας και της απόλυτης διάλυσης οικονομίας και κοινωνίας.
Και η τρίτη κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση του… δίπορτου! Αυτή τη φορά ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να παίξει σε διπλό ταμπλό και σε κυβερνητικό επίπεδο. Να μεταφέρει, δηλαδή, στην κυβέρνηση αυτό που προσπαθεί να κάνει πράξη:
Από τη μια υπογράφει τα πάντα, όπως το Υπερταμείο των εκατό χρόνων μήπως και συνεχίσει να κυβερνά με το τρίτο και, οσονούπω, το τέταρτο μνημόνιο, με τον λαό εντελώς φτωχοποιημένο, αλλά πάντως με την ανοχή των δανειστών.
Από την άλλη, αφήνει ανοιχτή και την πόρτα της ρήξης, τοποθετώντας στη θέση του υπουργού Οικονομίας τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, δηλαδή τον επικεφαλής του περίφημου Levy Institute, που υπήρξε το φυτώριο και εκκολαπτήριο των ιδεών που θέλησε να θέσει σε εφαρμογή, με την μορφή ενός Σχεδίου Β, ο Βαρουφάκης, αναθέτοντας την όλη υπόθεση σε μια μυστική ομάδα υπό τον Γκαλμπρέιθ.
Ο νέος υπουργός Οικονομίας είναι αυτός που γαλούχησε τον κ. Τσίπρα, τον κ. Δραγασάκη και λοιπούς στην ιδέα του παράλληλου χρηματοπιστωτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και του εναλλακτικού νομίσματος, στο οποίο είχε μάλιστα δώσει και ονομασία: Geuro!
Είναι αυτός που πρόσφερε το θεωρητικό υπόβαθρο για τους καταστροφικούς πειραματισμούς που οδήγησαν στο τρίτο μνημόνιο, φούσκωσε τα μυαλά στον Τσίπρα και την παρέα του, τους έβαλε στο μυαλό ότι μπορούσαν να «παγώσουν» το χρέος και να προχωρήσουν σε αναστολή καταβολής τόκων.
Ήδη από τον Απρίλιο του 2013, μιλώντας στο «Έθνος» είχε δηλώσει πως δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί η επιλογή της εξόδου από το ευρώ. Και μιλώντας στην καθημερινή είχε αναφερθεί στο «αδιανότητο», δηλαδή τη χρήση ενός διπλού νομίσματος.
Πού τους έχανες πού τους έβρισκες τον κ. Τσίπρα και τους άλλους, σε εκδηλώσεις του Ινστιτούτου Levy εμφανίζονταν για να λένε τις τρέλες τους.
Ό,τι και αν λέει σήμερα ο νέος υπουργός, στο «Έθνος» είχε δηλώσει απερίφραστα πως πρέπει να αναπτυχθεί εκτάκτως ένα Σχέδιο Β, «το οποίο θα περιλαμβάνει την εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος ή μια δραματική επαναδιαπραγμάτευση των μέτρων λιτότητας».
Και διαφήμιζε την ιδέα του μετά μανίας. Χωρίς να αρνείται τίποτε. Μάλιστα, διεκδικούσε την «πατρότητά» της.
Μιλώντας στην «Καθημερινή» (9 Αυγούστου 2015), είχε υπενθυμίσει ότι η ιδέα του Geuro, είχε παρουσιαστεί σε συνέδριο του Levy Institute στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 2013.
Και πως συνέχισε να προωθεί την ιδέα του, μιλώντας, μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνεργάτες του αντιπροέδρου κ. Δραγασάκη.
Χρόνια τώρα δεν σταματά να προωθεί την «ιδέα» του δίνοντας συνεντεύξεις και γράφοντας άρθρα.
Σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ, τον Αύγουστο του 2015 μάλιστα, επανέλαβε μεν ότι το σχέδιό του δεν είχε γίνει αποδεκτό από τους συνομιλητές του στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Βαρουφάκη (ο οποίος το είχε αποκαλέσει «ανοησία»), πλην όμως, σημειώνει, αργότερα και ο Βαρουφάκης είχε «κάποιες ιδέες οι οποίες περιελάμβαναν μία εναλλακτική λύση για ένα παράλληλο χρηματοπιστωτικό σύστημα».
«Το δικό μας σχέδιο ήταν πολύ πιο απλό από αυτό που ήθελε να κάνει ο κ. Βαρουφάκης, το οποίο νομίζω ότι έχει μία τάση επιστημονικής φαντασίας. Ένα παράλληλο νομισματικό σύστημα δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έγκριση της Τράπεζας της Ελλάδος ή της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ) ή τουλάχιστον από έναν άλλο φορέα ο οποίος θα είναι υπόλογος στη Βουλή των Ελλήνων. Το σημαντικότερο μειονέκτημα αυτού του σχεδίου θα ήταν το πώς θα μπορούσε να μην αυξηθεί τόσο πολύ η προσφορά αυτού του νέου νομίσματος ώστε να προκαλέσει μία τεράστια πίεση για πληθωρισμό», είπε, προσθέτοντας – για να μας… πείσει – πως ένα τέτοιο παράλληλο σύστημα έχει και η Ελβετία.
