Γράφει η
Καίτη Βασιλάκου

Μολονότι η δουλεία επισήμως έχει καταργηθεί και όλοι οι άνθρωποι υποτίθεται ότι είναι ελεύθεροι, ανεπισήμως ποτέ δεν καταργήθηκε. Εξακολουθεί να υπάρχει  είτε με τον παραδοσιακό τρόπο, όπως ήταν δηλαδή σε παλαιότερες ιστορικές περιόδους, είτε με το σύγχρονο, όπως διαμορφώθηκε από τις  σημερινές κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες.

29. 800.000 σκλάβοι υπάρχουν σήμερα σε όλο τον κόσμο – περισσότεροι από όσο ο συνολικός αριθμός αυτών που οδηγήθηκαν από την Αφρική στην Αμερική για να γίνουν σκλάβοι μεταξύ του 17ου και 19ου αιώνα. Κάποιοι από αυτούς τους σκλάβους ζουν κρυμμένοι και στη δική μας κοινωνία.

Η δουλεία στην εποχή μας έχει τις εξής μορφές:

Δουλεία από χρέη: εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, κυρίως όμως στη ΝΑ Ασία, παίρνουν ή εξαπατώνται  να πάρουν ένα δάνειο που μετά δεν μπορούν να αποπληρώσουν. Σύντομα μεταβάλλονται σε σκλάβους που δουλεύουν δωρεάν με μόνη απολαβή τη βασική ημερήσια διατροφή τους και μια θέση σε ένα κατάλυμα. Όσο σκληρά κι αν δουλεύουν, δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειο λόγω των υπέρογκων επιτοκίων και των ποινών που προστίθενται. Το χρέος μπορεί να περάσει κατόπιν και στα παιδιά τους.

Παιδιά-σκλάβοι: υπολογίζονται σε 5,5 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο.

Υποχρεωτικός γάμος: γυναίκες και ανήλικα κορίτσια παντρεύονται χωρίς τη θέλησή τους και εξαναγκάζονται σε μια ζωή δουλείας που συνοδεύεται συχνά με φυσική βία. Δεν έχουν καμιά δυνατότητα να ξεφύγουν από μια τέτοια ζωή.

Καταναγκαστική εργασία: μεμονωμένα άτομα, επιχειρήσεις και κυβερνήσεις  στρατολογούν παράνομα ανθρώπους και τους υποχρεώνουν να δουλέψουν συχνά με την απειλή βίας ή άλλων τιμωριών.

Κληρονομική δουλεία: πρόκειται για άτομα που γεννήθηκαν από «σκλάβους» ή ανήκουν σε ομάδα που η κοινωνία θεωρεί ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει ως σκλάβους.

Τράφικινγκ: Δουλέμποροι μετακινούν άτομα από τη μια περιοχή στην άλλη ή από τη μια χώρα στην άλλη με στόχο να τους εξαναγκάσουν να εργαστούν σε συνθήκες δουλείας.

Το σύγχρονο δουλεμπόριο αφήνει κέρδος ετησίως πάνω από 32 δισεκατομμύρια δολάρια.

Συνολικά τα τρία τέταρτα των σύγχρονων σκλάβων βρίσκονται στην Ασία με την Ινδία να κατέχει την πρώτη θέση παγκοσμίως (13.956.010 σκλάβοι). Ακολουθούν: Κίνα ( 2.949.243), Πακιστάν ( 2.127.132), Νιγηρία (701.032),  Αιθιοπία (651.110),  Ρωσία (516.217), Ταϊλάνδη (472.811),  Δημοκρατία του Κονγκό ( 462.327), Μιανμάρ (384.037), Μπαγκλαντές (343.192).

Στις δέκα αυτές χώρες ζουν τα 22 από τα 29,8 εκατομμύρια των σύγχρονων σκλάβων.

Αν όμως λάβει κανείς υπόψη το ποσοστό των σκλάβων σε σχέση με τον πληθυσμό μιας χώρας, τότε την πρώτη θέση κατέχει η Μαυριτανία, με το 4 % των κατοίκων ( κατ’ άλλους το 20%)  να ζουν εκεί σε καθεστώς δουλείας.

