Γράφει η Μαρίνα Κουρμπέλα

Ένα από τα σημαντικά αποτελέσματα της επίσκεψης Μητσοτάκη στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και της συνάντησης Τράμπ, είναι η ελληνοτουρκική προσέγγιση με τη διαμεσολάβηση των ΗΠΑ, ίσως και άλλων, αργότερα.

Αργήσαμε, θα λέγαμε. Οι καθημερινές διενέξεις και οι εχθρικές δηλώσεις επιθετικού, η αμυντικού χαρακτήρα, αποδείχθηκε και είναι μια απελπιστικά φθοροποιός κατάσταση. Και που δεν κάνει κακό!

Οι καταστρεπτικές επιπτώσεις δεν περιορίζονται, βέβαια, μόνο στην Ελλάδα και την Τουρκία. Απλώνονται, άμεσα και έμμεσα στη γύρω περιοχή και διεισδύουν στις διεθνείς σχέσεις.

Φέρνουν και σε αμηχανία, καμιά φορά, και τους ισχυρούς των οποίων τη φιλία και τη στήριξη οι δύο χώρες διεκδικούν και επιδιώκουν. Ποιανού καρδιά να φτιάξουν και ποιανού να χαλάσουν, όταν θέλουν να τα έχουν και με τις δύο χώρες καλά..

Η προσπάθεια, δε, να πείσει η κάθε χώρα πως αυτή είναι η καλύτερη, για διάφορους λόγους, είναι αναποτελεσματική,

Συγκριτικά  πλεονεκτήματα έχουν και οι δύο χώρες,  και έναντι τρίτων. ενδιαφερόντων.

Για παράδειγμα, η Τουρκία μπορεί να είναι μεγάλη χώρα πληθυσμιακά, οικονομικά, αλλά η Ελλάδα, εκτός των εθνικών πλεονεκτημάτων και μεγεθών, είναι, επίσης μεγάλη ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μάλιστα, ως ένα από τα παλαιότερα μέλη.

Η Ελλάδα στα 40 χρόνια στην ΕΕ, έχει χτίσει και στεριώσει καταστάσεις και σχέσεις, που μπορούν να επηρεάσουν εξελίξεις, επίσημα, η ανεπίσημα, σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

Αυτά, όμως τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, ( δεν είναι,βέβαια, τα μόνα,) οι δύο χώρες δεν τα αξιοποίησαν, κάτι πως ευχόμαστε να γίνει, με την προυπόθεση, πως καμία από τις δύο χώρες δε θα εφαρμόσει μαξιμαλιστική, διαπραγματευτική πολιτική στην πορεία της προσέγγισης.