Γράφει ο
Γιώργος Κιοσές

Ένα φαρμακείο που διανυκτερεύει. Ο φαρμακοποιός πίσω από τον πάγκο του να συνομιλεί με μια γυναίκα με ένα παιδί δίπλα της, τον γιό της ο οποίος έχει δεμένο το αριστερό του χέρι.

Μόλις είχαν γυρίσει από το νοσοκομείο στο οποίο είχαν «περιποιηθεί» το τραύμα του 12χρονου παιδιού. Με τη συνταγή στο χέρι ζήτησαν την εκτέλεσή της από τον φαρμακοποιό ο οποίος και τους έβγαλε στον πάκο τα φάρμακα, συμβουλεύοντας την μητέρα για τον τρόπο της χορήγησής τους.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες κανείς δεν θα έδινε σημασία σε μια καθημερινή διαδικασία του φαρμακείου. Όμως επειδή οι οικονομικές συνθήκες δεν είναι οι κανονικές που όλοι γνωρίσαμε παλαιότερα, η διαδικασία έφερε την γυναίκα αλλά και του φαρμακοποιού σε δύσκολη θέση.

Όταν η γυναίκα άκουσε την αξία του φαρμάκου, η οποία δεν ξεπερνούσε τα 20 ευρώ, η έκφρασή της και το χρώμα της άλλαξαν. Ο φαρμακοποιός αντιλαμβανόμενος τη δυσκολία της να μιλήσει αλλά και τα μάτια της έτοιμα να δακρύσουν την ρωτάει αν και τι πρόβλημα υπάρχει και εκείνη αν και άγνωστος ο φαρμακοποιός του εξομολογείται αυτά που πολλές φορές τα λέμε σε γνωστούς ευκολότερα απ’ ό,τι σε δικούς μας ανθρώπους. «Ζούμε με το επίδομα ανεργίας παλαιότερα ένα χρόνο τώρα, σταμάτησε και μαζί με αυτό και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Με τα είκοσι ευρώ των φαρμάκων τα οποία μεν τα έδωσε ένας συγγενής θα έπαιρνα τρόφιμα για όλη μου την εβδομάδα, πιστεύοντας ότι τα φάρμακα δε θα έκαναν περισσότερο από 5-6 ευρώ».

Ο φαρμακοποιός της λέει «πάρε τα φάρμακα και ξέχνα τα χρήματα. Να γίνει καλά το παιδί σου και τα χρήματα θα έρθουν από αλλού».

Η ιστορία είναι πραγματική και πιστεύω ότι την ίδια συμπεριφορά του φαρμακοποιού της ιστορίας θα έχει κάθε φαρμακοποιός της Ελλάδας, αφού η φιλική αλληλεγγύη είναι συνυφασμένη με το κάθε λειτούργημα και ο φαρμακοποιός κάνει λειτούργημα.

Ο φαρμακοποιός είναι η άλλη όψη του νομίσματος στη χώρα μας. Η συμπεριφορά του φαρμακοποιού της ιστορίας μας μπορεί μόνο να σφυρηλατηθεί μέσα σ’ ένα χώρο που είναι φαρμακείο και όχι πολυκατάστημα. Στο τελευταίο αποκλείεται η γυναίκα να είχε φύγει με τα φάρμακα. Θα είχε φύγει ταπεινωμένη και προσβεβλημένη.

Ο Φαρμακοποιός μπορεί να είναι οργισμένος, μπορεί να είναι απελπισμένος, μπορεί να αισθάνεται αδικημένος και αδύναμος, όμως ασχολείται και επιλέγει σωστά τα σπουδαία. Έτσι το φαρμακείο δίνει υπόσταση στην υγεία και στη ζωή. Μέσω της αλληλεγγύης στον συνάνθρωπο κάτι που είναι το ζητούμενο στην εποχή μας για να ανακάμψει και η κοινωνία αλλά και το φαρμακείο μαζί της.