Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Με τις δημοσκοπήσεις, ως γνωστόν, δεν βγάζεις άκρη.

Είναι δηλαδή δυνατόν στην πρόθεση ψήφου για τις ευρωεκλογές τα δύο πρώτα κόμματα να ισοψηφούν και στην περίπτωση αυτή την τρίτη θέση να καταλαμβάνει το «Ποτάμι» και στην πέμπτη η Χρυσή Αυγή, αλλά την ίδια ώρα στην εκτίμηση εκλογική επιρροής σε βουλευτικές εκλογές, είναι δυνατόν τα δύο πρώτα κόμματα να διαγκωνίζονται για την πρωτιά, αλλά τρίτο κόμμα να παραμένει η Χρυσή Αυγή και το «Ποτάμι» να κατεβαίνει στην τέταρτη θέση.

Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι το μεν «Ποτάμι» (με τις κοινοτοπίες, τις αντιγραφές του και τις απροσδιόριστες θέσεις του για το Σκοπιανό που υποκρύπτουν σλαβομακεδονικές απόψεις) εμφανίζεται ξαφνικά να διεκδικεί σημαντική θέση στο πολιτικό στερέωμα και η δε Χρυσή Αυγή να διεκδικεί ακόμη την τρίτη θέση με ποσοστό που υπερβαίνει το 10,5%, πρέπει να αποτελέσουν τον βασικό άξονα του προβληματισμού όλων.

Γιατί αυτές οι πρώτες μετρήσεις δείχνουν πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ακραία φαινόμενα απώλειας συγκρότησης, με ένα ποσοστό Ελλήνων να κινείται ανάμεσα στο άγνωστο ενός νέου σχηματισμού που δεν γνωρίζει ούτε πού πηγαίνει, ούτε πού θέλει να πάει η χώρα και στο γνωστό του ναζιστικού χαιρετισμού και της άρνησης της Δημοκρατίας.

Προκύπτει δηλαδή πως ένα τμήμα του λαού κινείται με την ίδια άνεση ανάμεσα στη Χρυσή Αυγή και στο Ποτάμι – αξίζει μια ματιά στην έρευνα που διενεργήθηκε στη Δ. Ελλάδα για λογαριασμό της εφημερίδας «Πελοπόννησος», όπου τα δύο αυτά κόμματα ισοψηφούν στην πρόθεση ψήφου με 8,5%.

Στην πρώτη περίπτωση, αυτή του «Ποταμού» διαπιστώνουμε πως υπάρχουν Έλληνες που έχουν απογοητευτεί από το πολιτικό σύστημα που κυριάρχησε στον δημόσιο βίο της χώρας, δημιουργώντας αντί να λύσει προβλήματα, με αποτέλεσμα να σπεύδουν να πυκνώσουν τις τάξεις ενός κόμματος που δεν γνωρίζει (όπως προκύπτει από τις πρώτες εξαγγελίες) ακόμη και τα στοιχειώδη από τα ισχύοντα.

Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή της Χρυσής Αυγής, διαπιστώνουμε πως ένα τμήμα του πληθυσμού δεν επιλέγει το «άγνωστο», διότι συνειδητά είναι ταγμένο στο «γνωστό» - ούτε για να εκδικηθούν, ούτε για να τιμωρήσουν, ούτε από αγανάκτηση, καθώς αν αυτά ήσαν τα αίτια, τότε θα προτιμούσαν να τιμωρήσουν μέσα από την ήπια δημαγωγία του ασαφούς και του άγνωστου.

Ειδικά όσον αφορά στο «Άγνωστο Ποτάμι», είναι ολοφάνερο πως για άλλη μια φορά χαϊδεύονται αυτιά και επαναλαμβάνονται συνθήματα του παρελθόντος (ου μην αλλά και του παρόντος) περί «σχεδίου εθνικής σωτηρίας» - όπως ακριβώς υποσχόταν ο Γ. Παπανδρέου και όπως υπόσχεται τώρα ο Αλ. Τσίπρας – και περί επιτελικής δημόσιας διοίκησης με άρτια καταρτισμένο και καλά αμειβόμενο προσωπικό – για «επιτελικό κράτος» μιλούσε ο Γιώργος, ενώ ουδείς αντιλαμβάνεται πώς το «Ποτάμι» θα… καταρτίσει το υπάρχον κρατικό προσωπικό.

Επομένως, αυτό που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι πως ο κόσμος (τουλάχιστον αυτός που δηλώνει… ποτάμι) δεν κάθεται να πολυσκεφθεί αν η… ποταμίσια λογική έχει κάποια σχέση με την πραγματικότητα.

Δεν κάθεται δηλαδή να σκεφθεί ο επίδοξος ψηφοφόρος αν είναι δυνατόν να απαγορευτούν οι πρόωρες εκλογές (αφού το κοινοβουλευτικό μας σύστημα βασίζεται στην Δεδηλωμένη, η οποία, σε περίπτωση απωλείας της, οδηγεί αναγκαστικά σε κυβερνητική κρίση), αν με την μείωση του αριθμού των βουλευτών θα μείνουν χωρίς εκπροσώπηση περιοχές της χώρας (λόγω της μορφολογίας της χώρας με τα πολλά νησιά και τις πολλές ορεινές περιοχές), αν μια κυβέρνηση είκοσι ατόμων μπορεί να φέρει βόλτα το ογκώδες κράτος μας, αν πρέπει πράγματι οι επαΐοντες να αναλαμβάνουν τα υπουργεία (κάτι που θα ενίσχυε την συντεχνιακή λογική).

Ούτε κάθεται κανείς να σκεφθεί τι σημαίνει αυτό το «ποταμίσιο» περί «φροντίδας στους μετανάστες που ζουν στη χώρα» και «κατανομής μεταναστών ανάλογα με τις δεξιότητές τους» - αυτό το τελευταίο ειδικά είναι… άνω ποταμών.

Και βέβαια, ούτε κάθεται κανείς να σκεφθεί πως τα stages που δηλώνει ότι θα καταργήσει το «Ποτάμι» δεν υπάρχουν πια και τα κουπόνια για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς υπάρχουν εδώ και χρόνια, όπως και η υπηρεσία «Βοήθεια στο σπίτι».

Και οπωσδήποτε, ουδείς κάθεται να σκεφθεί τι σημαίνει πλήρης διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας σε μια χώρα με θρησκευτική μειονότητα – αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για κάποιους που απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχουν πρόβλημα να ονομαστούν τα Σκόπια «Μακεδονία»!

Και αν μια μερίδα Ελλήνων δεν τα σκέφτεται όλα αυτά, τότε γιατί να μην υπάρχει και μια άλλη μερίδα που αδιαφορεί για τα ναζιστικά σύμβολα και τη νοσταλγία για τη χούντα των συνταγματαρχών;

Έτσι κι’ αλλιώς, λεφτά δεν θα βρουν ούτε οι μεν, ούτε οι δε.

Και τι πρέπει να γίνει τώρα;

Τρία πράγματα: Ενημέρωση, ενημέρωση, ενημέρωση.

Διαφορετικά θα κινηθούμε μεταξύ… άνω και κάτω ποταμών – γνωστών και αγνώστων.