Γράφει ο
Νίκος Ιωάννου

Μνήμη Σέργιου και Παύλου

Η πρόσφατη αναπάντεχη απώλεια του συμπατριώτη, από δεκαετίες φίλου ορθοπεδικού Σέργιου Σεργίου και του από τριετίας χαρισματικού συνομιλητή και φίλου, ζωγράφου Παύλου Σάμιου, πυροδότησε κάποιες σκέψεις που νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ με περισσότερους ανθρώπους.

Δύο φράσεις που σίγουρα έχουμε ακούσει και κατά πάσα πιθανότητα έχουμε χρησιμοποιήσει είναι οι: «Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης» από τον Εκκλησιαστή και «Πάντα ματαιότης τα εγκόσμια, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον», από την εξόδιο ακολουθία.

Η πρώτη, συχνά λειτουργεί σαν μηχανισμός για παραίτηση από κάθε προσπάθεια που χρειάζεται για να επιτευχθεί πρόοδος προσωπική και κοινωνική γενικότερα.

Η δεύτερη αποβλέπει κυρίως σε παρηγοριά για την απώλεια και βάλσαμο στους τεθλιμμένους και θρηνούντες, διότι υπάρχει κάτι υπέρτερο να προσδοκούν στο επέκεινα.

Έκανα μια αναδρομή στον βίο του Σέργιου που γνωριζόμαστε από τα φοιτητικά χρόνια. Μπροστά μου ξαναπρόβαλε το όμορφο γελαστό του πρόσωπο, η αταλάντευτη πατριωτική του δράση, παράλληλα με την υψηλού επιπέδου Ιατρική, που προσέφερε εθελοντικά στην Ανόρθωση, πικρή ανάμνηση της Αμμοχώστου. Από κοντά μία πλήρης και αγαπημένη οικογένεια.

Ο Παύλος έχοντας διαγράψει μία επική και παθιασμένη πορεία στη Ζωγραφική και Αγιογραφία, με όπλα την εργατικότητα, την αφοσίωση και το ταλέντο, πέτυχε με τον μειλίχιο χαρακτήρα του να περιβάλλεται μόνο από φίλους, να έχει προσεγγίσει φιλοσοφικές και ανθρωπιστικές αρετές κατά τρόπο μοναδικό και στη δοκιμασία του να έχει την ολόπλευρη συμπαράσταση όλης του της οικογένειας.

Με αυτά τα λίγα, συμπεραίνω ότι η ζωή και τα έργα τους κάθε άλλο παρά μάταια ήσαν. Και οι χαρές και τα οφέλη που απεκόμισαν, ήταν δίκαια και ορθά. Και η ευχή όσων τους ήξεραν είναι να ζούσαν περισσότερο για να προσφέρουν και να απολαύσουν ταυτόχρονα.

Ακόμη και ο Ιησούς κατέλιπεν σαν παρακαταθήκη τα έργα και ημέρες της ανθρώπινης-γήινης ζωής του. Η θυσία του δεν υπήρξε η ισχυρότερη διδαχή του;

Ακούω πάντα με ιδιαίτερη προσοχή τα υπέροχα μηνύματα  της νεκρώσιμης ακολουθίας και πιστεύω ότι απευθύνονται περισσότερο σ’ αυτούς που σπαταλούν τον βίο σε μικρότητες, κακίες, απρέπειες και ανηθικότητες, για να συνετιστούν.

Περιέργως όμως, πολύ συχνά αυτοί προβάλλονται και ωραιοποιούνται για κάποιον περίεργο λόγο. Γράφονται βιβλία, γυρίζονται ταινίες και γίνονται πρότυπα  άνθρωποι που θάπρεπε να ριχτούν στη Λήθη, ενώ καλοί καγαθοί μένουν άγνωστοι.

Συμβαίνουν όμως και απρόσμενες ανατροπές, γι’ αυτό καλό είναι στις κρίσεις μας να είμαστε προσεκτικοί και ποτέ βιαστικοί.

Όλοι γνωρίζουμε κάποιους που κατά τη διάρκεια του βίου τους δέχθηκαν λυσσαλέα πολεμική και φθόνο γιατί μπόρεσαν να γίνουν πλούσιοι. Κι όμως αυτοί άφησαν Ιδρύματα που υπό χρηστή διοίκηση επιτελούν ανυπολόγιστης αξίας κοινωνικό, μορφωτικό και πατριωτικό έργο.

Άρα, τίποτα στη ζωή δεν είναι μάταιο και άχρηστο, εφόσον παράγεται έργο  ωφέλιμο για την Κοινωνία.