Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

       Από τη γενική εικόνα προκύπτει ότι, ο αντισυστημικός λόγος παραμένει ενεργός στον ψυχισμό των ψηφοφόρων και η επίκληση του συναισθήματός τους, είναι σίγουρο ότι θα κυριαρχήσει στην πολιτική αντιπαράθεση.

       Όμως μετά από την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στους μνημονιακούς κανόνες στην οικονομία και την κοινωνία, το κόμμα  έχει χάσει τον κινηματικό του χαρακτήρα και ο αντισυστημικός του λόγος δεν έχει την ίδια επιρροή στους ψηφοφόρους.

       Είναι γεγονός ότι οι βασικές ανησυχίες των πολιτών συνδέονται με την οικονομική κατάσταση, την σχεδόν ισοπεδωτική φορολογία και το ασφαλιστικό (συντάξεις).

       Είναι εμφανές ότι η κατάσταση της οικονομίας παραμένει εξαιρετικά ευάλωτη τόσο σε εξωτερικές, όσο και εσωτερικές πιέσεις. Η ασάφεια είναι το σαράκι της στέρεης οικονομίας, γιατί κατατρώγει την εμπιστοσύνη που τόσο πολύ χρειάζεται.

       Σήμερα η κοινωνία «αγκομαχάει» και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, φαίνεται να έχει εξανεμιστεί.

       Ωστόσο, έπειτα από όσα έχουν γίνει κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αποδοχή της κυβέρνησης από ένα δημοσκοπικό ποσοστό ψηφοφόρων, που κυμαίνεται από 18 έως 23%.

       Ακατανόητο για πολλούς, κατανοητό όμως αν σκεφτούμε ότι ανέκαθεν ένα ποσοστό γύρω στο 30%, ήταν η ακλόνητη βάση του αντιδεξιού μετώπου.

       Αυτό το ποσοστό ενισχύεται ανάλογα με τις συνθήκες από μετακινούμενους αυθεντικούς κεντρώους ή από απολιτίκ μικροαστούς, με αποτέλεσμα να δίνει κατά περίπτωση εντυπωσιακές πλειοψηφίες στο πρώτο κόμμα.

       Ο ρευστός κοινωνικός προσδιορισμός των ψηφοφόρων αυτών, αλλά κυρίως η αδύναμη σχέση τους με σταθερές πολιτικές αξίες, τους καθιστά πολυπόθητη εκλογική πελατεία από όλα τα κόμματα, στο πολιτικό φάσμα ανάμεσα στην κομουνιστική Αριστερά και την άκρα Δεξιά.

       Σε μια περίοδο που στη χώρα μας οι λαϊκιστές «άρπαξαν» την εξουσία, βέβαια με την ψήφο του λαού ο οποίος όμως δείχνει καθημερινά να απογοητεύεται, διερωτάται κανείς τί έχει εμφυσήσει η σημερινή κυβέρνηση στους πολίτες ώστε να διεκδικήσει και πάλι την ψήφο τους:

- Τον σεβασμό στους θεσμούς, τους οποίους έχει γελοιοποιήσει και ποδοπατήσει;

- Την προσήλωσή της σε αξίες και ιδανικά που δεν πιστεύει και δεν υπολήπτεται;

- Το γεγονός ότι μετέτρεψε σε εργαλεία άσκησης εξουσίας όλες τις αξίες του αστικού πολιτισμού;

- Το γεγονός ότι από «επαναστάτες», έγιναν καλοπληρωμένοι επαγγελματίες πολιτικοί, με προσωπική  φρουρά και προνόμια;

       Με αυτά ως δεδομένα, πώς άραγε θα βγει η χώρα από το σημερινό αδιέξοδο;

       Στις συνθήκες αυτές, το ζητούμενο για τη Νέα Δημοκρατία είναι να πείσει με το προεκλογικό της πρόγραμμα και να προσελκύσει με τις πολιτικές της θέσεις  όσο το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους από την κοινωνική δεξαμενή των μετακινούμενων ψηφοφόρων, ώστε να φτάσει και να ξεπεράσει τα ποσοστά αυτοδυναμίας.

       Και αυτό φαίνεται να είναι εφικτό διότι οι ψηφοφόροι αυτοί, εν γένει, δεν έχουν καμιά ισχυρή ιδεολογική πολιτική ταυτότητα.

       Σίγουρα η εξουσία θέλγει τους ψηφοφόρους. Όταν όμως φαίνεται ότι χάνεται, τότε τα πράγματα αλλάζουν.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ.Ε.