Πλημμύρα οι αριστεροί αλλ’ αχαμνή η ΑριστεράΕΙΝΑΙ μήπως η ώρα της Αριστεράς να κυβερνήσει την Ελλάδα;

«ΠΟΙΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ», αναρωτιούνται όμως πολλοί. Στις μέρες μας η παράταξη αυτή είναι ένα σκορποχώρι, όπως άλλωστε και η Δεξιά. Από τον ΣΥΡΙΖΑ ως το ΚΚΕ και από τη ΔΗΜΑΡ ως τους «58» ο καρπερός αυτός χώρος γεννοβολάει κάθε τόσο νέα κόμματα και νέους αρχηγούς. Που ούτε θέλουν ούτε μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Αν και «πρώτα ξαδέλφια», τα κόμματα της Αριστεράς μισούνται μεταξύ τους. Δεν εννοούν να ενωθούν σε ενιαία παντοδύναμη παράταξη, ικανή να κυβερνήσει τη χώρα, με πειστικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έρχεται αυτές τις μέρες πρώτος στις δημοσκοπήσεις, δονείται υπόκωφα από τα 13 «καπετανάτα» του, αλλά και από δευτερεύοντα «προβλήματα», όπως αίφνης αυτά των Καρυπίδη, Βουδούρη, Τατσόπουλου κ.λπ. Το σοβαρότερο μειονέκτημά του είναι οι πολλές «κεφαλές»! Όλοι οι «καπεταναίοι» του είναι ακλόνητοι «αποψίες». Στέκεται καθένας πίσω από τον δικό του «νταϊφά». Είναι δέσμιος του παρελθόντος του. Μέχρι στιγμής, κάτω από τον κοινώς αποδεκτό Αλέξη Τσίπρα, οι «καπεταναίοι» πνίγουν τις όποιες αντιρρήσεις (έξω από τον Γλέζο που, από καιρό σε καιρό, ξεσπάει).Οι ψηφοφόροι τους όμως αναρωτιούνται: Τι θα γίνει αν το κόμμα, στερημένο καθώς είναι πειστικών λύσεων, κληθεί στην εξουσία; Και τι θα γίνει αν λειτουργήσει το διχαστικό «γιατί αυτός και όχι εγώ»;

ΕΠΑΡΑΤΟΣ νόσος Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ, που ταλαιπωρεί και την ελληνική Αριστερά από γεννησιμιού της. Έξω από την ευλογημένη εκείνη συνένωσή της επί κατοχής με το ΕΑΜ και στη δεκαετία του ’50 με την ΕΔΑ, οι αρχηγοί της δεν μόνιασαν ποτέ. Γι’ αυτό και η ιστορία της είναι γραμμένη με θανάσιμα λάθη, όπως οι δύο εμφύλιοι, οι διασπάσεις, οι αλλαγές ηγεσίας, οι «αποκεφαλισμοί», οι «αποκαταστάσεις» και τόσα άλλα. Γι’ αυτό και χιλιάδες άξια τέκνα της σκόρπισαν από εδώ και από εκεί...

ΠΕΦΤΕΙ από τα σύννεφα σήμερα κάθε νεαρός αριστερός όταν μαθαίνει ότι μερικοί από τους κορυφαίους παράγοντες της δημόσιας ζωής έχουν αριστερή προέλευση. Και μόνο στον κρίσιμο χώρο των ΜΜΕ είναι εκπληκτική η αναλογία στελεχών προερχομένων από τα κόμματα της Αριστεράς. Θυμηθείτε ότι και οι πέντε ιδρυτικοί «βαρόνοι» του MEGA (Μπόμπολας, Λαμπράκης,Τεγόπουλος, Βαρδινογιάννης) ήσαν στα εφηβικά τους χρόνια ΕΠΟΝίτες. Έβγαζαν χωνί, έβαφαν τοίχους, έτρεχαν στις διαδηλώσεις. ΕΠΟΝίτης υπήρξε και ο Αριστείδης Αλαφούζος, αριστερός και ο Μίνως Κυριακού και ο Σωκράτης Κόκκαλης και ο Άρης Βουδούρης και ο Γιαννίκος και ο Κουρής. Ολόκληρο το Σύστημα των MEDIA κυριαρχήθηκε μεταπολιτευτικά από πρώην στελέχη της Αριστεράς...

