Έτσι ξέμεινε η Βουλή από στενογράφους! Η ανακοίνωση ότι ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ για την πρόσληψη είκοσι περίπου στενογράφων στη Βουλή έγινε με τις δέουσες τυμπανοκρουσίες που επιβάλλει η επιχείρηση «διαύγεια». Πρώτη φορά έγινε κανονικός διαγωνισμός για να προσληφθεί κάποιος στη Βουλή, να μην το γιορτάσουμε;


Μετά άρχισε κάτι να μας τρώει. Μα με τόσο πολυπληθές προσωπικό, χρειαζόταν να προσλάβει κι’ άλλους η Βουλή; Χρειαζόταν, μας είπαν. Είδαμε και τον πρώην αντιπρόεδρο της Βουλής Γ. Τραγάκη (στο Αποκαλυπτικό Δελτίο του Γιάννη Παπαγιάννη στο EXTRA-3) να αναπτύσσει το πρακτικό μέρος της υπόθεσης – παρατηρήθηκε έλλειψη στενογράφων, υπήρξαν και κάποιες συνταξιοδοτήσεις…


Την πραγματικότητα, βέβαια, όλοι την φαντάζονται: Οι περισσότεροι από αυτούς που προσελήφθησαν όλα αυτά τα χρόνια δεν σκάμπαζαν από στενογραφία. Σκάμπαζαν από ρουσφέτια και βολέματα. Και βέβαια, για να στείλει κανείς κάποιους από αυτούς να μάθουν στενογραφία, ώστε να καλυφθεί το κενό εκ των έσω, ούτε λόγος.


Για την έλλειψη προσωπικού με εξειδικευμένες, διαφόρων ειδικοτήτων, γνώσεις, μπορώ να σας βεβαιώσω. Λύσσα σε πιάνει όταν, για παράδειγμα, βρίσκεσαι στο εξωτερικό για εκπροσώπηση της χώρας σε σοβαρούς διεθνείς οργανισμούς και διαπιστώνεις πως από την Αθήνα δεν μπορείς να περιμένεις καμιά βοήθεια.


Έχεις μαζί σου τους δύο μοναδικούς υπαλλήλους που μπορούν να βοηθήσουν. Χρειάζεται, όμως, μια βοήθεια από την Ελλάδα. Επειγόντως. Οργανώνεται αγωνιώδης σύσκεψη:

«Να τηλεφωνήσουμε στην τάδε». «Σιγά μην την βρούμε τέτοια ώρα».

«Να το ζητήσουμε από τον τάδε». «Αυτός, αμφιβάλλω αν μπορεί να στείλει ένα φαξ».

«Να ειδοποιήσουμε τον αποπάνω». «Πλάκα κάνεις. Αυτός μόνο τον τίτλο έχει».

«Δεν μιλάμε με την έτσι;». «Αυτή δεν ξέρει πού πέφτουν τα Σκόπια, το έγγραφο θα μας βρει;»

«Ε, και τι θα κάνουμε, βρε παιδιά; Θα πέσουμε αμαχητί;»

«Ο, τι συνήθως. Τα χαρτιά που έχουμε μαζί μας, το μυαλό μας και το θράσος μας».

Μετά την μάχη, ο απολογισμός: «Δεν πάει άλλο. Μόλις πάμε στην Αθήνα θα φύγουν αυτοί από κει, το τμήμα είναι νευραλγικό, δεν σηκώνει αστεία. Θα ζητήσουμε ανθρώπους που ξέρουν».

Πίσω στην Αθήνα, προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα: Εντάξει, το προωθούμε, πέσανε κάτι τηλέφωνα, να ξεχαστεί και θα το φτιάξουμε…


Φυσικά, δεν φτιάχνεται τίποτε. Απλώς, στην επόμενη αποστολή κουβαλάς δυο βαλίτσες έγγραφα, όλα τα στικάκια του κόσμου, το φιλότιμό σου (που δεν περιμένεις να επιβραβευτεί) και πορεύεσαι σαν τον  λύκο που έχει χοντρό τον σβέρκο σου.


Ορκίζομαι πως οι παραπάνω σκηνές είναι πραγματικές. ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΕΙ. Και υποθέτω ότι εξακολουθούν να συμβαίνουν.


