Προσπάθεια απόδρασης δια των εκλογώνΜια σφαγή σφράγισε την αποτυχία σε όλα τα μέτωπα Ο φριχτός θάνατος ενός ανθρώπου, στο κέντρο της Αθήνας, την ώρα που ετοιμαζόταν να μεταφέρει την ετοιμόγεννη γυναίκα του στο μαιευτήριο, αποτελεί την οδυνηρή επισφράγιση της αποτυχίας να λυθεί έστω και ένα πρόβλημα σ’ αυτή τη χώρα.
 
Οι μαχαιριές που στέρησαν τη ζωή από έναν νεαρό πατέρα, μόνο και μόνο για να του κλέψουν την κάμερα που κρατούσε στα χέρια του, δεν ήταν απλώς ένα δυνατό σοκ. Ήταν η απόδειξη ότι στη χώρα ακούγονται μόνο λόγια. Μόλις ξεπερνιέται η «δύσκολη» στιγμή, επιστρέφουν όλοι στην απόλυτη αδράνεια.

Πρόσφατα είναι τα γεγονότα της κατάληψης από ορδές μεταναστών του Συντάγματος, το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Αμέσως, προβλήθηκε το προπαγανδιστικό (όπως αποδεικνύεται) εγχείρημα του φράχτη στον Έβρο.

Πρόσφατα είναι τα γεγονότα της Νομικής και της Υπατίας. Το θέμα λύθηκε όπως – όπως και η κατάσταση συνεχίστηκε με τους ίδιους και χειρότερους ρυθμούς.
Αμέσως, άρχισε η αντιμετάθεση ευθυνών. Ο Δήμαρχος ζήτησε καλύτερη αστυνόμευση και η κυβέρνηση, δια του υπουργού Προστασίας του Πολίτη και του κυβερνητικού εκπροσώπου, αποφάνθηκαν ότι δεν είναι ζήτημα αστυνόμευσης, αλλά «ευρύτερο πολιτισμικό, οικιστικό και κοινωνικό ζήτημα». Και πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο αστυνομικού χαρακτήρα.

Πιθανόν. Αλλά κάποιοι έχουν αναλάβει να λύνουν τα προβλήματα. Κάποιοι (ο πρωθυπουργός για την ακρίβεια) μας μιλούσαν (προεκλογικά) περί «δόγματος μηδενικής ανοχής». Κάποιοι επιδίδονται μέχρι σήμερα εξαγγελίες και προειδοποιούν ότι η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι και τα λοιπά, και τα λοιπά.

Η στυγνή δολοφονία στο κέντρο της πόλης, που στάθηκε η αφορμή για να επιρρίπτει τις ευθύνες ο ένας στον άλλο, αλλά και για να ξεσπάσουν επεισόδια αργά το απόγευμα, υπήρξε η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.

Ένα ποτήρι που παραγέμισε τις τελευταίες ημέρες με αποκορύφωμα τις δηλώσεις Λοβέρδου και την επίσκεψη του πρωθυπουργού στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ ακολούθησε επικοινωνία με την Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ.

Είναι σαφές ότι η προσπάθεια να οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές δεν απέδωσε, διότι δεν έγινε αποδεκτή από τους δανειστές μας. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι ο κ. Λοβέρδος έκανε τις συγκεκριμένες δηλώσεις περί νεφελώδους πολιτικής, θέτοντας μάλιστα τον εαυτό του στη διάθεση του πρωθυπουργού, χωρίς να υπάρξει οποιαδήποτε αντίδραση.

Τέτοιες δηλώσεις οδηγούν υπό κανονικές συνθήκες είτε στην παραίτηση του υπουργού που τις κάνει, είτε στην αποπομπή του από τον πολιτικό του προϊστάμενο. Δηλαδή τον πρωθυπουργό.

Αντίθετα, στην προκειμένη περίπτωση δεν συνέβη τίποτε. Μια απλή δήλωση του πρωθυπουργού μετά την συνάντησή του με τον Πρόεδρο, σύμφωνα με την οποία «η κακοφωνία δεν βοηθάει».

Στην πραγματικότητα, απλώς απέτυχε το σχέδιο να προκληθεί τεχνητά ένα πρόβλημα με σκοπό την απόδραση δια των εκλογών.

Διαφορετικά δεν εξηγείται πώς την επομένη των εκρηκτικών δηλώσεων, ο κ. Λοβέρδος και τον κ. Καστανίδη εμφανίστηκαν σε κοινή συνέντευξη Τύπου για άλλο θέμα και στη διάρκεια της οποίας δήλωσαν αμφότεροι πως ό,τι έχουν να πουν θα το πουν στο άτυπο υπουργικό συμβούλιο. Και τότε γιατί δεν κατάφερε να κρατηθεί ως το υπουργικό συμβούλιο ο κ. Λοβέρδος; Ανεξήγητο!

Ο δε κ. Παπανδρέου, πριν από το υπουργικό, που κράτησε ως τις εννέα το βράδυ (και κλείστηκε ραντεβού και για την επομένη) είχε και κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τον αντιπρόεδρο Θ. Πάγκαλο και τους υπουργούς κ. κ. Βενιζέλο, Λοβέρδο, Διαμαντοπούλου, Παπουτσή, Κατσέλη, Χρυσοχοΐδη.

Δεν έγινε γνωστό αν τελικά θα εισακουστεί η γνώμη του κ. Λοβέρδου για υπογραφή όλων των μνημονιακών κειμένων από όλους τους υπουργούς. Μένει να το δούμε, με την ελπίδα να επιβεβαιώσουμε τους προπαγανδιστικούς λόγους για τους οποίους προκλήθηκε όλος αυτός ο θόρυβος.

Μετά την συνεδρίαση του (άτυπου) υπουργικού, είχαμε δηλώσεις και από τον κ. Βενιζέλο. «Το πρόβλημα της οικονομίας είναι πολιτικό και πρέπει επειγόντως να ανακτηθεί η ικανότητα πολιτικής διεύθυνσης της χώρας», είπε. Και διευκρίνισε ότι ο όρος πολιτική διεύθυνση δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, αλλά και την αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, την κοινωνία των πολιτών, τη δικαιοσύνη και την τοπική αυτοδιοίκηση.

Αυτό προφανώς μπορεί να σημαίνει ότι τα μνημόνια εκτός από τους υπουργούς, πρέπει να τα υπογράφουν και όλοι οι παραπάνω…