ΤΟ ΙΔΙΟ και στις μέρες μας: Στις ιστοσελίδες αναφέρονται ως προερχόμενοι από την Αριστερά οι πιο γνωστές πέννες, τα πιο φημισμένα «λαρύγγια»: Από τον Σταύρο Ψυχάρη ως τον Γιώργο Κύρτσο και από την Μάνια Τεγοπούλου ως την Όλγα Τρέμη. Ιδιαίτερα όμως ευνοήθηκε ο γραπτός αστικός Τύπος, που και αυτός στελεχώθηκε μεταπολεμικά από ικανούς δημοσιογράφους των κυνηγημένων αριστερών εφημερίδων, όπως ο Καβαφάκης, ο Τσαλόγλου, ο Μάνος, ο Καμπάνης, ο Λιναρδάτος, ο Αποστολόπουλος και δεκάδες άλλοι, ανάμεσά τους και ο υπογράφων…

ΟΙ ΤΟΤΕ εκδότες, ιδιαίτερα ο Νάσος Μπότσης, ο Δημήτρης Λαμπράκης και ο Γεώργιος Βλάχος, «ψάρευαν» αριστερούς συντάκτες για δύο λόγους: Γιατί ήσαν «καθαροί» (δηλαδή έντιμοι) και -το σπουδαιότερο- γιατί ήσαν φθηνοί!.. Ανάμεσα στους αριστερούς δημοσιογράφους που έγιναν σημαντικοί παράγοντες στη «Νέα Δημοκρατία» είναι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, κορυφαίος σύμβουλος του πρωθυπουργού, και η Σοφία Βούλτεψη (θυγατέρα του σπουδαίου φίλου μου Γιάννη που έφυγε τέτοιες μέρες του 2010), κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της Ν.Δ.

ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ όμως μένοντας στα αριστερά «ταμπούρια» τους η Λιάνα Κανέλλη, ανεξάρτητο στέλεχος του ΚΚΕ, όπως και ο αθόρυβος Κώστας Φιλίνης που έφυγε προ ημερών. Ανάμεσα στους δημοσιογράφους που επίσης έμειναν ασάλευτοι (αν και με τις ανορθόδοξες αντιρρήσεις τους), εκτός από τον Κύρκο και τον Γλέζο, ήσαν οι αδελφές Διδώ Σωτηρίου («Ματωμένα χώματα») και Έλλη Παπά (σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη). Με την πρώτη δουλέψαμε μαζί στον νόμιμο «Ριζοσπάστη» ως το 1947. Με τη δεύτερη στον παράνομο «Ριζοσπάστη» το 1948, ώσπου μας συνέλαβαν...

ΠΟΙΟΣ να πίστευε λοιπόν ότι, στα 70 μεταπολεμικά χρόνια, η ματωμένη, αγρίως κυνηγημένη αλλά και πνιγμένη στα λάθη της ηγεσίας της ελληνική Αριστερά θα τροφοδοτούσε, άθελά της, με προικισμένα ταλέντα, το παντοδύναμο Σύστημα; Αυτό δηλαδή που σήμερα, αχαμνή και πάντα διασπασμένη, φιλοδοξεί να... γκρεμίσει; Με τους αναρίθμητους «φευγάτους» της εν τούτοις να παραμένουν μια ζωή ανένταχτοι αριστεροί, όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες πολίτες, καθένας με τον δικό του τρόπο…

ΑΛΛΑ, εδώ που τα λέμε, ποιος πράγματι είναι ο αληθινά αριστερός; Μάλλον όμως θα πρέπει να τα ξαναπούμε…