Γράφει ο
Χρήστος Αντωνιάδης

Η συγγραφή της παρούσης μελέτης προέκυψε ως ανάγκη ύστερα από την βαθιά οικονομική κρίση που βίωσε και βιώνει η Ελλάδα, από την επιβολή του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης και την κατά γενική ομολογία πλήρη αποτυχία του πολιτικού συστήματος να προλάβει την ύφεση, η οποία οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους σε απόγνωση και χιλιάδες άλλους στην αυτοκτονία.

Η παρούσα μελέτη αποτέλεσε αντικείμενο προβληματισμού, κυρίως λόγω της ανθρωπιστικής κρίσης που περνάει η Ελλάδα. Ο Σκοπός της είναι διττός και εστιάζεται στα ακόλουθα σημεία: α) στην πρόταση για τη δημιουργία νέων καινοτόμων θεσμών και στη βελτίωση των ήδη υπαρχόντων, τομές οι οποίες είναι απολύτως αναγκαίες και οι οποίες εάν υιοθετηθούν, θα δημιουργήσουν διαφορετική ψυχολογία στην ελληνική πολιτική και θα  συμβάλλουν να αναβαθμιστεί το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος και β) να δοθεί ένα μήνυμα στους Έλληνες πολίτες για την ανάγκη να υπάρξει «αλλαγή πλεύσης», τονώνοντας παράλληλα το ενδιαφέρον τους για τα πολιτικά δρώμενα».

Η Κοινωνία γενικά έχει απεριόριστες δυνάμεις. Είναι φυσιολογικό, η κάθε χώρα, η κάθε κοινωνία ξεχωριστά και ασφαλώς και η ελληνική, να διαθέτουν ανθρώπους, οι οποίοι μέχρι στιγμής -και για διάφορους λόγους-, δεν έχουν δραστηριοποιηθεί στα κοινά, αλλά θα μπορούσαν να πάρουν πρωτοβουλίες και να συνεισφέρουν στη δύσκολη προσπάθεια που κάνει σήμερα η Ελλάδα για έξοδο από την κρίση και όχι μόνο. Παρακινούμε ηθικά όσους ανθρώπους -και κυρίως τους νέους-, πιστεύουν από μέσα τους, ότι μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά να ξεπεραστεί η σημερινή κρίση, που είναι πρωτίστως, κρίση ηθική, να ασχοληθούν με τα κοινά, από οποιαδήποτε θέση, και να συμβάλλουν έτσι ώστε να διαμορφωθεί μία καινούργια νοοτροπία, μία νοοτροπία διαφορετική από αυτήν που επικράτησε μέχρι σήμερα και κατ’ επέκταση να βοηθήσουν στη διαμόρφωση διαφορετικών συνθηκών για την Ελλάδα.

Η κοινωνία έχει ανάγκη από ανθρώπους ανιδιοτελείς, έχει ανάγκη από ανθρώπους που θυσιάζουν ή που θέτουν σε δεύτερη μοίρα την προσωπική τους καλοπέραση και τον προσωπικό τους εγωισμό, για το κοινό συμφέρον, που είναι ταυτόχρονα και το ατομικό συμφέρον του καθενός. Όπως προανέφερα, στους κόλπους της κάθε κοινωνίας υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και πιστεύω ότι τώρα είναι η κατάλληλη ώρα, οι άνθρωποι αυτοί να δραστηριοποιηθούν. Για να επιτύχει η κοινωνία, στο συλλογισμό του κάθε ανθρώπου, από τον πιο μορφωμένο μέχρι τον πιο απλό θα πρέπει να υπάρχει αναπτυξιακή λογική, «θετική ενέργεια», καθώς και συλλογική συνείδηση. Εάν δεν σκεφτούμε το συλλογικό συμφέρον, δεν προβληματιστούμε και δεν προσπαθήσουμε για να δημιουργήσουμε καλλίτερες συνθήκες και να βελτιώσουμε γενικά την εικόνα της Ελλάδος, σημαίνει ότι αυτόματα και συνειδητά καταστρέφουμε το Έθνος και την κοινωνία και τα αποτελέσματα μιας εσφαλμένης τακτικής και πολιτικής, είναι σίγουρο ότι «θα τα γευτούμε όλοι». Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν δυσμενέστερες καταστάσεις από αυτήν που ήδη βιώνουμε. Πρέπει να τις προλάβουμε. Η ρήση του πρώην υπουργού Θεόδωρου Πάγκαλου, «μαζί τα φάγαμε», είναι πολύ σοβαρή, αντικατοπτρίζει την αλήθεια και θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Δεν έχει τόση σημασία ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο για τη σημερινή κρίση, όση σημασία έχει το γεγονός ότι η ίδια η κοινωνία συνολικά επέτρεψε να υπάρξει στην Ελλάδα βαθιά ηθική σήψη, διαφθορά και ανευθυνότητα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Για τον λόγο αυτό χρειάζεται μία νέα εκκίνηση και μία νέα προσπάθεια με βασικούς άξονες την ηθική και το συλλογικό συμφέρον..

Διακυβέρνηση (εκλογή κυβέρνησης και πρωθυπουργού).

Στην εισαγωγή της τοποθέτησης μου για την διακυβέρνηση προτείνω την συγκρότηση κυβερνήσεων συνεργασίας(1) , ως μοντέλο διακυβέρνησης. Για τη θέση του Προέδρου της Κυβέρνησης ή πρωθυπουργού, προτείνω αυτός να προέρχεται από το πολιτικό κόμμα που θα έχει τη μεγαλύτερη δύναμη σε έδρες στην Βουλή των Αντιπροσώπων(2)  ή από το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα από τα κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση συνασπισμού(3) . Επίσης, προτείνω, οι εκλογές να διενεργούνται απαρέγκλιτα κάθε τέσσερα χρόνια και σε περίπτωση παραίτησης της κυβέρνησης να μην διενεργούνται πρόωρες εκλογές, αλλά από την παρούσα Βουλή να σχηματίζεται νέα κυβέρνηση η οποία θα έχει και την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Η συνεργασία πολλών πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδος με σκοπό τον σχηματισμό κυβέρνησης, θα καταστεί αναγκαία και πάγια πρακτική εάν υιοθετηθεί το εκλογικό σύστημα της Απλής Αναλογικής(4) , το οποίο φαντάζομαι, δεν αμφισβητεί κανείς, ότι είναι το δικαιότερο εκλογικό σύστημα. Η πρακτική των μονοκομματικών κυβερνήσεων απέτυχε παταγωδώς στην Ελλάδα και είναι μάλλον η βασικότερη αιτία που χρεοκόπησε η ελληνική Οικονομία και το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος γενικότερα. Είναι ανάγκη να περάσουμε στη λογική των συνεργασιών, επειδή  ικανοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις ή συνιστώσες του πολιτικού φάσματος, οι οποίοι μέσα από μία συνεργασία -για το κοινό καλό-, μπορούν να συνεισφέρουν περισσότερα, απ’ ότι εάν λειτουργήσουν ο καθένας ή το κάθε κόμμα ξεχωριστά. Ικανοί πολιτικοί δεν βρίσκονται μόνο σε μία πολιτική παράταξη. Ιδιαίτερα ζηλευτό παράδειγμα κατ’ εμέ αποτελεί η κυβέρνηση της Ελβετικής Συνομοσπονδίας, στην οποία συμμετέχουν τέσσερα κόμματα. Επίσης, όλες οι Ιδεολογίες αποτελούν επιστημονικές θεωρίες, πράγμα που σημαίνει ότι και οι πολιτικές που εφαρμόζονται(5) , έχουν αδύνατα σημεία(6) .

Η συνεργασία παρότι δεν θα επιλύσει αυτομάτως όλα τα προβλήματα, θα βοηθήσει, όμως να δημιουργηθεί μία λογική συναίνεσης και θα επικρατήσει σταδιακά το συλλογικό πνεύμα και το πνεύμα της δημιουργίας.

Με βάση την «πολιτική παράδοση» που υπήρχε μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, ήταν αδύνατη η ταυτόχρονη συμμετοχή στην ίδια κυβέρνηση, κομμάτων με διαφορετικές πολιτικές θέσεις και προσανατολισμό, όπως ο ΛΑΟΣ ή ο ΣύΡιζΑ με την Νέα Δημοκρατία ή και με το ΠΑΣΟΚ. Τα δεδομένα, όμως άλλαξαν εκ των πραγμάτων(7)  και στη πορεία θα αλλάξουν πολλά πράγματα ακόμα στο θέμα αυτό. Αυτό πιστεύω, ότι σε βάθος χρόνου θα λειτουργήσει θετικά στη δημιουργία κυβερνήσεων συνεργασίας. Επίσης, το γεγονός ότι η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου έχει λήξει, σημαίνει εν πολλοίς, ότι  οι ιδεολογίες έχουν χάσει την παλιά τους αίγλη(8) . Αυτό διευκολύνει -και στην Ελλάδα- την δημιουργία κυβερνήσεων συνεργασίας, που θα αποτελούν πολιτικά κόμματα με διαφορετικό προσανατολισμό.

Εάν εφαρμοστεί το προτεινόμενο μοντέλο, η κυβέρνηση  να συγκροτείται από τρία ή τέσσερα κόμματα και να υπάρχει διάταξη ή παράγραφος στο σύνταγμα που θα ενθαρρύνει το σχηματισμό πολυκομματικής κυβέρνησης, άσχετα εάν το πρώτο σε έδρες πολιτικό κόμμα έχει αυτοδυναμία στη Βουλή. Όπως προαναφέραμε, Ο πρωθυπουργός πρέπει να προέρχεται από το πολιτικό κόμμα που θα έχει τη μεγαλύτερη δύναμη σε έδρες στην Βουλή των Αντιπροσώπων ή από το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα από τα κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση συνασπισμού και τα υπουργεία να διανέμονται με βάση την κοινοβουλευτική δύναμη των πολιτικών κομμάτων ή τα ποσοστά που λαμβάνουν τα κόμματα στις βουλευτικές  εκλογές.

