Γράφει ο
Νίκος Λυγερός

Λόγω του τεχνητού του μνημονίου με την Τουρκία, η Λιβύη έχει εξελιχθεί σε πεδίο μάχης μισθοφόρων που έρχονται από την Τουρκία αλλά κι από τη Ρωσία μέσω των παρακρατικών οργανώσεων Σαντάτ και Βάγκνερ είναι που πολεμούν μεταξύ τους, διότι παίζουν το ρόλο τους σε αντίπαλα στρατόπεδα. Διότι η Σαντάτ υποστηρίζει την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Φαγιέζ  αλ-Σάρατζ, ενώ η Βάγκνερ υποστηρίζει τον εθνικό στρατό της Λιβύης του αρχιστράτηγου Χαλιφά Χαφτάρ.

Αυτό το γεγονός έρχεται βέβαια σε αντιπαράθεση με την συμμαχία που υπάρχει μεταξύ των δύο χωρών για την διαχείριση της κρίσης της Συρίας και του κουρδικού ζητήματος. Έτσι η Τουρκία δεν έχει πια την άνεση που είχε, διότι βλέπει ότι από τότε που η Ρωσία είπε επίσημα ότι θεωρεί απαράδεκτο αυτό το πλαστό μνημόνιο που δεν μπορεί να τεθεί σε ισχύ, οι δράσεις της ομάδας Βάγκνερ έχουν γίνει πιο έντονες και πιο επιθετικές.

Δηλαδή ακόμα και με την οικονομική υποστήριξη του Κατάρ, η συμμαχία της Τουρκίας έχει όλο και μεγαλύτερα προβλήματα να αντιμετωπίσει. Και αποδεικνύεται άλλη μια φορά ότι η Τουρκία δεν ξέρει να επιλέγει στρατηγικά τους συμμάχους της και τους πιο ισχυρούς και τους πιο αδύναμους. Ό,τι και να λένε οι ραγιάδες, η έλλειψη στρατηγικής σκέψης φαίνεται περίτρανα.

Το πρόβλημα που προκάλεσε η Τουρκία στη Λιβύη με το θέμα του παράνομου μνημονίου, έχει και νέες επιπτώσεις. Η Λιβύη μετατρέπεται σιγά σιγά σε Συρία όπου πολλοί παίκτες διαφόρων επιπέδων λειτουργούν στον ίδιο χώρο αλλά όχι στο ίδιο επίπεδο.

Έτσι η Τουρκία που θεωρούσε ότι θα μπορεί να υποστηρίξει την κυβέρνηση της Τρίπολης τόσο με όπλα όσο με στρατιώτες, βλέπει τώρα ότι η Ρωσία παίζει ξεκάθαρα με την αντιπολίτευση.

Έτσι η σύμμαχός της δεν παίζει με τους ίδιους κανόνες. Από την άλλη η υποστήριξη σε οικονομικό επίπεδο του Κατάρ δεν επαρκεί στην φάση της πολιορκητικής που βρίσκεται η Τρίπολη. Και τώρα που η αντιπολίτευση της Κυρηναϊκής ανακοίνωσε ότι πρέπει να φύγουν από την περιοχή οι ομάδες που υποστηρίζουν την κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η κυβέρνηση είναι όλο και πιο αδύναμη.

Μάλιστα σε αυτό το πλαίσιο φαίνεται ότι ούτε η Γαλλία δεν πρόκειται να την ενισχύσει. Με άλλα λόγια σιγά σιγά βλέπουμε τα αποδεικτικά στοιχεία της λανθασμένης επιλογής της Τουρκίας όσον αφορά στη συμμαχία της.

Έχει λοιπόν όχι μόνο νόημα να αντισταθούμε στη βαρβαρότητά της, αλλά και στρατηγικά αποδεικνύει ότι είμαστε από την πλευρά του Δικαίου.