Γράφει ο
Δημήτρης Περδίκης

Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία κυκλοφόρησαν στις 23 Φεβρουαρίου μια νέα σειρά γραμματοσήμων για τα 75 χρόνια από την ίδρυση του Ε.Α.Μ.

Στα πέντε γραμματόσημα της σειράς εικονίζονται πέντε στελέχη κάποτε του Ε.Α.Μ. εκ των οποίων οι τέσσερις εν ζωή. Οι Μανώλης Γλέζος, Βαρδής Β. Βαρδινογιάννης (όχι ο επιχειρηματίας), Στέλιος Ζαμάνος, Κώστας Μαραγκουδάκης και Απόστολος (Λάκης) Σάντας (1922-2011).

Οι ενστάσεις σχετικά με αυτή την σειρά υπάρχουν και είναι αρκετές. Η πρώτη είναι για τους εν ζωή. Στο παρελθόν θεωρείτο πως ζώντες μπορούν να τιμηθούν με την έκδοση γραμματοσήμων μόνο οι εστεμμένοι. Αργότερα προσθέσαμε και τους ολυμπιονίκες, όπου όμως αν ο αθλητής βρεθεί αργότερα ντοπαρισμένος, του αφαιρείται το μετάλλιο, όμως το γραμματόσημο που έχει πλέον κυκλοφορήσει πως το μαζεύεις; Θυμηθείτε τον αρσιβαρίστα Λεωνίδα Σαμπάνη και το γραμματόσημό του. Τα τελευταία χρόνια είχαμε και την σειρά με τους «Έλληνες που διαπρέπουν». Η σειρά αυτή είχε επίσης υποστεί οξύτατη κριτική για τον ίδιο λόγο.

Ο Μανώλης Γλέζος έχει και στο παρελθόν τιμηθεί με την έκδοση ενός γραμματοσήμου το 1959 από την Σοβιετική Ένωση που είχε σαν συνέπεια την έκδοση από την Ελλάδα δυο γραμματοσήμων για τον Ούγγρο Ίμρε Νάγκυ και την «κρίση των γραμματοσήμων» ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΕΣΣΔ.

Όμως παρά τις όποιες εξαιρέσεις του κανόνα το δεοντολογικό πρόβλημα παραμένει. Η τελική τιμή και δικαίωση δίδεται μετά θάνατο όπου πλέον αξιολογείται το συνολικό έργο του ανθρώπου απέναντι στην πατρίδα του και απέναντι στην ανθρωπότητα.

Η δεύτερη ένσταση αναφέρεται στα κριτήρια έκδοσης των γραμματοσήμων αυτών σε συνάρτηση με τις αναμενόμενες προσεχείς εκδόσεις γραμματοσήμων για την «Νεολαία Λαμπράκη» και το «Εργατικό κίνημα». Βλέπουμε λοιπόν πως εκδίδονται γραμματόσημα που εικονίζουν πρόσωπα με κοινό ιδεολογικό προσανατολισμό, τον μαρξισμό και την ταύτισή τους με την αριστερά και ιδιαίτερα με το κυβερνόν κόμμα. Κριτήριο λοιπόν για την έκδοση των γραμματοσήμων αυτών δεν είναι το εθνικό συμφέρον, ούτε είναι η πολιτική ή η οικονομική σκοπιμότητας. Είναι το κομματικό κριτήριο. Αυτό όμως είναι κάτι ανεπίτρεπτο για τις δημοκρατίες της σύγχρονης Ευρώπης και κάποιων άλλων χωρών και παραπέμπει σε εκδοτικές πολιτικές των πρώην «Λαϊκών Δημοκρατιών» της ανατολικής Ευρώπης και κατ’ όνομα μόνο δημοκρατιών και ουσιαστικά τυραννικών και απολυταρχικών καθεστώτων του τρίτου κόσμου. 

Προσπάθησα να βρω στο διαδίκτυο στοιχεία σπουδαίων πράξεων που να δικαιολογούν την τιμή που γίνεται στους εικονιζόμενους στα γραμματόσημα.

Οι Γλέζος και Σάντας πραγματικά με την ηρωική πράξη τους να αφαιρέσουν την χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη, νομίζω πως θα μπορούσε να αποτελέσει το θέμα μίας έκδοσης γραμματοσήμων στην επέτειο του γεγονότος. Για κάποιους δεν βρήκα σχεδόν τίποτα. Για έναν όμως βρήκα πως μετείχε στην προσπάθεια του ΕΛΑΣ το 1944 να ανατινάξει το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» στο Σύνταγμα. Το οποίο τότε ήταν η έδρα του βρετανικού στρατηγείου στην Αθήνα. Δηλαδή μετά την απελευθέρωση από τους κατακτητές και εναντίον συμμάχων της Ελλάδας στον πόλεμο. 

Η πατρίδα μας βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Ιδιαίτερα τώρα θα έπρεπε να παρουσιάζουμε στα γραμματόσημα που εκδίδουμε ότι καλλίτερο έχουμε να επιδείξουμε. Μεγάλες μορφές του ελληνικού πνεύματος, τα τοπία και τον τουρισμό, ελληνικά προϊόντα και επιτεύγματά μας σε όλους τους τομείς. Χρειαζόμαστε λοιπόν περισσότερο παρά ποτέ το γραμματόσημο σαν πρεσβευτή της χώρας μας σε όλη την υφήλιο. Όμως η σειρά αυτή δεν είναι αυτό που έχουμε ανάγκη. Μας φέρνει κάποια βήματα πίσω παρά μπροστά.