Σε μία κυβέρνηση συνασπισμού στην οποία θα συμμετέχουν κόμματα με διαφορετική ιδεολογία και διαφορετικό προσανατολισμό, είναι φυσικό ότι θα προκύψουν ουσιώδεις διαφορές. Οι διαφορές αυτές, όμως δεν θα πρέπει να αποτελέσουν τροχοπέδη στην συνεργασία, αλλά θα πρέπει να επιλύονται με δημοκρατικό τρόπο. Πιστεύω ότι τα μείζονος σημασία θέματα θα πρέπει να αποφασίζονται με δημοψηφίσματα(9). Τα δημοψηφίσματα θα συμβάλλουν να ξεπεραστούν ως ένα βαθμό οι διαφορές των πολιτικών κομμάτων, και να υπάρξει περισσότερη ομαλότητα στον πολιτικό βίο.

Επίσης, θεωρώ ότι η διαγραφή οποιουδήποτε μέλους της Βουλής των Αντιπροσώπων, που τυχαίνει να διαφωνεί με το κόμμα του σε κάποιο θέμα, θα πρέπει να γίνεται με πιο αυστηρά κριτήρια. Επιπλέον, εάν κάποιος βουλευτής αποφασίσει από μόνος του να εγκαταλείψει το κόμμα με το οποίο εκλέχτηκε βουλευτής, θα πρέπει να είναι υποχρεωμένος με βάση το Σύνταγμα, να παραιτηθεί του βουλευτικού αξιώματος. Ακόμα, οι ψηφοφορίες στην Βουλή να γίνονται με μυστική ψηφοφορία και όχι «ανοιχτά». Τέλος, οι υπουργοί της κυβέρνησης θα πρέπει να είναι σχετικοί με το πόστο που αναλαμβάνουν. Ένας νομικός, επί παραδείγματι, δεν μπορεί να αναλαμβάνει υπουργός των Οικονομικών, αυτό είναι αδιανόητο! Ένας νομικός, μπορεί κάλλιστα να αναλάβει τη θέση του υπουργού της Δικαιοσύνης. Ένα οικονομολόγος θα αναλάβει τη θέση του υπουργού  των Οικονομικών και ένας περιβαλλοντολόγος τη θέση του υπουργού Περιβάλλοντος.

Πρέπει να σταματήσει αυτή η εντελώς απαράδεκτη λογική, η επιλογή των προσώπων για τα διάφορα Χαρτοφυλάκια να γίνεται με βάση κομματικά ή άλλα συμφέροντα ή με βάση την επίδοση ενός πολιτευτή στις βουλευτικές εκλογές. Επίσης, τα πρόσωπα που επιλέγονται για τα διάφορα Χαρτοφυλάκια δεν είναι ανάγκη να είναι εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα όπως ορισμένοι προτείνουν. Τεχνοκράτες-εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα δύναται να εκλεγούν στη Βουλή των Αντιπροσώπων μέσω του ψηφοδελτίου Επικρατείας σ.σ. θα πρότεινα το ψηφοδέλτιο ή Λίστα Επικρατείας να αποτελείται από 20 θέσεις, αντί 12 που έχει σήμερα (βλέπε, παρακάτω ενότητα Εκλογικός Νόμος).

Ίδρυση Σώματος Γερουσίας

Προτείνω την ίδρυση Σώματος Γερουσίας, η οποία θα μπορούσε να ονομάζεται και Συμβούλιο του Έθνους. Γνώμη μου είναι, ότι η Γερουσία ή Συμβούλιο του Έθνους θα πρέπει να αποτελείται από περίπου 50-60 μέλη, και θα πρέπει να έχει την αρμοδιότητα να γνωμοδοτεί επί των διαφόρων νομοσχεδίων που θα ψηφίζονται στη Βουλή των Αντιπροσώπων, {να τα εγκρίνει ή να τα απορρίπτει προσωρινά, δηλαδή να τα επιστρέφει στην Βουλή των Αντιπροσώπων για περαιτέρω βελτιώσεις}. Εάν ένα νομοσχέδιο επιστραφεί τρεις φορές στη Βουλή των Αντιπροσώπων για περαιτέρω βελτιώσεις και η πλειοψηφία των μελών της Γερουσίας συνεχίζει να αντιτίθεται στην υιοθέτηση του, τότε το νομοσχέδιο αυτό θα πρέπει να απορρίπτεται οριστικά ή να τίθεται σε δημοψήφισμα.

Επίσης, η Γερουσία θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα:
α) να εκδίδει ψηφίσματα(10) ) και να καλεί σε ακρόαση τον οποιονδήποτε, και β) σε εξαιρετικά δύσκολες περιστάσεις(11) , να προωθεί  και να ψηφίζει και με δική της πρωτοβουλία νομοσχέδια, αφού προηγουμένως τα έχει θέσει υπόψη της Ελληνικής Κυβέρνησης. Τα νομοσχέδια που θα ψηφίζονται πρώτα στη Γερουσία, θα πρέπει να γίνονται νόμοι του κράτους, μόνο εφόσον εγκριθούν και από τη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Δεν πρέπει δηλαδή κατά τη γνώμη μου, η Γερουσία να λειτουργεί τυπικά μόνο ως ελεγκτικός μηχανισμός, επειδή ορισμένοι Γερουσιαστές μπορεί να έχουν κάποιες πολύ χρήσιμες ιδέες ή απόψεις, που ενδεχομένως δεν θα τις έχει προτείνει ή διατυπώσει κάποιος υπουργός ή μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων και τελικά οι προτάσεις αυτές να γίνονται ευρύτερα αποδεκτές και να υιοθετούνται.

Οι Γερουσιαστές δεν θα πρέπει να εκλέγονται απευθείας από το λαό, με τον ίδιο τρόπο που εκλέγονται σήμερα και οι βουλευτές στην Βουλή {των Αντιπροσώπων} ή έμμεσα από τα περιφερειακά συμβούλια(12) .

Εάν οι Γερουσιαστές εκλέγονται απευθείας από τον λαό στις μείζονες εκλογικές περιφέρειες ή έμμεσα από τα περιφερειακά συμβούλια(13) , δεν θα υπάρχει καμία ωφέλεια για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, αφού θα πρόκειται απλώς για μία δεύτερη Βουλή [δηλαδή για βουλευτές που θα εκλέγονται από μεγαλύτερη εκλογική βάση(14) , σε σχέση με τη Βουλή των Αντιπροσώπων, τα μέλη της οποίας(15)  θα αμείβονται πιθανώς καλύτερα από την πρώτη, δηλαδή τη Βουλή των Αντιπροσώπων) και έτσι θα συντηρείται το «φαύλο» πολιτικό σύστημα που αναπαράγει τη διαφθορά. Η Γερουσία με τη σημερινή της μορφή, όπως υπάρχει δηλαδή σε διάφορες χώρες του κόσμου, δεν αποδίδει πλέον, επειδή έχουν αλλάξει οι «συνθήκες» και τα δεδομένα, και για το λόγο αυτό χρειάζεται μία περισσότερο αποτελεσματική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε -μη δεσμευτικό- δημοψήφισμα που διενεργήθηκε το 2009 στη Ρουμανία, ο ρουμανικός λαός με ποσοστό 77.78% αποφάσισε την κατάργηση της Γερουσίας με τη σημερινή της μορφή(16). Επίσης, στο δημοψήφισμα περιλαμβανόταν και πρόταση για την μείωση του αριθμού των Βουλευτών και των Γερουσιαστών, από 471 σε 300, η οποία υπερψηφίστηκε από τον ρουμανικό λαό, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει επικυρωθεί και από το Κοινοβούλιο της Ρουμανίας, επειδή το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και το Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα αντιτίθενται στη μεταρρύθμιση αυτή. Τέλος, η Γερουσία, με την μορφή που υπάρχει σήμερα στις περισσότερες χώρες τείνει να καταργηθεί. Είτε η εκλογή της γίνεται άμεσα από τον λαό, είτε έμμεσα. Προφανώς επειδή έχει κριθεί στη συνείδηση των πολιτών και των πολιτικών, ότι το υπάρχον σχήμα της Γερουσίας είναι μη παραγωγικό. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό! Το  1971 καταργήθηκε στην  Σουηδία, το 2009 στην Νορβηγία, ενώ έχει ανοίξει μία μεγάλη συζήτηση για να καταργηθεί ακόμα και στην Ιταλία(17), όπου έχει ισχυρή παράδοση.

Μέλη της Γερουσίας θα πρέπει να διατελούν οι ακόλουθοι:
4-5 ανώτατοι δικαστές εκλεγμένοι από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου και από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων
4-5 δικαστές  εκλεγμένοι από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας και από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων (18)
4-5 δικαστές εκλεγμένοι από την Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου και από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων   
4-5 καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου (19).
3 οικονομολόγοι πανεπιστημιακοί(20).
2 καθηγητές ελληνικής πολιτικής Ιστορίας (21) (πανεπιστημιακοί)
8 πανεπιστημιακοί καθηγητές Διεθνών Σχέσεων ή καθηγητές Ιστορίας ξένων χωρών, εμπειρογνώμονες ή διπλωμάτες καριέρας(22), που θα αναδεικνύονται ύστερα από εκλογές στον πανεπιστημιακό χώρο (από καθηγητές) και στον χώρο των εμπειρογνωμόνων και των διπλωματών καριέρας. Βασική προϋπόθεση για την εκλογή τους, θα πρέπει να είναι η γνώση της ιστορίας ή και των Διεθνών Σχέσεων μίας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής ή ηπείρου. Στην εκλογή των Γερουσιαστών που είναι καθηγητές Διεθνών Σχέσεων ή καθηγητές Ιστορίας ξένων χωρών, εμπειρογνώμονες ή διπλωμάτες καριέρας να ψηφίζουν όλοι οι πανεπιστημιακοί καθηγητές που είναι σχετικοί με το αντικείμενο της Ιστορίας και των Διεθνών Σχέσεων μιας γεωγραφικής περιοχής ή ηπείρου, καθώς και όλοι οι εμπειρογνώμονες, που υπηρετούν σε μία θέση σχετική με το λειτούργημα τους και οι «διαπιστευμένοι» διπλωμάτες καριέρας).

