Γράφει ο
Γιώργος Κακαρελίδης

Μιὰ ἀπὸ τὶς σκληρώτερες «δουλειές» τοῦ πλανήτη μας εἶναι ἡ τοῦ Πάπα. Πρῶτον πρέπει ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς Ἁγίας Ἕδρας, νὰ φροντίσῃ κοντὰ 1,3 δισεκατομμύρια καθολικούς. Μετὰ νὰ διοικήσῃ μὲ τὸ κολλέγιο τῶν καρδιναλίων (τὴν «κυβέρνησή» του) ὅλο τὸν ἱερατικό καὶ ὑπαλληλικό μηχανισμό της, ἐκ δεκάδων χιλιάδων, σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, καθὼς καὶ τὸν τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ σὲ τοπικό ἐπίπεδο.

Ταυτόχρονα πρέπει νὰ διαχειρισθῇ καὶ τὶς ὑποθέσεις τῶν ἐξωτερικῶν σχέσεων, γιατὶ ἡ Ἁγία Ἕδρα, ὡς νομικὸ πρόσωπο διεθνοῦς δικαίου συμβάλλεται de facto, μὲ κράτη καὶ διεθνεῖς ὀργανισμούς καὶ ὄχι ὅπως πολλοί νομίζουν, τὸ κράτος τοῦ Βατικανοῦ.

Μὲ τζιρο ποὺ φθάνει ἑκατοντάδες δίς καὶ μὲ τεράστια ἔξοδα, πρέπει νὰ ἐκπληρώνῃ τὸν στόχο τῆς σωτηρίας τῶν καθολικῶν ἀνά τόν κόσμο, τὴν συνταγματικὴ ἐπίβλεψη τοῦ δόγματος, τὸν διορισμό τῶν ἐπισκόπων, τὴν παρακολούθηση ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν δράσεων, τὴν διοίκηση τῶν Ν.Π. & ὀργανισμῶν τῆς Ἁγίας Ἕδρας, τὰ οἰκονομικά κτλ.

Ἄν καὶ τυπικά οἱοσδήποτε καθολικός μπορεῖ νὰ ἐκλεγῇ Πάπας, ἐδῶ καὶ κοντά ἑπτακόσια χρόνια, ἐκλέγεται μέλος τοῦ κονγκλαβίου τῶν καρδιναλίων. Συνεπῶς ὁ ἐκλεγείς πρέπει νὰ μπορῇ νὰ ἀναπτύξῃ ἐξαιρετικὲς ἱκανότητες ὄχι μόνο σὲ ἱερατικό ἤ κοσμικό ἐπίπεδο, ἀλλά καὶ σὲ καθαρὰ ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων. Καὶ σὲ καθημερινὴ βάση. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ἕνιοι θεωροῦν τὴν ἐκλογὴ κάποιου ὡς Πάπα, σὰν μιὰ ἐπιτάχυνση μετάβασης στὸν ἄλλο κόσμο!