Αλλά παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που συζητείται ο προϋπολογισμός της Βουλής, οι πάσης φύσεως αμοιβές των εργαζομένων στο ευαγές ίδρυμα είναι υπερδιπλάσιες από τις αμοιβές των βουλευτών. Λιγότερη από μισή σελίδα καταλαμβάνουν οι «παροχές» προς τους εκπροσώπους του λαού, μιάμιση σελίδα οι παροχές προς τους υπόλοιπους!


Οι τελευταίοι ουδέποτε διαμαρτυρήθηκαν – εκτός από μερικούς «γραφικούς». Ξέρουν πως όλοι εκεί μέσα έχουν ένα «γερό δόντι». Και επιπλέον, γιατί να διαμαρτυρηθούν επειδή αυτοί που δεν γνωρίζουν στενογραφία είναι περισσότεροι και κερδίζουν περισσότερα. Ελάχιστοι είναι οι πολιτικοί που δεν πέτυχαν – έστω δεν ζήτησαν – τον διορισμό κάποιου δικού τους ανθρώπου στη Βουλή.


Όχι τυχαία, από 643 που ήσαν οι υπάλληλοι της Βουλής το 2000, έχουν ξεπεράσει τους 1.500 (χωρίς τους μετακλητούς επιστημονικούς συνεργάτες και τους αποσπασμένους στα βουλευτικά και κομματικά γραφεία δημοσίους υπαλλήλους, καθώς και σε εκείνα πρώην πρωθυπουργών, πρώην προέδρων κομμάτων, τους αστυνομικούς κλπ). Αν τους σουμάρουμε όλους, φθάνουμε τις πέντε χιλιάδες.


Γι’ αυτό και κάθε φορά που γινόταν συζήτηση για τους βουλευτικούς μισθούς, οι εκπρόσωποι του έθνους ούτε που διανοήθηκαν να εκστομίσουν πως υπάρχουν κι’ άλλοι, πιο προνομιούχοι από τους ίδιους, που δεν χρειάζεται καν να κυνηγάνε με ένα σωρό εξευτελιστικούς τρόπους τον σταυρό για να συνεχίσουν να υπάρχουν.


Φτάσαμε έτσι στον Ιανουάριο του 2010 με τις συζητήσεις για το υπέρογκο προσωπικό, τους δεκαέξι μισθούς, τα επιδόματα, τους κρυφούς κωδικούς, με τους ασαφείς τίτλους όπως «Αποζημίωση μελών συλλογικών οργάνων». Άρχισαν οι περικοπές, οι διαμαρτυρίες, οι «θυσίες».


Αλλά και μετά από αυτά, τον Μάρτιο, στη Βουλή έφθασαν κι’ άλλοι υπάλληλοι: 232 άτομα από… παλαιότερες υποχρεώσεις. Αλλά φαίνεται πως ούτε μεταξύ των νεοφερμένων υπήρχαν στενογράφοι.


Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι στη Βουλή βλέπεις να βουρλίζονται από Επιτροπή σε Επιτροπή τα ίδια και τα ίδια άτομα. Επειδή μόνο αυτοί ξέρουν στενογραφία!


Είναι αλήθεια ότι συνολικά, μέσα στο χάος των δημοσίων δαπανών, η Βουλή κοστίζει τα λιγότερα – 3,7 τοις χιλίοις στο σύνολο του κρατικού προϋπολογισμού. Η νοοτροπία, όμως, δίνει τον τόνο. Και εξηγεί γιατί φτάσαμε ως εδώ. Επειδή τα ίδια έγιναν παντού.


Έτσι εξηγείται, επίσης, το γεγονός ότι τον Ιούνιο του 2008, τη μέρα που στο Euro έπαιζαν η Γαλλία και η Ιταλία, το εντευκτήριο είχε γεμίσει από… ενενήντα βουλευτές, οι οποίοι παρακολουθούσαν τον αγώνα την ώρα που στην Ολομέλεια διεξαγόταν η συζήτηση επί της πρότασης του ΠΑΣΟΚ για διενέργεια δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Μέρες έγραφαν γι’ αυτό οι εφημερίδες.


Να μην πούμε τι συνέβη την ημέρα που έπαιζε η Ελλάδα εναντίον της Σουηδίας. Στην αίθουσα της Ολομέλειας υπήρχαν έξι βουλευτές  και τέσσερα μέλη του προεδρείου!