Ειδικότερα:
[[[ 4 πανεπιστημιακούς καθηγητές (Ιστορίας ή Διεθνών Σχέσεων) ή ειδικούς εμπειρογνώμονες ή διπλωμάτες καριέρας σε θέματα Βαλκανίων (Νοτιοανατολικής Ευρώπης). Ειδικότερα, 2 βαλκανολόγους και 2 ειδικούς τουρκολόγους (όπως επί παραδείγματι ο Ευάγγελος Κωφός στο θέμα των Σκοπίων και του Κοσσυφοπεδίου και ο Δημήτρης Κιτσίκης σε θέματα Τουρκίας).
1 καθηγητή ειδικό σε θέματα ευρωπαϊκής ιστορίας--πέραν των Βαλκανίων
1 καθηγητή για θέματα Ασίας και Ωκεανίας (λ.χ. από το Τμήμα Ασιατικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου ή από το Τμήμα Τουρκικών & Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών)
1 καθηγητή για θέματα Αμερικής (Καναδάς, ΗΠΑ, Κεντρική & Νότια Αμερική)
1 καθηγητή για θέματα Αφρικής]]]
2 περιβαλλοντολόγοι καθηγητές από «τον κύκλο» των Περιβαλλοντολόγων καθηγητών στην πανεπιστημιακή κοινότητα (η ανάδειξη τους να γίνεται επίσης με εκλογές)
2 κοινωνιολόγοι πανεπιστημιακοί που θα αναδεικνύονται με εκλογές στην πανεπιστημιακή κοινότητα
2 αναγνωρισμένου κύρους διανοούμενοι, διορισμένοι από τον αρχηγό του κράτους (συγγραφείς, μελετητές διαφόρων θεμάτων ή ποιητές), οι μελέτες των οποίων θα έχουν μεγάλη σημασία για το Έθνος και την κοινωνία.
2 Δήμαρχοι εκλεγμένοι από τον «κύκλο των Δημάρχων»
2 συγκοινωνιολόγους πανεπιστημιακούς καθηγητές, που θα αναδεικνύονται ύστερα από εκλογές στην πανεπιστημιακή κοινότητα στον «κύκλο των συγκοινωνιολόγων»).
Σημείωση για τους καθηγητές: όπως προαναφέραμε, η υποψηφιότητα και η επιλογή των πανεπιστημιακών καθηγητών για τη Γερουσία θα πρέπει να γίνεται με βάση το γνωστικό αντικείμενο, την εμπειρία και την διάκριση του κάθε καθηγητή ή εμπειρογνώμονα.
Στις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη ενός καθηγητή για την Γερουσία, δεν θα πρέπει να παίρνουν μέρος όλοι οι πανεπιστημιακοί, παρά μόνο οι καθηγητές που έχουν σχέση με την συγκεκριμένη ειδικότητα ή αντικείμενο. Δεν μπορεί επί παραδείγματι για την πλήρωση της θέσης ενός Γερουσιαστή επάνω σε θέματα Βαλκανίων να ψηφίζουν και καθηγητές που είναι ειδικοί σε θέματα Αφρικής ή Ασίας ή ακόμα χειρότερα καθηγητές περιβαλλοντολόγοι ή συγκοινωνιολόγοι. Για την πλήρωση της θέσης ενός οικονομολόγου Γερουσιαστή, θα πρέπει να ψηφίζουν μόνο οι οικονομολόγοι {πανεπιστημιακοί} καθηγητές.

Επίσης, λόγω της εμπειρίας τους, θα πρέπει να εκλέγονται ex officio στη θέση του Γερουσιαστή και οι ακόλουθοι:

1) Όλοι οι διατελέσαντες Πρόεδροι της Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί και Πρόεδροι της Βουλής των Ελλήνων,
2) Όλοι όσοι έχουν διατελέσει Πρεσβευτές της Ελλάδος στα Ηνωμένα Έθνη,
3) Όλοι όσοι έχουν διατελέσει Επίτροποι της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουν υπηρετήσει στη θέση αυτή για τουλάχιστον 3 χρόνια και η υποψηφιότητα τους (για τη θέση του επιτρόπου) θα έχει εγκριθεί από το ελληνικό κοινοβούλιο,
4) Όλοι οι διατελέσαντες, τουλάχιστον, επί τριετία, Αντιπρόσωποι στον ΟΑΣΕ και στο Συμβούλιο της Ευρώπης (σε περίπτωση μεικτής θητείας να υπάρχει συμψηφισμός).
5) --- Ο «τελευταίος» που έχει απέλθει από τη  θέση του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδας και βρίσκεται ήδη στη σύνταξη(23) .

Ακόμα, ανώτατοι αξιωματικοί--Εκπρόσωποι των τριών Στρατιωτικών Σωμάτων, των Ενόπλων Δυνάμεων (Στρατός Ξηράς, Πολεμικό Ναυτικό και Πολεμική Αεροπορία) και των  Σωμάτων Ασφαλείας (Αστυνομία, Πυροσβεστική, Λιμενικό Σώμα) σ.σ. ενδεχομένως ένας ή δύο από κάθε σώμα
Ειδικότερα Αντιστράτηγοι ή Υποστράτηγοι, Αντιναύαρχοι ή Υποναύαρχοι, Αντιπτέραρχοι ή Υποπτέραρχοι εκλεγμένοι από Συμβούλια του Στρατού, του Ναυτικού, της Αεροπορίας, της Ελληνικής Αστυνομίας, του Πυροσβεστικού Σώματος και του Λιμενικού Σώματος, ειδικά για τη Γερουσία. Οι ανωτέρω θα παρίστανται στις συνεδριάσεις της Γερουσίας, δεν θα είναι όμως Γερουσιαστές, αλλά θα έχουν το δικαίωμα να καταθέτουν την άποψη τους, όταν το ζητήσουν ή όταν καλούνται από τον Πρόεδρο της Γερουσίας.

Η ύπαρξη ενός Σώματος Γερουσίας στην Ελλάδα όπως περιγράφεται στο παρόν κείμενο, κρίνεται απόλυτα επιβεβλημένη υπό τις παρούσες συνθήκες. Θα δημιουργήσει «θετική ψυχολογία» στην ελληνική πολιτική και θα επιφέρει ισορροπία στο πολιτικό σύστημα, και για το λόγο αυτό το προτείνω ανεπιφύλακτα. Ουσιαστικά θα πρόκειται για ένα «αντίβαρο(24) », το οποίο θα αποτελούν επίλεκτα πρόσωπα του δημόσιου βίου και το οποίο θα ασκεί ουσιαστικό έλεγχο στις αποφάσεις της Βουλή των Αντιπροσώπων, βοηθώντας εν’ γένει στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδος.

Εάν η Γερουσία αποτελείται από επίλεκτα πρόσωπα (όπως προτείνουμε), η ευθύνη που θα αισθάνονται οι Γερουσιαστές θα είναι μεγαλύτερη, από την ευθύνη που θα αισθάνονταν οι ίδιοι εάν αποτελούσαν μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων, και θα λειτουργούν με εντελώς διαφορετική ψυχολογία.

Κατά συνέπεια η ύπαρξη ενός τέτοιου σώματος θα δώσει περισσότερη αξία στον θεσμό της Γερουσίας και κατ’ επέκταση στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδος. Είναι βέβαιο και ασφαλές, ότι η ύπαρξη ενός τέτοιου σώματος θα βοηθήσει τις κρατικές υπηρεσίες να βελτιωθούν και θα αποτελέσει ένα πρότυπο αξιοκρατίας για τον δημόσιο βίο.

Επαναλαμβάνεται και είναι σημαντικό να τονιστεί, ότι εάν πρόκειται να δημιουργηθεί στην Ελλάδα μία Γερουσία, η οποία θα αποτελείται από βουλευτές-Γερουσιαστές, που θα εκλέγονται από μεγαλύτερη εκλογική βάση, σε σχέση με τη Βουλή των Αντιπροσώπων ή από Γερουσιαστές εκλεγμένους από ευρύτερες εκλογικές περιφέρειες, έμμεσα ή άμεσα (όπως κάποιοι υποστηρίζουν), είναι καλλίτερα να μην θεσπιστεί ποτέ ένα τέτοιο Σώμα, διότι δεν πρόκειται να προσφέρει απολύτως τίποτα και μάλλον θα επιβαρύνει την ελληνική Οικονομία (25).

Υπάρχει ακόμα ένας λόγος για τον οποίο δεν πρέπει η εκλογή των Γερουσιαστών να γίνεται από τις μείζονες εκλογικές περιφέρειες.
Η Βουλή των Λόρδων στην Μεγάλη Βρετανία, από το 1999, 15 χρόνια δηλαδή μετά την κατάργηση του κληρονομικού καθεστώτος, τελεί υπό μετάβαση. Αυτό σημαίνει, ότι δεν υπάρχει ένα πρότυπο Άνω Βουλής ή Γερουσίας κάποιας χώρας του κόσμου, για το οποίο συγκλίνουν οι περισσότερες απόψεις (στην Μεγάλη Βρετανία), ότι θα πρέπει αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο να υιοθετηθεί.

