Τα Ομόλογα της Πραγματικής Οικονομίας…Ας  ασχοληθούμε λίγο με μια αφανή  συσχέτιση: Του κινδύνου που αποτιμούν οι χρηματαγορές για το ελληνικό δημόσιο (ομόλογα) και του κινδύνου που αποτιμούν οι θεσμικοί επενδυτές για την πραγματική ελληνική οικονομία, ώστε να μην χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο της πραγματικότητας.

Την ώρα που  η απόδοση των 12μηνων ελληνικών ομολόγων έφτασε το 88% και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση ομολόγου να έχει φτάσει ποτέ σε αυτά τα επίπεδα, για κάποιους αυτό σηματοδοτεί στάση πληρωμών, για κάποιους άλλους έξοδο από το ευρώ, ενώ και οι πιθανότητες πτώχευσης στο στοίχημα Ελλάδα, σχεδόν ακούμπησαν το 90% .

Υπάρχει όμως και η εκτός των ταμπλό αποτίμηση του κινδύνου, στην καθημερινή οικονομική πραγματικότητα. Πέραν των δημοσιονομικών μεγεθών και της απραξίας της κυβέρνησης, υπάρχει μια ροή πληροφόρησης και αλληλοενημέρωσης μεταξύ των  διαχειριστών διαθεσίμων στο εξωτερικό, που χωρίζονται σε αυτούς των χρηματαγορών και σε αυτούς που τοποθετούν κεφάλαια στις οικονομίες μακροπρόθεσμα, μέσω στρατηγικών συμμετοχών, σε παραγωγικές επενδύσεις (κυρίως private equities,venture capitals, αλλά και δανειακές γραμμές από τράπεζες).

Μπορεί να φταίει κυρίως και σε μεγάλο βαθμό το ελληνικό χρέος, η δημοσιονομική πιθανή πτώχευση, η γραφειοκρατία και η η υψηλή φορολογία, αλλά η αναβλητικότητα μακροπρόθεσμων επενδύσεων από ξένους στην Ελλάδα έχει και άλλες κρυφές παραμέτρους .

Όποιοι ασχολούνται  με το αντικέιμενο των συγχωνεύσεων/εξαγορών, στην ΝΑ Ευρώπη , δυστυχώς συνειδητοποιούν  ότι υπάρχουν πολλοί «δήθεν» επιχειρηματίες, που ακόμη και σήμερα νομίζουν ότι μπορούν να έχουν δικαίωμα στο… όνειρο!

Υπερχρεωμένοι,  φαντασιώνονται κέρδη και πλάνα, με βάση εύκολους πολλαπλασιαστές προσδοκιών και θεωρούν ότι χωρίς να ξοδέψουν χρόνο και χρήμα για σωστή παρουσία σε  θεσμικούς του εξωτερικού, θα τους κάνουν συνέταιρους ισότιμους, έχοντας π.χ. μια… άδεια εγκατάστασης φωτοβολταϊκών(!) και  παρουσιάζουν projects σαν να έχουν ανακαλύψει… θησαυρό!

Κάθε υποψήφιος επενδυτής  στην χώρα μας, μετράει πρώτα το country risk, διότι  όταν τοποθετείς λεφτά σε ελληνικές μετοχές ή δανειοδοτείς ελληνικό έργο, τότε αγοράζεις αναγκαστικά και την μετοχή «Ελλάδα».

Δυστυχώς, αυτό το περίφημο country risk θα είναι όπως όλα δείχνουν πολύ υψηλό, για καιρό ακόμη, και όποιος πεί ότι γνωρίζει μέχρι πότε, τότε λέει ψέματα. Αναλυτές από σοβαρές επενδυτικές επιτροπές ξένων οίκων, που ασχολούνται με ισχυρές τοποθετήσεις σε μακροπρόθεσμη βάση, εστιάζουν το ενδιαφέρον τους  σε άλλες οικονομίες στην περιοχή  με σειρά προτεραιότητας Σερβία, Πολωνία, για λίγο ακόμη στην Τουρκία, με ιδιαίτερη προσοχή σε Βουλγαρία, Ρουμανία και με αυξημένο ρίσκο σε Κροατία, Αλβανία, Σκόπια (μικρές αγορές),  ενώ ετοιμάζονται για το μεγάλο στοίχημα: Τις πολυπληθείς αγορές της Αφρικής, των αδάνειστων ακόμη μυριάδων καταναλωτών, αρχής γενομένης από την Αίγυπτο, αφού πρώτα αποκατασταθεί η πολιτική σταθερότητα.

Στην χώρα μας  η κυβέρνηση συζητάει σχεδόν μόνο με υποψήφιους επενδυτές που είναι ταυτόχρονα και... δανειστές μας (Γερμανία) οπότε και αυτοί απαιτούν ειδικές Οικονομικές Ζωνες, δηλαδή παράδεισους εργοδοτικούς με αμφίβολα αποτελέσματα για την απασχόληση και την ανάπτυξη.

