Το Κυπριακό στο χείλος της καταστροφήςΜόλις επέστρεψα από την Κύπρο, όπου είχα μεταβεί για να παραστώ στην τέλεση του Μνημοσύνου των ηρωικών εθελοντών συμπολεμιστών μου του 336 ΤΕ και των λοιπών πολιτών και στρατιωτών της περιοχής του Αγίου Παύλου Λευκωσίας κατά την αντίσταση τους στην εισβολή το 1974, το οποίο διοργάνωσε και φέτος ο σύνδεσμος πολεμιστών του 336 ΤΕ από κοινού με το Σωματείο Μάρκος Δράκος, Αγ. Δομετίου.
 
Στα περιθώρια αυτής της Ιερής εκδήλωσης, συνάντησα, εκτός από τους συμπολεμιστές και φίλους αξιόλογες προσωπικότητες του πολιτικού-κοινωνικού  και δημοσιογραφικού κόσμου .

Η νέα αποφράς για το Κυπριακό ημέρα της 7ης Ιουλίου 2011, όπου και η τριμερής στη Γενεύη, επιβεβαίωσε τους φόβους μας για τη μηδενική αντίσταση της ελληνικής πλευράς στις αφόρητες πιέσεις του διεθνούς παράγοντα, ενώ την επομένη στα πλαίσια του φεστιβάλ της νεολαίας του ΑΚΕΛ, έξω από τα τείχη της παλαιάς πόλεως Λευκωσίας, πολλοί καλλιτέχνες από την Ελλάδα (μεταξύ των οποίων και ο Γιώργος Νταλάρας, μετά την εδώ δήλωσή του ότι είναι μαζί με τους αγανακτισμένους),  διασκέδαζαν τον κόσμο που συμμετείχε στο φεστιβάλ, για να πληρωθεί η ρήση «των οικιών ημών εμπιπραμμένων ημείς άδουμε».....
 
Η τριμερής διάσκεψη της Γενεύης είναι η αρχή του τέλους της Κυπριακής Δημοκρατίας εάν ΑΜΕΣΩΣ δεν υπάρξει αντίδραση του Λαού, ο οποίος ενδεχομένως ζαλισμένος και από την οικονομική δοκιμασία του (όχι στην τραγική δική μας κατάσταση), ίσως να επαφίεται στην τελική του αντίδραση με δημοψήφισμα.

Όμως εάν τον Οκτώβριο δρομολογηθεί διεθνής διάσκεψη (πενταμερής ή κάτι άλλο) και επικυρώσει τις υποχωρήσεις των τριών ετών της ελληνικής πλευράς και η επικύρωση αυτή έλθει σε δημοψήφισμα, η κατάσταση θα είναι χειρότερη των επιπτώσεων της εδώ αντίδρασης (κατόπιν εορτής εναντίον του πρώτου μνημονίου, που μας έφερε στο δεύτερο και "τις οίδε" τι ακόμη...)
 
Η Ελληνοκυπριακή πλευρά ούτε καν ψέλλισε κάποια αντίδραση στις πιέσεις της Τουρκίας όπως αυτές διατυπώθηκαν δια των χειλέων του Μπαν Κι Μουν...

Και χρονοδιάγραμμα, και οιονεί (μόνον;) επιδιαιτησία και διεθνής διάσκεψη για τελική λύση προ του θέρους του 2012, ώστε η «Ενωμένη Κύπρος», (δηλαδή το προτεκτοράτο της Τουρκίας), αναλάβει την προεδρία της Ε.Ε. και όχι η Κυπριακή Δημοκρατία για το δεύτερο εξάμηνο του 2012.
 
Όλα τα πολιτικά κόμματα, άλλοι πολιτικοί φορείς, προσφυγικά σωματεία κ. α., πλην του ΑΚΕΛ, επέκριναν το αποτέλεσμα της διάσκεψης, ενώ το δημοσιογραφικό όργανο του ΑΚΕΛ, η Χαραυγή, διέψευδε ότι υπήρξε χρονοδιάγραμμα, επιδιαιτησία και προοπτική διεθνούς διάσκεψης (λες και το κείμενο της ανακοίνωσης του Μπαν Κι Μουν το διάβαζαν ανάποδα).
 
Όμως με αφορμή ακόμα και αυτής της Χαραυγιακης «διάψευσης», διαπιστώνουμε ότι η σημερινή ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν τολμά να ομολογήσει την υποχώρηση και αποτυχία της, οπότε κατ’ αρχάς μέσα από το Εθνικό Συμβούλιο και κυρίως μέσα από το Λαό ευελπιστούμε ότι θα υπάρξει εκείνη η απαιτουμένη αντίδραση για πλήρη ανατροπή αυτής της πολιτικής όσο και αν φαίνεται πολύ δύσκολο.

Το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις συμφωνούν με την εκτίμηση της αντίδρασης, όπως την περιγράψαμε, μας οδηγούν στην αισιοδοξία αυτής της ανατροπής πριν είναι τελεσιδίκως αργά.
 
Το Προεδρικό Συνταγματικό σύστημα της Κυπριακής Δημοκρατίας (προϊόν και αυτό της αγγλικής πολιτικής με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου του 1959) δεν προβλέπει ανατροπή του Προέδρου μέσω της αντιπολίτευσης της Βουλής - η οποία ήδη δια της εκλογής του Γιαννάκη Ομήρου ως Προέδρου, έχει ανατρέψει τους Ακελικούς σχεδιασμούς - και συνεπώς μόνο μια δημοκρατική έντονη αντίδραση του Λαού, ΤΩΡΑ, μπορεί να ανατρέψει αυτή την πολιτική.
 
Για άλλη μια φορά, μετά το 2004, ο περήφανος Κυπριακός Λαός καλείται, να δώσει παγκόσμια μαθήματα αντίστασης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό κατεστημένο.

Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να κοιτάζουν απαθώς τα εκεί συμβαίνοντα - είτε λόγω «συντροφικότητας» (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ), είτε επικαλούμενα την εδώ κακή οικονομική κατάσταση, η οποία  κτυπάει ήδη και την πόρτα της Κύπρου, εντασσόμενη στην διεθνή στρατηγική του αποπροσανατολισμού και της τελικής υποδούλωσης.

Ο Ελληνικός Λαός, με την αγωνιστικότητά του, πρέπει να αντιληφτεί αυτή την παγίδα και να συμπαρασταθεί στην αγανάκτηση και αγωνιστικότητα της μεγάλης πλειοψηφίας του Κυπριακού Λαού, για την ανατροπή αυτής της απόλυτα ενδοτικής πολιτικής της σημερινής ηγεσίας του.

Η Κύπρος είναι και η ασπίδα της επιβουλής της Τουρκίας κατά της Ελλάδας.
 
Την ώρα που οι «ηγέτες μας» οδεύουν από υποχώρηση σε υποχώρηση, ο μεν πολύς κύριος Έρογλου αναρτά απαιτητικά τη σημαία του ανύπαρκτου ψευδοκράτους του στα ξενοδοχεία της Γενεύης, ο πολύς κ. Νταβουτογλου, επισκέπτεται μόνο το παράνομο ψευδοκράτος και ο Πρωθυπουργός της «φίλης» Τουρκίας μεταβαίνει για να πανηγυρίσει την επέτειο της βάρβαρης εισβολής του 1974 (εμείς όμως τραγουδάμε και με τον Νταλάρα στα νεολαιίστικα φεστιβάλ του ΑΚΕΛ, λες και πετύχαμε τη λύση...)