Η «δεύτερη Βουλή» όπως την γνωρίσαμε μέχρι σήμερα στις περισσότερες χώρες του κόσμου, αποτελεί ξεπερασμένη επιλογή. Γιαυτό άλλωστε την έχουν καταργήσει εξαιρετικά προηγμένες χώρες, όπως η Σουηδία και η Νορβηγία.

Οι υποψηφιότητες για την Γερουσία θα πρέπει να είναι ανεξάρτητες και τα πολιτικά κόμματα δεν θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να υποστηρίζουν δημόσια και «ανοιχτά» κάποια ή κάποιες συγκεκριμένες υποψηφιότητες. σ.σ. να απαγορεύεται ρητά μέσω συνταγματικής διάταξης στα πολιτικά κόμματα να υποστηρίζουν κάποια ή κάποιες υποψηφιότητες για τη Γερουσία.

Επίσης, ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι τόσο το πολίτευμα της Βασιλευομένης Δημοκρατίας, όσο και αυτό της Προεδρικής ή Προεδρευομένης Δημοκρατίας δεν συνέβαλαν όσο θα έπρεπε, έτσι ώστε να υπάρξει στην Ελλάδα μόνιμη πολιτική και κοινωνική σταθερότητα. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων και μεγαλύτερη συμμετοχή από πρόσωπα με ειδική εμπειρία στη λήψη σημαντικών αποφάσεων.

Οι Γερουσιαστές να εκλέγονται για περίοδο 6-7 ετών, χωρίς ενδιάμεση ανανέωση. Το ανώτατο όριο της θητείας των Γερουσιαστών να είναι 12-14 χρόνια.

Η Γερουσία, επίσης, όπως περιγράφεται ανωτέρω καλύπτει και την περίπτωση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, αφού σε αυτή θα συμμετέχουν διάφοροι εξέχοντες νομικοί και δικαστές, που θα γνωματεύουν και θα εισηγούνται για τη συνταγματικότητα ή μη ενός νόμου, και όχι μόνο...

Βουλή των Αντιπροσώπων (Κάτω Βουλή)

Προτείνω, ο αριθμός των βουλευτών στη Βουλή των Αντιπροσώπων, η οποία θα έχει και την κύρια ευθύνη για το νομοθετικό έργο, να οριστεί στους 151 (26).

Η Αυστραλία και η Ολλανδία, με 21 και 16 εκατομμύρια πληθυσμό, αντίστοιχα διαθέτουν μόνο 150 βουλευτές και είναι πολύ ανεπτυγμένες χώρες(27).

Επίσης, η μείωση του αριθμού των βουλευτών στη Βουλή των Αντιπροσώπων θα έχει ως αποτέλεσμα να περιοριστεί το φαινόμενο της εκλογής ανθρώπων στο βουλευτικό αξίωμα, που ουδεμία σχέση έχουν με την πολιτική(28). Δεν είναι δυνατόν οι βουλευτές να εκλέγονται αποκλειστικά με βάση τη δημοτικότητα τους στην τηλεόραση ή στους αθλητικούς χώρους. Πολιτικός θα πρέπει να  αναδεικνύεται αυτός που έχει τις φυσικές, πνευματικές και πολιτικές ικανότητες να συνεισφέρει για το καλό του Έθνους και της κοινωνίας.

Η μείωση του αριθμού των βουλευτών είναι κάτι που θα ικανοποιήσει τον λαό, ο οποίος σύμφωνα και με τα λόγια του πρώην προέδρου της Βουλής των Ελλήνων Απόστολου Κακλαμάνη, θεωρεί τους πολιτικούς «λωποδύτες και χαραμοφάηδες», ενώ παράλληλα θα βοηθήσει και στον προϋπολογισμό του κράτους. Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από την μείωση του αριθμού των βουλευτών, να δίνονται σε ανέργους, χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους ή σε αναξιοπαθούντα άτομα που λαμβάνουν χαμηλές συντάξεις ή μικρά βοηθήματα. Έτσι, η μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 151, θα συμβάλλει κατά κάποιο τρόπο και στη μείωση των κοινωνικών προβλημάτων.  Το ανώτατο όριο της θητείας των βουλευτών θα πρέπει να είναι τα 12 χρόνια.

Τοπική Αυτοδιοίκηση

Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, προτείνω κατ’ αρχήν την εξάλειψη των ενδιάμεσων βαθμίδων διοίκησης, δηλαδή της περιφέρειας και της νομαρχίας (αντιπεριφέρεια)(29), διότι θεωρώ ότι παρεμβάλουν το έργο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και προκαλούν δυσλειτουργίες στη Δημόσια Διοίκηση. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα πρέπει να αποτελείται -μόνο- από μικρά και ευέλικτα δημοτικά σχήματα, τα οποίο θα βοηθούν τον κρατικό μηχανισμό να είναι πιο αποτελεσματικός, ενώ θα προωθούν και την πραγματική Αποκέντρωση. Ως εκ’ τούτο, λοιπόν, θα πρέπει να αναμορφωθεί ριζικά το εκτρωματικό σχέδιο «Καλλικράτης», το οποίο αποτελεί την «ταφόπλακα» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και έχει επικριθεί σε μεγάλο βαθμό από την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Ειδικότερα, θα ήθελα να προτείνω κάτι που κατά την γνώμη μου είναι πολύ σημαντικό. Η άποψη μου, λοιπόν είναι: να δημιουργηθούν μικρότεροι Δήμοι, σε σχέση με τους Δήμους που υπήρχαν με το «Σχέδιο Καποδίστριας» (1998), έτσι ώστε οι Δήμοι να είναι πιο λειτουργικοί και πιο αποδοτικοί, να δημιουργηθεί μεγαλύτερη αποκέντρωση (30), και κυρίως οι Έδρες των Δήμων να είναι πιο κοντά στις απομακρυσμένες περιοχές ή χωριά, κάπου στο ενδιάμεσο δηλαδή και να υπάρχει περίπου η ίδια χιλιομετρική απόσταση για όλα τα χωριά, σε σχέση με τις έδρες των Δήμων, έτσι ώστε  να εξυπηρετούνται όλες οι περιοχές ή τα χωριά, με την ίδια ευκολία, κάτι που δεν ίσχυε σε όλες τις περιπτώσεις του «Σχεδίου Καποδίστριας». Επίσης, αν δημιουργηθούν μικρότεροι Δήμοι, θα υπάρχει δυνατότητα καλλίτερης εξυπηρέτησης των πολιτών ακόμα και στα αστικά κέντρα, διότι και εκεί οι Δήμοι θα είναι μικρότεροι με αποτέλεσμα να υπάρχει σχετική αποσυμφόρηση.
Με τον τρόπο που περιέγραψα θα εξυπηρετούνται καλλίτερα οι Έλληνες πολίτες και θα δοθούν επιπλέον δυνατότητες στην ανάπτυξη της περιφέρειας.

Σημείωση 1: Αν για παράδειγμα με το Σχέδιο Καποδίστριας υπήρχαν 1.100 αυτό-διοικητικές οντότητες σε όλη την Ελλάδα,  η άποψη μου είναι να δημιουργηθούν 1.500 και πλέον Δήμοι σε όλη την Ελλάδα. Αν αυτό υλοποιηθεί, θα βοηθήσει σημαντικά στην αποκέντρωση. Οι αρμοδιότητες της Περιφέρειας και των Νομαρχιών (αντιπεριφέρειες) θα περάσουν στην δικαιοδοσία των Δήμων.
Σημείωση 2: Στη θέση των Νομαρχιακών Συμβουλίων, θα μπορούσε να έρθει το Συμβούλιο των Δημάρχων του κάθε νομού (όπως ήταν περίπου η παλιές Τοπικές Ενώσεις Δήμων και Κοινοτήτων-ΤΕΔΚ), το οποίο θα μπορεί να παίρνει αποφάσεις, κατά πλειοψηφία για θέματα που αφορούν ολόκληρο τον νομό, όπως για παράδειγμα η αποπεράτωση ενός δημόσιου έργου (οδικό έργο, αρδευτικό έργο, ανέγερση κτηρίου, νοσοκομείου κλπ). Ο δήμαρχος του μεγαλύτερου δήμου ενός νομού, θα μπορούσε να φέρει και τον τίτλο του ‘Νομάρχη’ μέσα στο Συμβούλιο των Δημάρχων.

Εκλογικός Νόμος

Το εκλογικό σύστημα που κατά γενική ομολογία είναι καλλίτερο και δικαιότερο και θα πρέπει να καθιερωθεί ως μόνιμο εκλογικό σύστημα, είναι η Απλή Αναλογική. Η Απλή Αναλογική υπάρχει σε πολλές προηγμένες χώρες του κόσμου.

Παρακολουθώντας αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις, με διάφορα εκλογικά συστήματα τα οποία αμφισβητήθηκαν ως προς την δικαιοσύνη ή την ορθότητα τους, ως προτιμότερο εκλογικό σύστημα θεωρώ την Απλή Αναλογική, προτείνοντας παράλληλα και ως όριο για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή το 4% (31).

Η Απλή Αναλογική βάζει ένα τέλος στο ψευτοδίλημμα και στη «λογική της -δήθεν- χαμένης ψήφου» και δημιουργεί τις προϋποθέσεις συναίνεσης και συνεργασίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Επίσης, για το ίδιο λόγο που προτείνω ως εκλογικό σύστημα την Απλή Αναλογική, για να δημιουργηθούν δηλαδή οι προϋποθέσεις συναίνεσης και συνεργασίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, προτείνω και ως όριο για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή το 4%. Εάν υπάρξει μικρότερο εκλογικό πλαφόν, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τον συνεχή κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος, κάτι δηλαδή πολύ κακό για την κοινωνία και την Ελλάδα γενικότερα. Οι Έλληνες θα πρέπει να σταματήσουν τους εγωισμούς και θα πρέπει, επίσης να μάθουν να συνεργάζονται. Έτσι μόνο θα πετύχουμε περισσότερα.