«Ὅταν λοιπόν ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος ΙΙ ἀπέθανε, ὁ νεοεκλεγείς ὡς Πάπας Καρδινάλιος Μελβίλ, παρ’ὅτι ἀνηγγέλθη ὅτι ἐξελέγη Πάπας, ἀρνεῖται νὰ ἐμφανισθῇ ἄμεσα, ἐνώπιον τοῦ Λαοῦ στὴν Πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἀναλογιζόμενος τῆς τεράστιες εὐθῦνες καὶ κυρίως ἱκανότητες, ποὺ ἕνας Πάπας πρέπει νὰ διαθέτῃ. Ἔτσι ἀποφασίζει νὰ ἀνακατευθῇ, φορῶντας κανονικά ροῦχα, μὲ τοὺς πολῖτες γιὰ νὰ διαπιστώσῃ κατά πόσο μπορεῖ νὰ κατανοήσῃ τὰ προβλήματά τους, νὰ προτείνῃ λύσεις, νὰ μεταδώσῃ ἐνθουσιασμό, πίστη καὶ στόχο στό ποίμνιό του, νὰ τὸ ἐμψυχώσῃ καὶ παρακινήσῃ καὶ κυρίως, νὰ ὑπηρετήσῃ ἀξιοπρεπῶς τοὺς στόχους καὶ τὰ ὁράματα τοῦ Καθολικισμοῦ, σὲ ἀνώτατο διοικητικό καὶ ποιμαντικό ἐπίπεδο. Πρᾶγμα ποὺ ἔκανε. Ὅμως διαπιστώνοντας ὅτι δὲν ἔχει στὸ ἀπαιτούμενο ἐπίπεδο, τέτοιες δυνατότητες, ἐπιστρέφει, ἐμφανίζεται στὴν πλατεῖα, ζητᾶ συγγνώμην ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ ἀποχωρεῖ, προτείνοντας τὴν ἀνάδειξη ἑνός Καλύτερού του».

Τὸ σὲ εἰσαγωγικά, ἀνωτέρῳ, κείμενο, εἶναι βέβαια ἡ πλοκή τοῦ ἔξοχου φίλμ «Habemus Papam» (ΣτΜ. ἐκλέξαμε Πάπα), Ἰταλία 2011,τοῦ καλοῦ σκηνοθέτη Τζοβάννι Μορέττι, μὲ πρωταγωνιστή τὸν Μισέλ Πικολί. Σημειωτέον ὅτι ὁ, δηλώνων ἀθεϊστὴς, σκηνοθέτης, σέβεται ἀπόλυτα τόν θεσμό. Αὐτὸ ποὺ ἀναδεικνύει, μέ ἐκπληκτική ἱκανότητα καὶ λεπτὸ πνεῦμα, εἶναι ὅτι ἡ οἱαδήποτε διοίκηση πρέπει νὰ ἔχῃ τὴν ἱκανότητα νὰ ὑπηρετῇ τόν ἄνθρωπο, ποὺ εἶναι τὸ ὑποκείμενο χάριν τοῦ ὁποίου ὑπάρχει καὶ ἀπὸ τό ὁποῖον ἀντλεῖ, συλλογικά, νομιμοποίηση.

Ἔχετε κάποιο παράδειγμα, στὴν Ἑλλάδα εἰδικώτερα, ὅπου νὰ ὑποχωρῇ κάποιος, στὴν κατάληψη μιᾶς θέσης ἐξουσίας (Προϊσταμένου, Διευθυντοῦ, Προέδρου, Πρύτανη, Ὑπουργοῦ, Προέδρου Κόμματος, Πρωθυπουργοῦ κτλ), συναισθανόμενος τὶς δυνάμεις του, ἔναντι ἑνός ἄλλου καλύτερού του;

Ἔχετε κάποια ἔνδειξη ὅτι κάποιοι, ἔστω καὶ ἕνας, ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἑσμό τῶν διετελεσάντων ὑπουργίσκων καὶ πρωθυπουργίσκων, ἔχει συναίσθηση τοῦ τί ἔκανε καὶ κυρίως τοῦ τὶ δὲν ἔκανε;

Εἰδικά ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ προτάθηκαν γιὰ τὸ τιμόνι τῆς Παιδείας, αὐτῆς τῆς χώρας, θὰ περίμενε κανείς νὰ ἔχουν σὰν ὁδηγό τους, τὰ ἔργα τῶν μεγάλων ὀνομάτων τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ, ἀλλά καὶ ἐμβληματικῶν ὑπουργῶν Παιδείας καὶ ὄχι τὰ κομματικὰ ἀφασικά σκουπιδοκείμενα. Μά, ὅπως λέει ὁ θυμόσοφος λαός μας, ποιὸς ἔχασε τὴν τσίπα γιὰ νὰ τὴν βροῦν ἐτοῦτοι.