Γράφει η
Μαίρη Ασλάνογλου

Και συνεχίζεται και προχωράει και φεύγουν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια…

Και η ζωή συνεχίζεται…

Κι εμείς τι κάνουμε;

Την ακολουθούμε;

Την ζούμε; Την προσπερνάμε; Ή την αγνοούμε; Μήπως μείναμε στο χθες;

Ή στο μακρινό παρελθόν; Ε;

Γιατί;

Γιατί δε ζούμε το σήμερα;

Γιατί δε συνεχίζουμε μαζί της; Το δρόμο μας, τη δική μας πορεία; Γιατί θέλουμε να μένουμε στάσιμοι και κολλημένοι;

Αφού δεν κερδίζουμε κάτι; Αφού δεν ζούμε και δεν την ακολουθούμε;

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Εμπρός, τώρα ξεκινάμε, τώρα όμως! Όχι αύριο, μεθαύριο ή από Δευτέρα (σαν τις δίαιτες!!!)

Γρήγορα, να την προλάβουμε, να την φτάσουμε, να τη ζήσουμε, να τη χαρούμε και να την απολαύσουμε.

Όσο καλύτερα μπορούμε και εκείνη θα μας το ανταποδώσει.

Αφού το ξέρουμε και το έχουμε πει και ξαναπεί και το λέμε συχνά.

Ότι η ζωή είναι ωραία! Αυτό δεν τα λέει όλα;

Κι εμείς το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Ακόμα και στα δύσκολα, στα δυσάρεστα και στα θλιβερά. Ό,τι έγινε, έγινε και να δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι, γιατί να μην ακολουθήσουμε τη ζωή που φεύγει και τρέχοντας μάλιστα;

Λοιπό, τ’ αποφασίζουμε; Τι λέτε;

Ποιο;

Μα να την προλάβουμε, να της συστηθούμε και να αλληλογνωριστούμε!!

Κι εκείνη θα μας καλοδεχτεί και θα μας βάλει στην όμορφη παρέας της! Διότι έχει μεγάλη και αξιόλογη συντροφιά.

Κι έτσι εμείς θα δούμε αλλιώς τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω μας, θα αλλάξουμε τη διάθεσή μας και όχι μόνο.

Τελικά θα δούμε με καινούργια ματιά τη ζωή και θα την αντιμετωπίζουμε πλέον διαφορετικά! Πιο αισιόδοξα, πιο χαρωπά, πιο ανάλαφρα και δεν θα θελήσουμε να μείνουμε μακριά της άλλο… Φτάνει πια, αρκετό χρόνο χάσαμε.

Κάποτε, η μαμά Βασιλική, ακούγοντας μια στενάχωρη συζήτηση που είχα με την καλή μου φίλη, τη Ρούλα, κάποια στιγμή μας διέκοψε και μας είπε:

-Πολύ στα σοβαρά βλέπω έχετε πάρει τη ζωή.

-Πολύ σοφή κουβέντα, απόρησε η Ρούλα, δίκιο έχει, δε νομίζεις;

Ε! Από τότε συχνά θυμόμαστε το γερό ταρακούνημα, με τη διαπίστωση της μαμάς Βασιλικής.

Και θέλω να πιστεύω πως από τότε ακολουθήσαμε τη ζωή χωρίς εμπόδια!!

Αρκεί ένα κλικ, μια κουβέντα, μια συμβουλή και μια απόφαση! Και τρέχουμε από πίσω της να την προλάβουμε.

Και καθώς εκείνη συνεχίζεται σταθερά, ωραία και καλά, έτσι και σε μας σιγά-σιγά φεύγουν οι φόβοι, οι κατήφειες και οι ανασφάλειες.

Κι ένα ωραίο πρωινό, λοιπόν, ηλιόλουστο και διαυγές, με βρίσκει μαζί με τη ζωή να πίνουμε το πρωινό μας και να τα λέμε χαρωπά… πλάι-πλάι!

-Μα τι έκπληξη! Πού ήσουν τόσο καιρό;  Μα τι ωραία συντροφιά που κάνεις! Να σε ρωτήσω τώρα κάτι, ζωή; Πώς μας προλαβαίνεις όλους;

-Είναι απλό! Όσο πιο συχνά αποφασίζετε να με βρείτε, να με δείτε,, να με φτάσετε, τόσο περισσότερο χαίρομαι που χαίρεστε και δυναμώνω… δυναμώνω… κι έτσι συνεχίζω όλο και πιο γρήγορα να τρέχω για να σας προλάβω!!!

-Τι έχασα τόσο καιρό! Τι κρίμα! Θα σε καλώ πιο συχνά στο εξής, εντάξει;

-Εντάξει! Γεια σου τώρα.

-Γεια σου και στο επανιδείν!

Και φεύγοντας μου χαμογέλασε η ζωή. Τώρα θα αποχαιρετήσω κι εγώ εσάς, διότι πρέπει να βιαστώ να αναπληρώσω τα κενά που άφησα τόσο καιρό.

Πρέπει να τρέξω, εάν θέλετε μπορώ να σας την συστήσω!

Σας είπα, είναι σπάνιο είδος κι εκτός από ωραία είναι και καλόκαρδη, ευγενική, αισιόδοξη.

Επίσης, θέλει και αναζητάει καινούριους φίλους στην παρέα της, θα χαρεί πολύ, σας διαβεβαιώ!

Όχι άλλη αναβολή, ελάτε!

Σας παρακαλώ!

Έστω κι από αύριο!

Σας χαιρετώ και σας περιμένω

Γεια σας!