Η Απλή Αναλογική δίνει στον κάθε πολίτη τη δυνατότητα να εκφραστεί ελεύθερα, χωρίς τη λογική ή τον φόβο της «χαμένης ψήφου» και συμβάλλει να ξεπεραστεί η πόλωση που τεχνηέντως δημιουργείται. Ως προς το πλαφόν του 4%, θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να υπάρχει, όχι μόνο, επειδή δεν επιτρέπει τον κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων, αλλά επειδή αναγκάζει όμορες δυνάμεις να επιδιώξουν τη συνεργασία για να κατορθώσουν να πετύχουν την είσοδο τους στη Βουλή και να βρουν κοινό τόπο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Επιπλέον, το πλαφόν του 4% δίνει τη δυνατότητα στα μικρότερα κόμματα, μέσα από μία συνεργασία, να αποτελέσουν μία δύναμη υπολογίσιμη στο κοινοβούλιο που θα μπορούσε ενδεχομένως να παίξει και κάποιο σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Παράλληλα προτείνεται να αυξηθεί ο αριθμός των εδρών Επικρατείας, από 12 σε 20. Η κατανομή των εδρών από την Λίστα Επικρατείας να γίνεται με απλή αναλογική με πλαφόν και πάλι το 4%. Επιπλέον, προτείνω κάτι που κατά τη γνώμη μου θα είναι εξαιρετικά σημαντικό, εάν υιοθετηθεί. Η ψηφοφορία για τους υποψήφιους βουλευτές της κάθε εκλογικής περιφέρειας (32)  να γίνεται ξεχωριστά για τα κομματικά ψηφοδέλτια και ξεχωριστά για την σταυροδοσία. Να υπάρχουν δηλαδή δύο κάλπες. Στην πρώτη κάλπη οι εκλογείς να ψηφίζουν μόνο για τον κομματικό σχηματισμό που οι ίδιοι επιθυμούν και στην δεύτερη κάλπη να ψηφίζουν αποκλειστικά για τον Σταυρό προτίμησης. Θα υπάρχει δηλαδή η δυνατότητα, στην μία κάλπη οι ψηφοφόροι να επιλέγουν λ.χ. το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ή του ΣύΡιζΑ και στην δεύτερη κάλπη να επιλέγουν έναν υποψήφιο, που δεν ανήκει στο ίδιο κόμμα. Με τον τρόπο αυτό θα περιοριστούν σημαντικά οι εξαρτήσεις των εκλογέων από «υποχρεώσεις» και από την ψήφο από συμπάθεια, πράγμα το οποίο έχει ως αποτέλεσμα την νόθευση της λαϊκής βούλησης. Εάν ισχύσει αυτό το μέτρο θα καταγράφεται πολύ καλλίτερα και πιο αντικειμενικά η πραγματική δύναμη των πολιτικών κομμάτων σ.σ. το σύστημα αυτό ισχύει και στην Αυστραλία.

Προεδρευομένη/Προεδρική Δημοκρατία

Κάνοντας μία γενική αναφορά στο θέμα αυτό, θα ήθελα να επισημάνω ότι για να λειτουργήσει καλλίτερα το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος, δεν είναι ανάγκη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ΠτΔ) να εκλέγεται από τον λαό ή το πολίτευμα της Ελλάδος να μετατραπεί, από Προεδρευομένη σε Προεδρική Δημοκρατία γαλλικού τύπου, όπως ορισμένοι υποστηρίζουν.
Κατά την γνώμη μου, εάν ο ΠτΔ εκλέγεται από τον λαό, δεν θα υπάρχει καμία διαφορά επί της ουσίας και κανένα ευεργετικό αποτέλεσμα για την κοινωνία και τους εργαζόμενους. Θα πρόκειται, απλώς για μία διαδικασία δαπανηρή από οικονομικής πλευράς και όχι μόνο. Σε περίπτωση που υιοθετηθεί η εκλογή του  ΠτΔ από τον λαό, αυτή θα γίνεται πιθανώς σε δύο γύρους, η προεκλογική καμπάνια -στην οποία θα παίρνουν μέρος πολλοί υποψήφιοι-, θα κοστίζει μερικά εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να υπάρχει ουσιαστική διαφορά από το σημερινό ελληνικό μοντέλο της Προεδρευομένης Δημοκρατίας.

Υπάρχουν ορισμένες απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να εκλέγεται από τον λαό και να έχεις τις ίδιες  ή ελαφρώς αυξημένες αρμοδιότητες , σε σχέση με αυτές που έχει σήμερα ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Είναι σίγουρο, ότι αν αυτό ισχύσει, ο θεσμός και το πρόσωπο του προέδρου θα αποκτήσουν μεγαλύτερο κύρος. Το κύριο ερώτημα, όμως είναι: εάν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες, γιατί να «μπούμε» στη διαδικασία της εκλογής απευθείας από το λαό, όπου θα απαιτούνται επιπλέον δαπάνες και η εκλογή θα είναι πιο σύνθετη?

Προεδρική Δημοκρατία γαλλικού τύπου: εάν υιοθετηθεί στην Ελλάδα η Προεδρική Δημοκρατία γαλλικού τύπου, ο κομματάρχης ή ο ισχυρότερος κομματικός παράγοντας, προερχόμενος από κάποιο πολιτικό φορέα ή χώρο θα εκλέγεται στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και θα διοικεί την χώρα από αυτή τη θέση, αντί της θέσης του πρωθυπουργού (34). Ελάχιστες ή μηδαμινές θα είναι οι πιθανότητες μία πραγματικά ανεξάρτητη υποψηφιότητα να υπερισχύσει μιας κομματικής υποψηφιότητας (35). Και το χειρότερο, θα χάσουμε άδικα χρόνο με τους πειραματισμούς, επάνω στο αποκαλούμενο «προεδρικό μοντέλο», το οποίο -δυστυχώς- αρκετοί εισηγούνται. Η μετατροπή (απλά και μόνο) του πολιτεύματος μας σε Προεδρική Δημοκρατία γαλλικού τύπου και η εκλογή του ανώτατου άρχοντα από τον λαό, δεν θα επιλύσει κανένα πρόβλημα ζωτικής σημασίας και δεν θα βοήσει στη βελτίωση των συνθηκών ζωής του έλληνα πολίτη. Θα πρόκειται απλώς για μία τυπική αλλαγή ρόλων άνευ ουσίας. Κατά την γνώμη του συγγραφέα του παρόντος βιβλίου, άλλα είναι αυτά που πρέπει να τεθούν σε πρώτη προτεραιότητα… Για τον λόγο αυτό πρότεινα και την ίδρυση Σώματος Γερουσίας, το οποίο θα αποτελούν επιλεγμένες προσωπικότητες, με πραγματικά εντελώς αδιάβλητες διαδικασίες, με την μορφή και τις αρμοδιότητες που αυτή θα πρέπει να έχει και όπως τις περιγράφω στο οικείο υποκεφάλαιο.
Για να αποδείξω καλλίτερα τον ισχυρισμό μου, για τα περί κομματάρχη - προέδρου, φθάνει μόνο να επικαλεστώ την περίπτωση του γάλλου προέδρου Ζακ Σιράκ, ο οποίος το 1997, διαβλέποντας τις θετικές για το κόμμα του δημοσκοπήσεις (36), προκήρυξε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, με την ελπίδα ότι θα τις κερδίσει η κεντροδεξιά, στην οποία ανήκε και ο ίδιος (ο Ζακ Σιράκ). Όμως οι δημοσκοπήσεις «διαψεύστηκαν» και το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα κέρδισε τις εκλογές στον α’ γύρο. Και φτάσαμε στο θλιβερό για την πολιτική ζωή της Γαλλίας, σημείο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ζακ Σιράκ να εμφανίζεται στην τηλεόραση, στις παραμονές του β’ γύρου των εκλογών και να προσπαθεί ως κομματάρχης να πείσει τον γαλλικό λαό, να ψηφίσει υπέρ της κεντροδεξιάς. Οι Γάλλοι εκλογείς όμως δεν επηρεάστηκαν και στον β’ γύρο επικράτησε και πάλι το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο στηλίτευσε τον Ζακ Σιράκ για τη στάση του αυτή.

Πολλοί είναι σήμερα αυτοί που υπερθεματίζουν την ιδέα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκλέγεται από τον λαό και να λειτουργεί με περισσότερες αρμοδιότητες. Τον κάνουν, όμως, απλά και μόνο επειδή η Προεδρευομένη Δημοκρατία αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων ανεπαρκής για τον τόπο. Όμως, στην περίπτωση που το πολίτευμα της Ελλάδος μετατραπεί σε Προεδρική Δημοκρατία, επί της ουσίας δεν θα υπάρξει καμία διαφορά. Όπως αναφέραμε και πριν, στην Προεδρική Δημοκρατία κάποιος κομματάρχης (στην περισσότερες, τουλάχιστον, περιπτώσεις) θα διοικεί τη χώρα από την θέση του Πρόεδρου της Δημοκρατίας, αντί της θέσης του πρωθυπουργού.