Θα αναφερθούμε ιδιαίτερα στη Μαυριτανία, επειδή στη χώρα αυτή η δουλεία είναι κληρονομική και αποτελεί τρόπο ζωής ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της.

Η Μαυριτανία είναι μια τεράστια άδεια χώρα στην έρημο της Σαχάρας, από τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες του κόσμου. Σε ένα συνολικό πληθυσμό 3,8 εκατομμυρίων οι σκλάβοι ανέρχονται στις 140.000- 160.000 ( κατ’ άλλους σε 340.000- 600.000). Οι αφέντες τους τούς θεωρούν κινητή περιουσία  και ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους. Η δουλεία εδώ είναι κληρονομική και έχει την αρχή της πολλές γενιές πίσω. Σκλάβοι είναι οι μαύροι Moors, αυτοί δηλαδή που έχουν μαύρο δέρμα, και αφέντες οι λευκοί Moors ή αλλιώς εκείνοι που δεν έχουν τόσο μαύρο δέρμα. Πρόκειται για Βέρβερους ή Άραβες που το δέρμα τους είναι απλώς σκούρο. Τη διακυβέρνηση την έχουν αναλάβει οι λευκοί Moors.

Οι σκλάβοι συνήθως δεν είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας, αλλά οι αφέντες τους μπορούν να τους χαρίσουν ως δώρο σε άλλους αφέντες. Σκλάβοι είναι και όσοι γεννηθούν από σκλάβους.

Το τραγικό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι οι σκλάβοι της Μαυριτανίας αποδέχονται με φυσικότητα τη θέση τους και δεν διανοούνται ένα διαφορετικό τρόπο ζωής.

Στην εξαιρετικά αραιοκατοικημένη αυτή χώρα οι σκλάβοι ζουν απομονωμένοι σε περιοχές που δεν έχουν καμιά επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν γνωρίζουν άλλο τρόπο ζωής και δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει να είναι κανείς ελεύθερος. Πιστεύουν ότι είναι μέλη της οικογένειας του αφέντη τους και τον εμπιστεύονται, άσχετα αν ο αφέντης επιφυλάσσει διαφορετική μεταχείριση για τους συγγενείς του και διαφορετική για τους σκλάβους του.

Ο αφέντης μπορεί να τους δέρνει και να τους εξαναγκάζει σε σκληρή καθημερινή δουλειά. Μπορεί να βιάζει τις σκλάβες του, οι οποίες μετά γεννούν τα παιδιά του που γίνονται κι αυτά σκλάβοι. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με τους σκλάβους του . Εκείνοι δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι κακό. Αντίθετα πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι φυσικά πράγματα και ότι τη δουλεία την αποδέχεται και το Κοράνι, όπως τους λένε οι ιμάμηδες.  Αμόρφωτοι καθώς είναι αγνοούν ότι το Κοράνι δεν λέει κάτι τέτοιο. Αν ένας σκλάβος επιθυμήσει την ελευθερία του, οι άλλοι τον κατακρίνουν και η μικρή κοινωνία, στην οποία ανήκει, τον απορρίπτει και δεν τον συγχωρεί.

Οι σκλάβοι της Μαυριτανίας δεν έχουν δυστυχώς εναλλακτικές λύσεις. Κι αν ακόμα κάποιοι από αυτούς θελήσουν να φύγουν για να απαλλαγούν από την εξουσία του αφέντη τους, δεν έχουν πού να πάνε. Δεν ξέρουν γράμματα και μερικοί από αυτούς δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους χρήμα.

Η κυβέρνηση φυσικά αρνείται ότι υπάρχουν σκλάβοι στη χώρα. Ωστόσο, αντί να φυλακίζει τους δουλοκτήτες, φυλακίζει εκείνους που μάχονται να καταργηθεί η δουλεία.

ketivasilakou.blogspot.com
ekaterini77@gmail.com