Και έδινε και λεπτομέρειες: «Η ισοτιμία θα είναι ένα προς ένα, αλλά δεν θα μπορείς να αλλάξεις το G Euro σε ευρώ παρά μόνον το αντίστροφο και αυτό γιατί είχαμε πει ότι ένα ορισμένο ποσό των φόρων πρέπει να πληρώνεται σε G Euro. Ήταν σχεδιασμένο κατά αυτόν τον τρόπο ώστε να δώσει τη σταθερότητα της συναλλαγής μεταξύ των δύο νομισμάτων».
Τελικά, όπως έχει πει, η διαφορά ανάμεσα στο δικό του σχέδιο και σε αυτό του Βαρουφάκη ήταν πως το σχέδιο Βαρουφάκη αποσκοπούσε στη ρευστότητα, ενώ το δικό του είναι αναπτυξιακό.
Και (μιλώντας τον Αύγουστο του 2015) στην «Καθημερινή», είχε πει πως «μια πολιτική εξόδου από το ευρώ είναι αναγκαία μόνον αφού όλες οι άλλες εναλλακτικές λύσεις αποδειχθούν μη βιώσιμες».
Υποστήριζε, βέβαια, πως η έξοδος από το ευρώ με άτακτο τρόπο θα είχε καταστροφικές συνέπειες, «μιας και η Ελλάδα δεν έχει τα απαραίτητα αποθεματικά για να στηρίξει ένα εθνικό νόμισμα. Η χώρα μας είναι εξαρτημένη από τις εισαγωγές πρώτων υλών, πετρελαίου, φαρμάκων κ.ά. Ένα εθνικό νόμισμα, χωρίς τη στήριξη αποθεματικών άλλων σκληρών νομισμάτων, π.χ. του αμερικανικού δολαρίου, του ευρώ, ή του χρυσού, θα υποτιμηθεί έντονα, δημιουργώντας μεγάλες πληθωριστικές πιέσεις».
Όταν, βέβαια, τα λέγαμε εμείς αυτά, αυτοί σκέπτονταν ότι θα φέρνουν καύσιμα από τη Βενεζουέλα!
Και πάντως, όταν μιλάς για παράλληλο νόμισμα, δίνεις στο πιάτο την «εύκολη» λύση για έξοδο από το ευρώ. Κανείς δεν στέκεται στις προειδοποιήσεις σου. Όλοι πιστεύουν ότι υπάρχει λύση να σωθούν από τα δεινά – ενώ στην πραγματικότητα προσφέρεις νομιμοποιητική βάση σε κάθε τρέλα.
Πολύ περισσότερο όταν «πασπαλίζεις» τις θεωρίες σου αυτές και με άλλες ονειροφαντασίες περί κουρέματος του χρέους.
Ο νέος υπουργός είχε, στις 14 Σεπτεμβρίου 2014, δηλώσει (Ελεύθερος Τύπος) πως «ένα γενναίο κούρεμα είναι η μόνη λύση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους».
Υπήρχαν και άλλες «απόψεις»: Ότι «τα οφέλη από την τουριστική άνοδο είναι ανεπαρκή κι αδύναμα για να ωθήσουν σε ανάκαμψη την ελληνική οικονομία», ότι είναι παροδική η βελτίωση που αυτή εμφάνισε στο α' μισό του 2014 (enet.gr, 18 Αυγούστου 2014), ότι το «success story» ήταν κατασκευασμένος μύθος που εξυπηρετεί πολιτικούς σκοπούς (New Money, 7 Μαΐου 2014) και η έξοδος στις αγορές «πράξη απελπισίας, με μοναδικό στόχο να ενισχύσει την κυβέρνηση εν όψει των δημοτικών και ευρωπαϊκών εκλογών».
Τον Μάρτιο του 2014, με άρθρο του στη διαδικτυακή HUFFINGTON POST, είχε επίσης ταχθεί υπέρ της υιοθέτησης ενός εναλλακτικού εγχώριου νομίσματος, του «geuro», τα ίδια περί παράλληλου ή διπλού νομίσματος είχε πει και τον Ιανουάριο του 2014 (enet.gr), τα ίδια και στο συνέδριο που διοργάνωσε το Ινστιτούτο στο Μέγαρο Μουσικής τον Νοέμβριο του 2013, προσφέροντας, όπως είχε γράψει η «Αυγή» «λύσεις εκτός μνημονίων»!
Εκεί είχε εκφωνήσει πύρινο λόγο και ο κ. Τσίπρας, υποσχόμενος και τον περίφημο κατώτατο μισθό των 751 ευρώ για όλους (όπως άλλωστε υποσχόταν προεκλογικά και η νεαρά νέα υπουργός Εργασίας).