Είναι κοινό μυστικό στην «πιάτσα» (διότι ως πιάτσα λειτουργεί  η ελληνική αγορά, δεν υφίσταται ουσιαστικά σαν «αγορά» όπως την παρουσιάζουν οι υπερβολικά πολλές οικονομικές εφημερίδες και τα πολλά sites) ότι μερικές  υπερχρεωμένες ελληνικές επιχειρήσεις δεν ανήκουν καν στα opportunities (ευκαιρίες) καθώς εκτός από το country risk, υπάρχει και μια μεγάλη αλήθεια: Οι ισχυροί σήμερα  Έλληνες «παίχτες» σε  βιομηχανία/ενέργεια/ακίνητα φαίνεται ότι προτιμούν πλέον να ρίχνουν λεφτά εκτός Ελλάδος (κυρίως Τουρκία, Βαλκάνια ) και μόνο στην περίπτωση κάποιων αποκρατικοποιήσεων θέλουν  να συμμετέχουν, αρκεί φυσικά να μην πληρώσουν πολλά.

Παράλληλα, ψάχνουν να ξεφορτώσουν θέσεις τους σε ημιτελή έργα εντός χώρας, διότι το κλείσιμο της πιστωτικής κάνουλας τους έχει βγάλει εκτός χρονοδιαγραμμάτων. Ας μην γελιόμαστε: Δύσκολα θα ανοίξουν γρήγορα  οι κάνουλες από τις εγχώριες τράπεζες, και αυτό θα το δούμε από τα πρώτα projects  που θα δανείζει το νεο σχήμα Alpha-Eurobank, όπου τα συμφέροντα των «κουμπάρων» από το Κατάρ μάλλον ταιριάζουν με τα ενεργειακά του μεγαλομετόχου της Eurobank, ώστε από κοινού να εκμεταλλευτούν τις κρατικές αδυναμίες στην αγορά φυσικού αερίου και πετρελαίου, και όχι φυσικά να… ανοίξουν νέες θέσεις απασχόλησης.

Με τους  ισχυρούς Έλληνες εφόπλιστες να μην ρίχνουν λεφτά και αυτοί στην Ελλάδα και μάλιστα να  ανοίγονται εκτός ναυτιλίας για ακίνητα και άλλες δουλειές  (οι ενδείξεις δείχνουν Βαλτική και ξανά στα Βαλκάνια), τότε πολλοί  ξένοι θεσμικοί  που εμπιστεύονται και συνομιλούν μαζί τους, δύσκολα θα πράξουν διαφορετικά…

Συμπέρασμα: Μόνο εξαγωγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις μεγάλες, μη χρεωμένων Ελλήνων, καθώς και πολύ καινοτόμες ιδέες (που δεν υπάρχουν)αξίζουν για ξένους θεσμικούς διαχειριστές. Για βαριές βιομηχανικές επενδύσεις και γραμμές εργοστασιακής παραγωγής, ούτε λόγος να γίνεται ενώ το παραμύθι περί ισχυρού μακροπρόθεσμα τουριστικού κλίματος («οικοπεδα φιλετα», ορδές γερόντων  που θα έλθουν απο Β. Ευρώπη, κ.α) θέλει πολύ μεγάλη σκηνοθεσία και οργάνωση ώστε να γίνει αληθινή ταινία.

Αρκεί να δεί κάποιος την ανοικοδόμηση νέων οικιστικών παραθεριστικών κλινών και κέντρων αποκατάστασης σε Βουλγαρία (πχ Βάρνα), Δαλματικές Ακτές αλλά και σε πολλές παραλίες στην Τουρκία, καθώς και  τα πρόσφατα πλάνα μεγάλων ομίλων για Αίγυπτο, Τυνησία (αφού ηρεμήσουν πολιτικά εννοείται) και θα καταλάβει πολλά...

Δυστυχώς  (και εδώ είναι μια μεγάλη αλήθεια όσο και αν την απωθούμε και την ξορκίζουμε…) το διεθνές χρήμα βλέπει στην Ελλάδα, εκτός από φόρους και γραφειοκρατία, το μισθολογικό κόστος να είναι ακόμη στα 500-700 ευρώ και σε γειτονικές μας χώρες  200-400 ευρώ.

Όταν δε και τα κόστη κατασκευής συγκροτημάτων τουρισμού είναι σχεδόν  -30% σε γειτονικές χώρες, τότε το  ξένο κεφάλαιο δεν θα προτιμήσει την εθνικότητα μιας… παραλίας, της γης  και της θάλασσας!

Αυτά, δυστυχώς για μας, έπονται  μπροστά στο κόστος επένδυσης και στις προσδοκώμενες αποδόσεις…