Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Και σ’ αυτή την εθνική επέτειο καταβλήθηκε προσπάθεια να συνδεθεί το Έπος του 1940 με το… Έπος του… αντιμνημονιακού αγώνα!

Αυτό προέκυψε και πάλι από τις ανακοινώσεις διαφόρων «επαναστατικών» κομμάτων, που θεωρούν καταπώς φαίνεται πολύ ηρωικό να ζεις με δανεικά τα οποία δεν σκοπεύεις να επιστρέψεις.

Όπως αναφέρθηκε, οι σημερινοί αγώνες συνδέονται με την ανατροπή των μνημονίων και των πολιτικών δυνάμεων που τα στηρίζουν!

Έλεος!

Συνδέθηκε επίσης ο μεγαλειώδης αγώνας κατά του φασισμού και του ναζισμού, με το σημερινό φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, που κατά την άποψη όσων επιμένουν να προσφέρουν ηθική νομιμοποίηση στο μόρφωμα, αυτό «ξεπρόβαλε  μέσα από τον βάλτο που δημιούργησαν οι πολιτικές λιτότητας και διάλυσης του κοινωνικού κράτους, που κατέστρεψαν ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας». 

Πολύ ωραία!

Περίπου πληροφορηθήκαμε (ξανά) ότι αυτοί που πολέμησαν στα βουνά φωνάζοντας «Αέρα!», το έκαναν για να μπορούν οι επόμενοι να διαμαρτύρονται ψηφίζοντας υπέρ των ναζί!

Φυσικά, τίποτε από αυτά δεν ισχύει.

Αντίθετα, προκαλούν τεράστια βλάβη σ’ αυτό που ονομάζουμε «εθνική συνείδηση» και δεν σχετίζεται με πρόσκαιρα γεγονότα. 

Ας δούμε τι είναι κατά τον Στρατή Μυριβήλη αυτό που ονομάζουμε «εθνική συνείδηση»:

«Η Εθνική Συνείδηση είναι η ομαδική ψυχοπνευματική επεξεργασία 30 αιώνων κοινής ζωής, κοινής γλώσσας, κοινών ιδανικών, κοινών πηγών αίματος και κοινών εκβολών αίματος. Κοινών παραδόσεων και κοινών ηθών και εθίμων. Αυτή η ζωή των 30 αιώνων, υπάρχει «δυνάμει» μέσα στον καθένα μας. Υπάρχει σαν βίωμα κληρονομικό, σαν θρύλος, σαν παραμύθι, σαν τραγούδι, σαν τέχνη, σαν παράδοση. Υπάρχει ακόμη σαν κοινή Μοίρα της φυλής. Που ζει, αγωνίζεται, χτυπά και χτυπιέται επί 3 χιλιάδες χρόνια στον ίδιον ετούτον τόπο. Στους ίδιους βράχους. Στους ίδιους κάμπους. Στα ίδια βουνά. Στις ίδιες θάλασσες. Μόνο και μόνο για να μπορεί να στέκεται όρθια, να ανασαίνει ελεύτερα κάτω από τον ουρανό της, τον γαλάζιο αέρα και τον χρυσόν ήλιο της. Ν’ ακούει τη γλώσσα της να κελαϊδεί ανεμπόδιστα, και τα κύματα της απέραντης ακρογιαλιάς της να τραγουδούν με τη φωνή της Οδύσσειας. Οι άνθρωποί της δεν ζήτησαν ποτές τίποτ’ άλλο παρά να ζουν ελεύθεροι, και σαν θα ’ρθει η ώρα τους να πεθάνουν ελεύτεροι πάνω στη γη που τους έδωσε ο Θεός. Και σαν πεθάνουν, σμίγουν κι’ αυτοί με το λεπτό χώμα της αγαπημένης γης, και γίνονται κι’ αυτοί οι τόπος που λέγεται Ελλάδα».