Το προεδρικό σύστημα γαλλικού τύπου ισχύει σήμερα στην Ρωσία και στην Ρουμανία. Αλλά και εκεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαθέτει κόμμα και συχνά υποστηρίζει το κόμμα από το οποίο προέρχεται [σ.σ. στη Ρωσία ο Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι άτυπος ηγέτης του κόμματος «Ενωμένη Ρωσία» και στη Ρουμανία ο πρόεδρος Τραϊάν Μπασέσκου είναι άτυπος ηγέτης του κόμματος «Δημοκρατικό Φιλελεύθερο Κόμμα». Επίσης, και στη Σερβία, ο εκλεγμένος από τον λαό, πρόεδρος Τάντιτς ήταν και τυπικά αρχηγός του κυβερνώντος «Δημοκρατικού κόμματος». Και νομίζω, ότι είναι αδιανόητο ο αρχηγός του κράτους να μεταβάλλετε σε κομματάρχη. Αυτό «ψυχολογικά» έχει αρνητικότατες συνέπειες - που δεν είναι «ορατές»-στο εκλογικό σώμα και στην κοινωνία γενικότερα. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ρουμανίας, Καλίν Ποπέσκου Ταριτσεάνου, τάχθηκε κατά του προεδρικού συστήματος, τονίζοντας, ότι οι περισσότερες χώρες στην Ευρώπη, είτε έχουν Βασιλεία είτε Αβασίλευτη Δημοκρατία, είναι κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες.

Τέλος,  σε όλες σχεδόν τις χώρες της Αφρικής και της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής υπάρχει σήμερα το καθεστώς της Προεδρικής Δημοκρατίας , αλλά στις περισσότερες από αυτές τις χώρες το βιοτικό επίπεδο είναι από μέτριο έως πολύ «χαμηλό». Συνεπώς, οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και ο τρόπος εκλογής του, δεν αποτελούν πανάκεια για την βελτίωση του πολιτικού συστήματος, την καλλίτερη συγκρότηση του κράτους, και κατ’ επέκταση την βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών.

Βασιλευομένη Δημοκρατία: αναφερόμενος στο θέμα αυτό, θα ήθελα περιληπτικά να επιχειρήσω μία «ήπια» σύγκριση μεταξύ των δύο συστημάτων, της Προεδρικής Δημοκρατίας(37) και της Βασιλευομένης Δημοκρατίας.
Η αποστολή του αρχηγού του κράτους είναι να εκφράζει την βούληση και την ενότητα του έθνους Η προσωπική μου εκτίμηση είναι, ότι ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να εκφράσει καλλίτερα από ένα βασιλιά(38)  τη βούληση και την ενότητα του έθνους, ακριβώς επειδή ο ΠτΔ προέρχεται από κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό φορέα ή χώρο και δεν έχει την δυνατότητα να εκφράσει το σύνολο των πολιτών, ειδικά στις χώρες όπου η εκλογή γίνεται άμεσα από τον λαό.
Εάν μελετήσουμε το ιστορικό των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και στις ΗΠΑ, τουλάχιστον για τις τελευταίες δεκαετίες, θα διαπιστώσουμε ότι ο ΠτΔ εκλέγεται (εκεί) στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα με ποσοστό 50%-55%. Οι μισοί δηλαδή εκλογείς τον επιδοκιμάζουν, ενώ οι άλλο μισοί τον αποδοκιμάζουν. Κατά συνέπεια ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει συνολικά το Έθνος. Αντιθέτως, ο θεσμός της Βασιλείας ή ο βασιλιάς είναι ανεξάρτητος, λειτουργεί ανεξάρτητα από τα πολιτικά κόμματα(39)  και δεν έχει την ανάγκη της εκλογής για να διχάζει.

Η κληρονομικότητα είναι ο κύριος λόγος που πολλοί άνθρωποι αποστρέφονται τον βασιλικό θεσμό. Η κληρονομικότητα, όμως εξασφαλίσει την ουδετερότητα του αρχηγού του κράτους και η ουδετερότητα με την σειρά της εξασφαλίζει περισσότερη ομοψυχία.
Η λέξη Βασιλεία ή μοναρχία όπως ορισμένοι συνηθίζουν να την αποκαλούν είναι «βαριά». Το κληρονομικό δίκαιο είναι δύσκολο να το αποδεχτεί κανείς. Παρά ταύτα, στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης και στην Ιαπωνία, εκεί όπου υπάρχει ο θεσμός της Βασιλείας, το ποσοστό αποδοχής του θεσμού (σε ορισμένες περιπτώσεις) φθάνει μέχρι και 85%! Υπάρχουν, πολλοί άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι στις χώρες της Ευρώπης οι βασιλείς δεν έχουν πολλά συνταγματικά δικαιώματα, ενώ στην Ελλάδα ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις. Αυτό είναι ανακριβές! Εάν μελετήσουμε την ιστορία των ευρωπαϊκών Εθνών ή την Παγκόσμια Ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι η Βασιλεία εξελίχθηκε από Απόλυτη Μοναρχία σε Συνταγματική Μοναρχία και εν’ τέλει σε Βασιλευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Συνεπώς, οι θεσμοί εξελίσσονται... Και σήμερα, στις χώρες όπου υπάρχει το πολίτευμα της Βασιλευομένης Δημοκρατίας, ο βασιλικός θεσμός λειτουργεί ως παράγοντας που ενισχύει την Δημοκρατία και η ένδειξη περί αυτού είναι ότι οι χώρες αυτές σε γενικές γραμμές πηγαίνουν καλά! Επίσης, εάν μελετήσουμε την ιστορία της Αβασίλευτης Δημοκρατίας στην Ελλάδα, θα διαπιστώσουμε ότι τα δεδομένα από εποχή σε εποχή είναι εντελώς διαφορετικά: στην Αρχαία Ελλάδα για παράδειγμα υπήρχε Άμεση Δημοκρατία και η συμμετοχή του λαού στις αποφάσεις είχε κάποια σημασία, ενώ υπήρξαν και περίοδοι μεγάλης ακμής(40). Στις ημέρες μας, αντίθετα η Αβασίλευτη Δημοκρατία(41)  εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά (42)….

Άλλα θέματα
Προαγωγές σε Δικαστικό Σώμα, Ένοπλες Δυνάμεις, Σώματα Ασφαλείας, Δήμαρχοι, Συνδικαλιστές, Ασφαλιστικό Σύστημα)

1) Θέσπιση αξιοκρατικών κριτηρίων για τις προαγωγές στο Δικαστικό Σώμα.
Η Δικαιοσύνη θα πρέπει να είναι πάντοτε ανεξάρτητη από την πολιτική εξουσία, να αποτελεί «πυλώνα της ηθικής» και δεν πρέπει να είναι διαβρωμένη. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει  απολύτως καμία ανάμειξη στις διαδικασίες της επιλογής των ανώτατων δικαστικών λειτουργούν (Άρειος Πάγος, Συμβούλιο της Επικρατείας, Ελεγκτικό Συνέδριο). Η μοναδική της σχέση με τις  κρίσεις-προαγωγές στο Δικαστικό Σώμα, θα μπορούσε να είναι ενδεχομένως μία τυπική συμμετοχή του υπουργού της Δικαιοσύνης στις διαδικασίες για τις προαγωγές, ως παρατηρητής και χωρίς δικαίωμα ψήφου. Oι κρίσεις στη Δικαιοσύνη θα πρέπει να διενεργούνται από πολυμελές Ανεξάρτητο Δικαστικό Συμβούλιο υψηλόβαθμων Δικαστικών λειτουργών.
2) Oι κρίσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις να διενεργούνται από πολυμελές Ανεξάρτητο Στρατιωτικό Συμβούλιο υψηλόβαθμων αξιωματικών, στο οποίο δεν θα πρέπει να συμμετέχουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι-πρόσωπα που δεν είναι στρατιωτικοί.
Παρατήρηση: από τη στιγμή που η εισαγωγή των φοιτητών στις Ανώτατες Στρατιωτικές Σχολές (Ευελπίδων, Ναυτικών Δοκίμων και Ικάρων) γίνεται με το σύστημα των Πανελλαδικών Εξετάσεων για να υπάρχει περισσότερη αξιοκρατία, γιατί οι κρίσεις των Ανώτερων και Ανώτατων Αξιωματικών να διενεργούνται από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ), όπου τα κριτήρια είναι πολιτικά και όχι μόνο?
Κάτι ανάλογο θα πρέπει να ισχύει και στις κρίσεις στα Σώματα Ασφαλείας. Στην Ελληνική Αστυνομία, στο Πυροσβεστικό Σώμα, καθώς και στο Λιμενικό Σώμα.
Επίσης, υπουργός Εθνικής Άμυνας πρέπει να αναλαμβάνει ex officio o Αρχηγός ΓΕΕΘΑ,  υπουργός Δημόσιας Τάξης ο Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας και υφυπουργός Δημόσιας Τάξης ο Αρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος. Δεν θα ήταν «άσχημο», εάν συνταξιούχος στρατιωτικός και συνταξιούχος αξιωματικός της Αστυνομίας, αναλάμβαναν τις θέσεις του υπουργό Εθνικής Άμυνας και του υπουργού Δημόσιας Τάξης, αντίστοιχα.
3) Δήμαρχοι: οι Δήμαρχοι μεγάλων πόλεων, από 200.000 πληθυσμό και άνω, να είναι υποχρεωτικά περιβαλλοντολόγοι ή συγκοινωνιολόγοι. Στα «ευαίσθητα θέματα» του περιβάλλοντος και των συγκοινωνιών, θα πρέπει να αναζητηθούν άνθρωποι που είναι ειδικοί και εξειδικευμένοι και με τις επιστημονικές τους γνώσεις και ικανότητες να βοηθήσουν πιο αποτελεσματικά στην καταπολέμηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και στην αντιμετώπιση του κυκλοφοριακού προβλήματος. Ελλείψει των ειδικοτήτων αυτών, το αξίωμα του Δημάρχου να μπορεί να καταλάβει και κάποιος που δεν είναι περιβαλλοντολόγος ή συγκοινωνιολόγος.
4) Συνδικαλιστές: οι Συνδικαλιστές δεν θα πρέπει να είναι μέλη του οποιουδήποτε κόμματος. Με βάση τις σημερινές συνθήκες και την πρακτική που υπήρχε μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, ο συνδικαλισμός και κατ’ επέκταση οι εργαζόμενοι, τίθενται στην υπηρεσία των πολιτικών συμφερόντων. Αυτό είναι τραγικό και θα πρέπει να πάψει να υφίσταται! Φυσικά ο συνδικαλιστής θα πρέπει να αμείβεται και να αφοσιώνεται στον σκοπό του, που είναι η προστασία των συμφερόντων και των δικαιωμάτων των Εργαζομένων.
5) Ασφαλιστικό Σύστημα: προτείνεται η συγχώνευση όλων των ασφαλιστικών ταμείων σε ένα ενιαίο ασφαλιστικό ταμείο, το οποίο θα λειτουργεί παράλληλα με τις ιδιωτικές εταιρίες ασφάλισης.

