Γράφει ο
Κώστας Χατζιδάκης

Μια κλίκα πονηρών, έξυπνων, κομπλεξικών, φιλόδοξων, συχνά και αρρωστημένων ατόμων, λυμαίνονται την εξουσία, καταπατώντας όλες τις Αξίες με εξόφθαλμη καταπίεση, αποπροσανατολισμό και κυνική εκμετάλλευση αμέτρητων αφελών ή αφηρημένων και πάντως τελικά υποταγμένων πολιτών….

Γίνεται απολύτως αντιληπτό αυτό και από το σε ποιό σημείο βρισκόμαστε σήμερα πια, αλλά από τα όσα κάνουν ορισμένοι αρχηγικοί πολιτικοί, πρώτα για να αναρριχηθούν στις ηγεσίες και στα αξιώματα «για να μας σώσουν»,  και μετά με πόσο λυσσαλέα προσπάθεια επιδιώκουν να μείνουν μόνιμα εκεί.

Για να μας ξανασώσουν ίσως, ή από νοσηρή νοοτροπία ηγεμόνων του Μεσαίωνα;…

Αν νοιάζονται πραγματικά «για την πατρίδα και μόνο γι αυτήν» όμως όπως λένε, τότε γιατί γαντζώνονται έτσι στην καρέκλα και δεν φεύγουν μετά από την… τόση προσφορά όλων των…  καλών ιδεών τους, ώστε να έρθει μετά και ο επόμενος να προσθέσει κι εκείνος τις νέες πιθανώς ωραίες δικές του ιδέες εις όφελος του κόσμου;

…Κι εμείς οι αφηρημένοι και αφελείς κοντόφθαλμοι, ή γλείφτες με τις ιδιοτελείς και μάταιες συχνά προσδοκίες μας, δεν βλέπουμε τίποτα από όλα αυτά, κολλημένοι πάντα στο πονηρό, σατανικό, φτηνό και οπισθοδρομικό γυαλί των κρατούντων.

Ξεχάσαμε την δήθεν ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας; Ξεχάσαμε την Αντίσταση που κάναμε μια φορά κι έναν καιρό, τότε με την γερμανική κατοχή ή και μετά με την χούντα που δεν μας άρεσε…

…Και ούτε μια ματιά πια στον καθρέφτη δεν ρίχνουμε, ώστε να δούμε εκεί μέσα την εικόνα μας του Κάλιμπαν που μας περιμένει!