Γράφει ο
Κώστας Χατζιδάκης

Αυτά που απορρέουν από την κόντρα της Κυβέρνησης με την Δικαιοσύνη, κάνουν τον κόσμο να εστιάζει σε μεμονωμένα σκοτεινά σημεία της που πιθανότατα υπάρχουν στον χώρο, και έτσι να ξεχνάει και να μην τιμά αρκούντως το μέγα κομμάτι των αφανών αγνών λειτουργών τού διπλού οκταώρου τους, τής συχνής κατανόησης στην δυστυχία ή στην ατυχία του πολίτη, στην αντιφατικότητα ή ασάφεια κάποιων νόμων, στην έντονη κριτική πολλών και τόσων άλλων…

Όλοι εμείς λοιπόν οι συνήθως... δυσαρεστημένοι, οι κάπως εύκολοι κριτικοί, ας θυμόμαστε και την πλειονότητα αυτών των άγνωστων, που μοχθούν και που μέσα σε συχνά αντίξοες συνθήκες καταφέρνουν να αποδώσουν δικαιοσύνη. Υπάρχουν αυτοί!

Πριν παραπονεθώ ακόμα και εγώ, ας θυμηθώ την εικόνα κάποιου δικαστηρίου που με πήγαν κάποτε αναίτια και που ο Εισαγγελέας μόλις με άκουσε, οργισμένος ζήτησε να αντιστραφεί το κατηγορητήριο! Ας θυμηθώ τον ανακριτή το 1972 στον οποίο -νεαρό τότε- με πήγαν οι χουντικοί μετά από φυλάκιση, βασανιστήρια και απομόνωση για να απολογηθώ. Και παρότι χουντοκρατούμενος εκείνος ο δικαστικός, μού είπε: "Εδώ δεν υπάρχει καταναγκασμός. Θα μου πείτε μόνο ό,τι θέλετε. Και αν δεν θέλετε δεν θα μού πείτε τίποτα…"

…Και μετά από λίγο με άφησε ελεύθερο. (Δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του για να τον μνημονεύσω στα βιβλία μου σήμερα).

Όσο για τους τυχόν «άλλους» δικαστές, όσοι και αν (κατά Κοντονήν) υπάρχουν, παράκληση να μην προδίδουν την αύρα εκείνου του ανακριτή μου και τους τόσους σαν αυτόν!