Οικονομία

Στο θέμα αυτό δυστυχώς δεν είμαι καθόλου ειδικός και έτσι δεν μπορώ να προτείνω και πάρα πολλά πράγματα. Για τον λόγο αυτό ζητάω την κατανόηση των αναγνωστών. Θα ήθελα μόνο να γράψω δύο λόγια, και πρώτα απ’ όλα να αναφερθώ στο μέγα θέμα των αποκρατικοποιήσεων ή ιδιωτικοποιήσεων των μεγάλων Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών (ΔΕΚΟ) ή εταιριών εθνικής σημασίας. ΔΕΚΟ, όπως η ΔΕΗ, η Υπηρεσία Ύδρευσης ή ο ΟΤΕ, πιστεύω ότι θα πρέπει  να ανήκουν τουλάχιστον σε ποσοστό 75% στο κράτος. Επίσης, τα Αμυντικά Συστήματα (πολεμική βιομηχανία), θα πρέπει να είναι «καθαρά» μία κρατική επιχείρηση υπό τον απόλυτο έλεγχο του ελληνικού δημοσίου. Δεν είναι δυνατόν οι κρατικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας να ανήκουν σε κάποιους ιδιώτες και όχι στο κράτος, όπως πολλοί υποστηρίζουν. Το θεωρώ εσφαλμένη επιλογή! Οι ΔΕΚΟ αποτελούν μέρος του εθνικού πλούτου, και ο εθνικός πλούτος δεν είναι δυνατόν να πωληθεί στον οποιοδήποτε. Για την εξυγίανση των προβληματικών κρατικών επιχειρήσεων ή ΔΕΚΟ, υπάρχει τρόπος κατά τη γνώμη μου για την επίλυση του προβλήματος, ενδεχομένως να είναι η απόλυση μέρους του προσωπικού που ύστερα από αντικειμενική απογραφή θα θεωρηθεί ως πλεονάζον ή ακόμα και το «πάγωμα» των προσλήψεων για εύλογο χρονικό διάστημα(43). Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό θα πρέπει να το αποφασίσουν οι ειδικοί, ύστερα από εκτεταμένη και διαφανή μελέτη.

Επίσης, συχνά-πυκνά, ακούγεται και το επιχείρημα, ότι το κράτος δεν μπορεί και δεν πρέπει να ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα και ότι πρέπει να περιοριστεί στον «στενότερο» Δημόσιο Τομέα», ειδάλλως η οικονομική πολιτική θα αποτύχει. Το σαθρό επιχείρημα αυτό ακούγεται εδώ και αρκετά χρόνια, ειδικά μετά το 1990. Παρά το γεγονός, όμως, ότι από τότε μέχρι σήμερα έχουν ιδιωτικοποιηθεί πολλές επιχειρήσεις(44), η οικονομική κρίση έχει μεγαλώσει σε διεθνές επίπεδο. Συνεπώς, η βελτίωση της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης, δεν εξαρτάται από την μείωση του δημόσιου τομέα. Δεν πιστεύω, ότι η Οικονομία θα πρέπει να είναι αποκλειστικά ιδιωτική. Είμαι υπέρ της «μικτής Οικονομίας», να υπάρχει δηλαδή τόσο ο κρατικός, όσο και ο Ιδιωτικός Τομέας, αλλά σε κάθε περίπτωση το κράτος να ασκεί ουσιαστικό εποπτικό έλεγχο στις ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις και εν’ γένει να κατευθύνει την Οικονομία.

Τράπεζες: ο τραπεζικός τομέας στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι κρατικός και όχι ιδιωτικός. Προτείνεται η ενοποίηση όλων των τραπεζών σε ένα και μόνο τραπεζικό ίδρυμα, που θα ανήκει αποκλειστικά στο κράτος.
Τέλος, θα ήθελα να προτείνω την δραστική μείωση των μισθών των διοικητών των ΔΕΚΟ, του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, των Συνδικαλιστών που λαμβάνουν «υψηλούς» μισθούς και όσων γενικότερα λαμβάνουν «υψηλές» ή πολύ «υψηλές» αποδοχές(45). Υπάρχουν πολλοί πολίτες που παίρνουν απίστευτους μισθούς- ακόμα και σήμερα που βιώνουμε δύσκολη οικονομική κρίση-, και κατά καιρούς γίνονται καταγγελίες για τα φαινόμενα αυτά. Είναι κρίμα να γίνεται αυτό όταν εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν τεράστιες οικονομικές δυσκολίες, που σε ορισμένες περιπτώσεις φθάνουν μέχρι την αυτοκτονία.

