Γράφει ο
Ιωάννης Ασλανίδης

            -Σήμερα ακόμη και άριστος δημοσιογράφος, τέτοιοι δεν είναι λίγοι, είναι  δύσκολο πια να μπορεί να αξιολογήσει ποιότητες, για «να βγάλει ανάλογη είδηση». Από την άλλη, ένας επαγγελματίας πολιτικός είναι δύσκολο να σκεφθεί με προοπτική πέρα από τις προσεχείς εκλογές και την επανεκλογή του. Σε μια τέτοια κατάσταση ποιος λοιπόν θ’ ασχοληθεί με τα Εθνικά μας θέματα; Ποιος με την Πίστη του Ελληνικού λαού; Ποιος με τους αγώνες και τις θυσίες των Προγόνων μας; Χάριν των οποίων έχουμε σήμερα ελεύθερη την Ελλάδα μας, την Ελευθερία και την Δημοκρατία μας;

            -Φθάσαμε στο σημείο να προσπαθούμε να σβήσουμε από την μνήμη του νεοέλληνα όλους τους μέχρι σήμερα αγώνες και θυσίες των προγόνων μας και να τον περιορίσουμε να πιστεύει ότι· Αυτή η Ελλάδα, η Δημοκρατία της και η Ελευθερία της, όλα επιτεύχθηκαν με τους αγώνες και τις θυσίες των αγωνιστών του Πολυτεχνείου. Αν είναι δυνατόν.

            -Ένας λαός για να έχει μέλλον πρέπει να προβάλλει τους πραγματικούς ήρωες, να σέβεται την μνήμη των και κάθε τι που έχει σχέση με αυτούς και τέλος συνεχώς να προβάλλει το έργο των, ώστε αυτό ως φωτεινό παράδειγμα να καθοδηγεί και να  διαιωνίζεται από γενεά σε γενεά.

            -Οι δύο αυτοί βασικοί φορείς, που διαμορφώνουν και θεμελιώνουν το μέλλον του κράτους των Ελλήνων, τι επέτυχαν:

      -Σήμερα αγωνιζόμεθα και υπερηφανευόμαστε που ονομάσαμε τους Σκοπιανούς Μακεδόνες, χωρίς να λάβουμε υπ’ όψιν ότι, Χιλιάδες παλληκάρια της Ελλάδος κείνται νεκροί στα ιερά χώματα της Μακεδονίας για την Ελευθερία τους. 

         -Μπορεί οι καιροί να άλλαξαν και οι σκοπιμότητες μπορεί να αφαίρεσαν τεχνηέντως μνήμες των νεοτέρων, μπορεί τα αγριόχορτα να σκέπασαν τα Κοιμητήρια των αγωνιστών. Όμως! Οι νεκροί είναι εκεί κάτω από τα ιερά χώματα της Μακεδονίας και μαρτυρούν, για τους απελευθερωτικούς αγώνες της Μακεδονικής Γης.

            -Δείτε αγαπητοί μου τους τάφους των Συμμάχων μας του Α΄ και Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, που φιλοξενούνται στην Ελληνική γη, στο Κιλκίς, στην Θεσσαλονίκη, στο Φάληρο κ.λ.π. πόσο τιμούν τους νεκρούς των. Αυτοί διδάχθηκαν από τον Επιτάφιο του Περικλέους, εμείς όμως όχι!

     -Αναγκάζομαι με θλίψη,   να επισημάνω ότι εάν κάποιος πέρναγε από κάποιο δρόμο στην Κηφισιά και είχε ίχνος μέσα του Ελληνικής ψυχής, το λιγότερο θα δάκρυζε, μόλις αντίκριζε το σπίτι του Ήρωα του Μακεδονικού Αγώνα Παύλου Μελά. Εγκαταλελειμμένο, ερείπιο και μάλιστα σ’ ένα δήμο της Αττικής, που η χλιδή, ο πλούτος και η επίδειξη είναι πρόκληση προς τον μέσο Έλληνα. Αυτή η εικόνα δεν τιμούσε βέβαια κανένα Έλληνα. Ιδιαίτερα όμως δεν τιμούσε, τον Δήμαρχο και τους Δημότες της Κηφισιάς. Προς τιμήν, το χαρήκαμε, διότι το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας το ανέλαβε και πιστεύουμε θα το αξιοποιήσει, όπως του αξίζει.

       -Επίσης στην παλαιά Σιάτιστα, σήμερα λέγεται «Παύλος Μελάς» στην οικία που ο Μακεδονομάχος ιδεολόγος – οραματιστής Αξιωματικός άφησε την τελευταία του πνοή για την ελευθερία της Μακεδονίας, για πολλά χρόνια η εικόνα ήταν ίσως ακόμη χειρότερη. Ρημαγμένο το εσωτερικό της οικίας, σουβάδες πεσμένοι και ετοιμόρροποι, σκεπή να τρέχει νερά, τα πατώματα σάπια, η γενικά άθλια αυτή εικόνα γέμιζε  θλίψη και αγανάκτηση στον κάθε επισκέπτη.

