Κενός… βωμόςΜΑΣ έδεσαν με νόμους και «χαρτιά». Από εκείνους που σοφίστηκαν, ψήφισαν και τους κραδαίνουν απειλητικά. Για να σου βαραίνουν το γραμματοκιβώτιο  με ανελαστικές υποχρεώσεις. Απ’ τη ΔΕΗ  που χαρατσώνει υπέρ διευθυντάδων και άλλων «εργαζομένων» της ΕΡΤ, μέχρι το νόμιμο «δυαράκι» σου απέναντι σε παράνομες βίλες. Και πάει το μυαλό στην Μελίνα που δεν θα πλήρωνε τη ΔΕΗ, αλλά την… πλήρωσε. Κι εμείς το ίδιο, αναστέλλοντας την σοσιαλιστική μας ορμή για την επανάσταση που έσκασε μύτη και ξαναχώθηκε στην κρύπτη της.

ΜΕΤΡΑΣ το μπόι τους μέσα απ’ τις υποχρεώσεις που σου «σφράγισαν» στο όνομα της «Ελληνικής Δημοκρατίας», τους βρίσκεις γίγαντες κι ας είναι νάνοι που πρόλαβαν τα πόστα. Έσπευσαν πρώτοι φορώντας τη μάσκα. Έστησαν το «βασίλειο», όρθωσαν τείχη, κράτησαν τον εχθρό σε απόσταση κι όταν χρειάστηκε του’ ριξαν ψίχουλα. Κι ένιωσαν λύκοι, με τους απέναντι αρνιά.

ΤΟ’ στρωσαν, λοιπόν, και δεν τους κουνάς. Ούτε τη γραφειοκρατία τους παραμερίζεις, ούτε τους ίδιους, αφανείς, που σκάνε μύτη όταν τους απομακρύνεις το πιάτο ή νομίσουν πως τους τρως το δίκαιο. Όπως το εννοούν, στο Κράτος που έστησαν λιθάρι-λιθαράκι. Στο τερατάκι της παρθενογένεσης(;) που του κρατούν τα γκέμια.

ΚΑΙ «τότε» είχαν στα χέρια τους το Κράτος, αλλά δεν μπορούσες να μιλήσεις. Τώρα (σήμερα) μιλάς, αλλά χάνεται η φωνή σου στο κενό. Κι αν τότε σου έκρυβαν ολοσχερώς και κατ’ ευθείαν την αλήθεια, τώρα σου τη σερβίρουν ασφυκτιώσα κάτω από χιλιάδες ψέματα, κρυμμένη, δυσδιάκριτη.

ΑΥΤΑ έχουν να κάνουν με το σύστημα. Τις κυβερνήσεις τις βαραίνουν άλλα. Τη σημερινή την κυνηγάει ο χρόνος και πρέπει να βιαστεί. Δεν πολυβιάζεται για προβλήματα που δεν περιμένουν κι είναι το λάθος της. Δεν παίρνει κεφάλια σε… δημόσια τελετή για να δώσει και να πάρει κουράγιο απ’ το λαό. Κι ούτε βυθομέτρησαν τα παλικάρια της του λαού τις αντοχές, απ’ τις (μακρινές) καρέκλες της εξουσίας. Όφειλαν να δράσουν καίρια, ταχύτατα και αποτελεσματικά, δεν το’ καναν όπου «δει» και το πάρτι συνεχίζεται. Με τα «πιράνχας» στην Υγεία και τους μεγαλο(πολυ)θεσίτες σε δημόσιες υπηρεσίες. Με τον οδηγό των μεγαλόσχημων της ΔΕΗ να αμείβεται ηγεμονικά για τις μεγάλες υπηρεσίες του στο Κράτος που (ακόμα) κρατάει το πάνω χέρι ως βασικός μέτοχος, αλλά δεν αρπάζει το μαχαίρι να κόψει.

ΧΟΡΤΑΤΟΥΣ από λόγια και… ξενέρωτους, μας αύξησαν τις προσδοκίες και δείχνουν με το δάκτυλο τον βωμό που περιμένει κι ίσως πολύ θα περιμένει, άδειος, κενός και ανενεργός. Δεν πρόκειται να τελεσθεί «θυσία» και το μαχαίρι (του Αβραάμ) θα μείνει μετέωρο-δείγμα προθέσεων που δεν θα γίνουν πράξη. Γιατί; Γιατί το’ σκασε ο λύκος με δορά αμνού μες το πηχτό σκοτάδι, με τους τριγύρω να «ραντίζουν» τεχνητή ομίχλη μη τον δούμε κι όλοι τους είναι ευχαριστημένοι.