1.  Που θα αποτελείται από τρία ή τέσσερα κόμματα.
2.  Βλέπε σχετικό υποκεφάλαιο
3.  Δεν είμαι αντίθετος στον διορισμό εξωκοινοβουλευτικού πρωθυπουργού για έκτακτες περιπτώσεις, κατόπιν συμφωνίας των κομμάτων που μετέχουν στην κυβέρνηση συνασπισμού
4.  Βλέπε οικείο υποκεφάλαιο
5.  Οι οποίες πηγάζουν από τις Ιδεολογίες
6.  Ο άνθρωπος από τη φύση του δεν είναι τέλειος. Συνεπώς και οι Ιδεολογίες έχουν «αδύνατα σημεία»
7.  Κυρίως λόγω της «βαθιάς» οικονομικής κρίσης και του «Μνημονίου» που επιβλήθηκε το 2010
8.  Αποσαφήνιση: στις ημέρες μας, η κάθε ιδεολογία έχει διαφορετική σημασία και εφαρμογή εν μέρει, σε σχέση με τον προηγούμενο αιώνα. Όταν λέμε ότι οι ιδεολογίες έχουν χάσει την παλιά τους αίγλη, δεν εννοούμε το επιχείρημα που ακούγεται συχνά-πυκνά σε διάφορους χώρους και διάφορες συζητήσεις, ότι “οι Ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει”. Διαφωνώ με όσους πιστεύουν κάτι τέτοιο. Οι Ιδεολογίες δεν καταρρέουν, είναι «ζωντανές θεωρίες», διδάσκονται ακόμα και σήμερα σε διάφορα πανεπιστημιακά τμήματα σε όλο τον κόσμο και ως «εργαλείο πολιτικής σκέψης» έχουν τεράστια σημασία. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει και νομίζω ότι δεν διαφωνεί κανείς επ’ αυτού, είναι ότι οι ιδεολογίες έχουν χάσει την παλιά τους αίγλη, ακριβώς επειδή τα πολιτικά κόμματα ήταν εν’ πολλοίς ανακόλουθα ως προς τις εξαγγελίες τους και με την πολιτική που εισηγούνταν προεκλογικά, ενώ υπήρξε και εκτεταμένη διαφθορά. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Η λογική των μονοκομματικών κυβερνήσεων, του κομματισμού, της πελατειακής λογικής, και της εξυπηρέτησης ατομικών συμφερόντων ήταν αυτή που έφερε την Ελλάδα σε βαθιά οικονομική, πολιτική και ηθική κρίση. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας τις οποίες προτείνω ως πάγια πρακτική -του ελληνικού πολιτικού συστήματος-, δίνουν την ευκαιρία να επικρατήσει το συλλογικό πνεύμα, να εργαστούμε όλοι από κοινού για το συλλογικό συμφέρον, που είναι ταυτόχρονα και το ατομικό συμφέρον του καθενός.
9.  Ενδεικτικά θα μπορούσε να αναφερθεί η περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας το 2010, όταν συγκρότησαν κυβέρνηση συνασπισμού οι Συντηρητικοί με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Στην ατζέντα υπήρχε τότε το ακανθώδες θέμα του εκλογικού νόμου. Οι Συντηρητικοί ήταν υπέρ της διατήρησης του ισχύοντος εκλογικού νόμου, ενώ οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες υπέρ της εισαγωγής ενός διαφορετικού μοντέλου. Τελικά το θέμα «λύθηκε» με δημοψήφισμα που διενεργήθηκε τον Μάιο του 2011. Πάντως, η πιο χαρακτηριστική περίπτωση χώρας, στην οποία διενεργούνται τα περισσότερα δημοψηφίσματα για μείζονος σημασία ζητήματα, είναι η Ελβετία.
10.  Για θέματα εσωτερικής & οικονομικής πολιτικής, για αμυντικά θέματα, καθώς και για θέματα διεθνούς ενδιαφέροντος, όπως για παράδειγμα η Γενοκτονία των Αρμενίων (βλέπε ψήφισμα Γαλλικής Γερουσίας) ή και σε περίπτωση Πολέμου.
11.  Όπως η σημερινή οικονομική και πολιτική κρίση (Μνημόνιο, 2010), κήρυξη πολέμου ή πολεμική εμπλοκή κτλπ
12.  Αυτό ισχύει σήμερα στην Ολλανδία και παλιότερα ίσχυε και στην Σουηδία.
13.  Όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες που διαθέτουν Σώμα Γερουσίας.
14.  Από μείζονες εκλογικές περιφέρειες (άμεσα ή έμμεσα)
15.  Της Γερουσίας
16.  Βουλή προερχόμενη από μεγαλύτερη εκλογική βάση σε σχέση με τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Στη Ρουμανία οι Γερουσιαστές  εκλέγονται άμεσα από τον λαό. Το δημοψήφισμα, διενεργήθηκε με πρωτοβουλία του προέδρου της Ρουμανίας Tραϊάν Μπασέσκου και η πρόταση για την κατάργηση της Γερουσίας  και την μείωση του αριθμού των βουλευτών και των Γερουσιαστών, υποστηρίχθηκε από το κόμμα του τελευταίου, το «Δημοκρατικό Φιλελεύθερο Κόμμα».
17.  Στην Ιταλία η Γερουσία (315 μέλη) αποτελεί μία ιδιαίτερη περίπτωση. Έχει σημαντικές αρμοδιότητες και αποτελεί ισχυρό νομοθετικό σώμα. Εκτός από 7-8 Γερουσιαστές που είναι ισόβιοι, όλα τα υπόλοιπα μέλη της εκλέγονται άμεσα με καθολική ψηφοφορία. Εάν επικυρωθεί η προτεινόμενη συνταγματική μεταρρύθμιση στην Ιταλία, που αφορά στην Γερουσία, τότε η τελευταία θα μετατραπεί αποκλειστικά σε σώμα τοπικής αυτοδιοίκησης, θα απαριθμεί μόνο 100 μέλη και δεν θα έχει ουσιαστικό ρόλο στην διακυβέρνηση της χώρας.
18.  Για την εκλογή των Γερουσιαστών από τον Άρειο Πάγο, το Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ελεγκτικό Συνέδριο, προτείνω να ψηφίζει η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων (και για τα τρία δικαστήρια) και η Ολομέλεια των Δικαστηρίων (Άρειος Πάγος, Συμβούλιο της Επικρατείας, Ελεγκτικό Συνέδριο, μαζί με τα Αναπληρωματικά Μέλη, για την κάθε περίπτωση ξεχωριστά). Για την ανάδειξη, δηλαδή των Γερουσιαστών από τον Άρειο Πάγο να ψηφίζουν μόνο οι Αρεοπαγίτες και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, για την ανάδειξη των Γερουσιαστών από  το Συμβούλιο της Επικρατείας να ψηφίζουν τα μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων και για την ανάδειξη των Γερουσιαστών για το Ελεγκτικό Συνέδριο να ψηφίζουν τα μέλη του Ελεγκτικού Συνεδρίου και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων.
19.  Για την ανάδειξη Συνταγματολόγων στη Γερουσία να ψηφίζουν οι καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου και το Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (Πρόεδρος, Αντιπρόεδροι, και οι Νομικοί Σύμβουλοι)
20.  Για την ανάδειξη Οικονομολόγων στη Γερουσία να ψηφίζουν οι οικονομολόγοι πανεπιστημιακοί και το ΔΣ του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, συμπεριλαμβανομένου του Υπουργού των Οικονομικών.
21.  Για την ανάδειξη καθηγητών πολιτικής Ιστορίας στη Γερουσία, να ψηφίζουν μόνο οι πανεπιστημιακοί, που είναι σχετικοί και εξειδικευμένοι στην ελληνική πολιτική ιστορία
22.  Που ενδεχομένως θα έχουν αναγορευτεί τιμητικά καθηγητές σε ελληνικά ή και σε ξένα πανεπιστήμια
23.  Ο Γερουσιαστής αυτής της κατηγορίας να μπορεί να παραμένει στο αξίωμα του μέχρι να συνταξιοδοτηθεί ο επόμενος (εν ενεργεία) Διοικητής, ο οποίος θα είναι και ο αντικαταστάτης του στη Γερουσία.
24.  Σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Καθημερινή, στις 13 Μαρτίου 2011, ο γνωστός συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος, τόνισε την ανάγκη να υπάρχει ένα «αντίβαρο» στην πολιτική ζωή. Συγκεκριμένα, ο κ. Αλιβιζάτος δήλωσε, ότι: «η αλαζονεία της εξουσίας είναι θέμα θεσμών, η κρίση οφείλεται και στην έλλειψη «αντίβαρων» ελέγχου στο πολιτικό σύστημα». Στην ίδια συνέντευξη, εξειδικεύοντας, ο κύριος Αλιβιζάτος τόνισε ότι: «η έλλειψη αντίβαρων στο ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη σημερινή κρίση. Η έλλειψη αυτή γεννάει την αλαζονεία, την αδιαφάνεια και την αναξιοκρατία, αλλά οδηγεί και σε κακές αποφάσεις, σε μια νοοτροπία, “έχω την πλειοψηφία άρα δεν έχω να δώσω λόγο σε κανέναν”». Επίσης, «η εκάστοτε δημοκρατικά νομιμοποιημένη πλειοψηφία δεν μπορεί να ερμηνεύει από μόνη της το Σύνταγμα».
25.  Εάν κάποια στιγμή θεσμοθετηθεί η εκλογή των Γερουσιαστών από τις μείζονες εκλογικές περιφέρειες-μαζί με το προτεινόμενο από πολλούς μέτρο της εκλογής του ΠτΔ από τον λαό-, θεωρητικώς τουλάχιστον η Δημοκρατία στην Ελλάδα θα φθάσει στον «ύψιστο βαθμό». Τρόπος του λέγειν, δηλαδή, «ύψιστος βαθμός». Και αυτό επειδή στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των Γερουσιαστών δεν θα είναι ειδικοί εμπειρογνώμονες και προετοιμασμένοι για να παίξουν με επιτυχία τον ρόλο του Γερουσιαστή, παρά μόνο απλοί πολίτες-βουλευτές, που θα κληθούν, χωρίς ειδικές γνώσεις να ασκήσουν το -πραγματικά- εξαιρετικής σημασίας λειτούργημα του Γερουσιαστή. Όμως, πριν ξεκινήσεις να κάνεις κάτι θα πρέπει να σκεφτείς και τις συνέπειες. Εάν βάλλεις άσχετους ανθρώπους να παριστάνουν του Γερουσιαστές, τότε θα πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς τα πάντα. Ότι «σπέρνεις, θερίζεις». Και αν συμβεί αυτό θα φτάσουμε στην πλήρη και ενδεχομένως αμετάκλητη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος, με απρόβλεπτες συνέπειες. Και μπορεί να δούμε πολύ χειρότερες σκηνές από αυτές που ξετυλίχθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, εναντίον του βουλευτή Κωστή Χατζηδάκη.
26.  Ο μονοψήφιος αριθμός 151 και όχι 150, προτείνεται για να αποτραπεί η πιθανότητα οριακής ισορροπίας. Σημειολογικά, αναφέρουμε, ότι στις βουλευτικές εκλογές της 8ης Απριλίου 1990, η Νέα Δημοκρατία έλαβε 150 έδρες.
27.  Η Ολλανδία και η Αυστραλία διαθέτουν και Γερουσία με 75 και 76 αντιπροσώπους, αντίστοιχα. Οι Ολλανδοί Γερουσιαστές εκλέγονται έμμεσα (με επιλογή) από τα Συμβούλια των Περιφερειών.
28.  Καλλιτέχνες και αθλητές. Το φαινόμενο αυτό έχει καταγγείλει με συνέντευξη του στην ΕΡΤ3 και o γνωστός καθηγητής φιλοσοφίας, Χρήστος Γιανναράς.
29.  Να υπάρχουν μόνο οι Δήμοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση
30.  Ειδικά στην περιφέρεια
31.  Στη Σερβία ισχύει το σύστημα της Απλής Αναλογικής με όριο για την είσοδο ενός κόμματος στην Εθνοσυνέλευση το 5% των ψήφων. Στη Γερμανία ισχύει πλαφόν 5% για την είσοδο στην Ομοσπονδιακή Κάτω Βουλή.  Στη Βουλγαρία, ισχύει πλαφόν 4% για την είσοδο ενός κόμματος στη βουλγαρική Εθνοσυνέλευση. Το πλαφόν του 4% ισχύει και για την Βουλή της Σουηδίας.
32.  Σταυροί προτίμησης
33.  Όπως συμβαίνει στην Αυστρία και στην Πορτογαλία
34.  Σε ένα προεδρικό σύστημα γαλλικού τύπου, ο πρωθυπουργός θα είναι στη «σκιά» του ΠτΔ
35.  Βλέπε ιστορικό των εκλογικών αναμετρήσεων για την προεδρία στις ΗΠΑ και στη Γαλλία.
36.  Πρωθυπουργός ήταν τότε ο Αλέν Ζιπέ
37.  Αμερικανικού ή γαλλικού τύπου.
38.  Στις περισσότερες περιπτώσεις τουλάχιστον
39.  Και δεν ψηφίζει μάλιστα στις εκλογές
40.  Όπως η εποχή του Περικλέους
41.   Προεδρική/Προεδρευομένη
42.  Ενδεικτικά, θα μπορούσε κανείς να αναφέρει τις εκδηλώσεις των «Αγανακτισμένων» στην Πλατεία Συντάγματος και σε άλλα σημεία της Ελλάδος, το καλοκαίρι του 2011, για τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες και για το Μνημόνιο.
43.  Γενικότερα μία ορθολογιστική πολιτική εξυγίανσης των ΔΕΚΟ
44.  Στην Ευρώπη, αλλά και στην Ιαπωνία
45.  Ο κόσμος αισθάνεται αηδία και οργή για τους πολιτικούς και τους ανθρώπους της εξουσίας όταν βλέπει οι τελευταίοι να λαμβάνουν πολύ υψηλούς μισθούς κάτω από τις εξαιρετικά δυσμενείς οικονομικές συνθήκες.