Εκεί και ο κ. Παπαδημητρίου, ως πρόεδρος του Ινστιτούτου, είχε υπερθεματίσει λέγοντας πως «η στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης που έχει μειώσει τα εισοδήματα κατά 30% (έναντι 15% που ήταν ο στόχος της τρόικας), είναι καταστροφική για τα επίπεδα διαβίωσης των Ελλήνων αλλά και για την κατανάλωση» - οπότε να υποθέσουμε ότι τώρα θα προτείνει αυξήσεις;
Εκεί είχε μιλήσει και για την ανάγκη ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ (οπότε το πήρε σχοινί-κορδόνι και ο κ. Τσίπρας και τα είδαμε τα αποτελέσματα).
Ο ίδιος μιλούσε από το 2012 για την ανάγκη ενός New Deal, που επίσης χρησιμοποίησε ο κ. Τσίπρας με τα επίσης γνωστά αποτελέσματα.
Κι’ άλλη φορά ο κ. Τσίπρας είχε χρησιμοποιήσει το βήμα του Ινστιτούτου Levy για να πει τα δικά του: Τον Μάρτιο του 2013, όταν πάλι το Ινστιτούτο είχε οργανώσει διημερίδα και ο κ. Τσίπρας έσπευσε για να πει: «Και νομίζω ότι ένας στόχος πολύ συγκεκριμένος είναι να μην περάσουν αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις που λεηλατούν τον δημόσιο πλούτο και θα δημιουργήσουν τεράστιες δυσκολίες στην επόμενη κυβέρνηση να έχει εργαλεία για να παράξει πολιτική. Ίσως να μη συμφωνούμε σε όλα. Ίσως να μη συμφωνούμε σε σχέση με το ρόλο του δημοσίου γενικά. Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε ότι βασικά κοινωνικά αγαθά, μεγάλες υποδομές που χτίστηκαν με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού δεν πρέπει να γίνουν λάφυρα στα χέρια πειρατών αλλά εργαλεία χρήσιμα για να χτίσουμε ξανά την πατρίδα μας.
Πιστεύω λοιπόν ότι μπορούμε να στρατευτούμε σε αυτή την υπόθεση όλες οι δυνάμεις της αριστεράς, οι δυνάμεις της οικολογίας αλλά και οι ευρύτερες αντιμνημονιακές δυνάμεις για να αποτρέψουμε αυτό το έγκλημα.
Και η υπόθεση για παράδειγμα των ιδιωτικοποιήσεων του κερδοφόρου ΟΠΑΠ αλλά και της ΕΥΔΑΠ που αφορά ένα αναντικατάστατο κοινωνικό αγαθό, είναι υποθέσεις όπου όλοι μαζί μπορούμε να κερδίσουμε και να κερδίσουμε όχι μόνο την τρικομματική κυβέρνηση αλλά κυρίως να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών ότι μπορούμε να συμφωνούμε σε συγκεκριμένους στόχους και να πετυχαίνουμε νίκες».
Εκείνη την ημέρα, 9 Μαρτίου 2013, (Αθηναϊδα) ο κ. Τσίπρας είχε ανέβει στο βήμα μετά τον κ. Γκαλμπρέιθ, δηλώνοντας ότι προέρχεται από… τζέτλαγκ, διότι μόλις είχε επιστρέψει από τη Βενεζουέλα και την κηδεία του Τσάβες. Το ίδιο βήμα είχε χρησιμοποιήσει και τον Νοέμβριο του 2013.
Και ο κ. Παπαδημητρίου υπογράμμισε την ανάγκη «επιθετικής αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου», σημειώνοντας πως «μόνο ένα σχέδιο τύπου Μarshall μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την ύφεση», εκτιμώντας πως το κόστος τέτοιας δράσης θα πρέπει να ανέρχεται στα 40 με 50 δισ. ευρώ. Στους ομιλητές και ο κ. Βαρουφάκης.
Είδατε πώς δένουν όλα μαζί – Τσίπρας, Βαρουφάκης, Βενεζουέλα, Γκαλμπρέιθ και Ινστιτούτο Levy;
Το Ινστιτούτο είχε οργανώσει συνέδριο στην Αθήνα και τον Νοέμβριο του 2014. Μεταξύ των ομιλητών και ο κ. Δραγασάκης, που ήταν απόλυτος: Πρέπει να καταργηθούν τα μνημόνια.
Και τον Ιανουάριο του 2013, ο κ. Τσίπρας, συνοδευόμενος από Σταθάκη, Μηλιό, Παππά και Δούρου είχαν… εκστρατεύσει στις ΗΠΑ (Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον)για να συμμετάσχουν (από τις 22 ως τις 25 του μήνα), όπως είχαν ενημερώσει, «σε δημόσιες εκδηλώσεις που διοργανώνει το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς και το Πανεπιστήμιο Κολούμπια, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Levy».
Με λίγα λόγια, ξυπνούσαν και κοιμόντουσαν με τον καημό του Ινστιτούτου Levy.
Ε, δεν ήταν καιρός να το βάλουν και στην κυβέρνηση;
Για να καταλάβουμε πως αν δεν τους βγει το μνημόνιο, υπάρχει και η πόρτα του παράλληλου νομίσματος…