      -Και! το αθλιότερο ακόμη η αμοιβή του αυτοσχέδιου ξεναγού. Ο Γεώργιος Τσάκαλος πατριώτης και Έλληνας γνήσιος, και εγγονός της κυρα-Λένης που έπλυνε την πληγή του Παύλου Μελά, πριν ο Ήρωας αποθάνει, συνέχιζε από παράδοση να εξιστορεί στον επισκέπτη γεγονότα από τον αγώνα και από τις τελευταίες στιγμές του Ήρωα, όπως τα άκουσε από την γιαγιά του, δακρύζοντας πάντα ο ίδιος από συγκίνηση. Το δε εξευτελιστικό εδώ άγγιζε τα όρια της ντροπής προς πάσα κατεύθυνση: Ο Ξεναγός ο ωραίος αυτός Έλληνας εισέπραττε για τον κόπο του 400 € τον χρόνο από τον Δήμο Κορεστείων και ουδέν έτερον, δηλαδή 1,10 € την ημέρα. Αυτά προς ενημέρωση.

       -Η οικία Καντζάκη, αυτό το ερειπωμένο κτίριο με ξεναγό τον Τσάκαλο, που αποτελεί σήμερα  το χώρο του Μουσείου, ευτυχώς εξαγοράστηκετο1970 από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καστοριάς, προκειμένου να σωθεί το κτίριο όπου σκοτώθηκε ο Αγωνιστής του Μακεδονικού Αγώνα Παύλος Μελάς και ν’ αναδειχθεί η ιστορία αυτής της περιόδου στην περιοχή της Καστοριάς και της Φλώρινας.

         -Το 1978 το κτίριο αυτό χαρακτηρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού ιστορικό και διατηρητέο μνημείο, ως σημείο αναφοράς και ιστορικής μνήμης των γεγονότων του Μακεδονικού Αγώνα και του θανάτου του Παύλου Μελά. Και! Επιτέλους το 2010, ολοκληρώθηκαν οι εργασίες αναστήλωσης και ανάδειξης του Μουσείου   και του περιβάλλοντος χώρου, από την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας,με την συνδρομή και του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης.

            -Λέγει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ στον ΕΠΙΤΑΦΙΟ: «Πρέπει να βλέπετε το μεγαλείο της πολιτείας στις καθημερινές τις εκδηλώσεις και να συλλογίζεσθε πως της το έδωσαν άνδρες γενναίοι που είχαν το αίσθημα του καθήκοντος και μεγάλη φιλοτιμία σε κάθε έργο που αναλάμβαναν. Αν, καμιά φορά ατυχούσαν σε κάποιο εγχείρημα δεν στερούσαν όμως, την πατρίδα απ’ την ανδρεία τους, γιατί θεωρούσαν πως η ωραιότερη κοινή προσφορά ήταν να θυσιαστούν γι’ αυτήν….»

            -Εάν θέλουμε λοιπόν! νέα γενεά αντάξια των προγόνων μας και όχι βιομηχανία παραγωγής κουκουλοφόρων, τότε πρέπει όλοι μας, πολύ περισσότερο όμως οι εκάστοτε ηγεσίες της χώρας να τηρήσουν την ρήση του ΙΣΟΚΡΑΤΗ από τα βάθη της Ιστορίας που σήμερα είναι τόσο επίκαιρη και αναγκαία: «Να προτρέπουμε τους νέους προς την αρετή, όχι μόνο με λόγια, αλλά και με παράδειγμα τις πράξεις μας».

      -Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ελπίζουμε και ευχόμαστε, να έλθει σύντομα στο στο σύνολο των στο Κοινοβούλιο, η γενιά εκείνη των Ελλήνων πολιτικών που θα αντιληφθεί ότι, μόνο με την εθνική ενότητα, την ομοψυχία και την ιστορική μνήμη του Λαού, θα διαφυλαχτεί η ιερή αυτή πατρίδα και την Εθνική και πολιτική ελευθερία των Ελλήνων και ταυτόχρονα να υπάρχουν αξίες της ειρήνης που θα κρατήσουν υψηλά την ηθική στάθμη του βίου των Ελλήνων.

     Λέει ο Μάντης Κάλχας: “Συνάγεται η γνώμη των μελουμένων εκ της πείρας των παρελθόντων και όστις αγνοεί τα παρελθόντα τα μελλουμενα δεν προνοεί”.

-Ο κ. Ιωάννης Μ. Ασλανίδης είναι Επίτιμος Δκτης της Σ.Σ.Ε.