Τα ίδια έγιναν και όταν στην Επιτροπή Οικονομικών συζητείτο το θέμα του ΟΤΕ. Από τα 49 άτομα που αριθμούσε η Επιτροπή (Οικονομικών βεβαίως, βεβαίως, περιζήτητη λόγω των πολλών συνεδριάσεων – τα αποτελέσματα τα βλέπουμε), οι παρόντες σε καμιά στιγμή δεν ξεπέρασαν τους δέκα.


Άντε μετά, με τέτοια συμπεριφορά, να τα βάλεις με τους υπαλλήλους που υπομειδιούν ατενίζοντας τις κενές αίθουσες. Υπομειδιούν και όταν ακούνε να οργανώνονται «τσάρτερ της χαράς» για να πάνε, λέει, να ενισχύσουν οι βουλευτές τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής!


Δεν υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο, υπάρχει και ο… εκκλησιασμός! Τον Μάρτιο του 2010 το φορολογικό νομοσχέδιο συζητήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, διότι μετά την Μ. Τετάρτη κάποιοι βουλευτές ήθελαν να πηγαίνουν κάθε βράδυ στην Εκκλησία! Κι’ αυτά τα βλέπουν οι υπάλληλοι και υπομειδιούν.


Τότε ήταν που ο υπουργός των Οικονομικών ενημέρωσε το Σώμα για τα σκληρότερα μέτρα στην μεταπολεμική μας Ιστορία και εκείνη τη στιγμή το «Σώμα» δεν αριθμούσε πάνω από πέντε άτομα. (Υπάρχει η σχετική αποδεικτική φωτογραφία).


Ο ίδιος ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης, διαμαρτυρήθηκε διότι η συζήτηση του κάθε άρθρου του «Καλλικράτη» δεν πήρε πάνω από πέντε λεπτά. Λέτε να μην τα είδαν κι’ αυτά οι υπάλληλοι; Οπότε, σου λένε (και ορθώς) αφού αυτοί παίρνουν τζάμπα τον μισθό τους, εμείς γιατί να σκοτωνόμαστε;


Κι’ ας υπήρξαν πάντα από τους πιο καλοπληρωμένους υπαλλήλους του Δημοσίου, καθώς στη Βουλή ο πρώτος μισθός του πτυχιούχου Ανώτατης Σχολής ήταν το 2010 2.329 ευρώ. (Τελικά, ο 15ος και 16ος μισθός ενσωματώθηκαν στον βασικό μισθό και μετά έγιναν οι περικοπές κατά το ποσοστό που περικόπηκαν τα εισοδήματα των υπολοίπων δημοσίων υπαλλήλων).


Την ίδια ώρα, το Ταμείο Αλληλοβοηθείας Υπαλλήλων Βουλής έχει την ευθύνη και τα έσοδα από την μίσθωση των κυλικείων και του εστιατορίου της Βουλής, όπως και τα ενοίκια της στεγαζόμενης τράπεζας και (παλαιότερα) του γραφείου της Ολυμπιακής. Παράλληλα, στο ταμείο αυτό πηγαίνουν και τα δικαιώματα ανακύκλωσης χαρτιού! Προκηρύσσουν διαγωνισμούς, κάνουν αναθέσεις - απίθανα πράγματα, απίθανες συνδικαλιστικές παροχές!


Φυσικά, όπως και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις απαράδεκτων προνομίων και γελοίων επιδομάτων, δεν φταίνε αυτοί – άσε που η μπάλα παίρνει και τους φιλότιμους που γυρίζουν σαν τις σβούρες.


Ουδείς σ’ αυτή τη χώρα αυτοδιορίστηκε, ούτε πήγε στα ταμεία και πήρε χρήματα από μόνος του. Κάποιοι του τα έδωσαν. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.


Συχνά, το κεφάλι αυτό είναι και ευρωπαϊκό.


Στις αρχές του 2010 έγινε ο κακός χαμός. Η Κομισιόν συγκρούστηκε με τις χώρες-μέλη της ΕΕ (τις παρέπεμψε μάλιστα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο) επειδή αντέδρασαν στις προγραμματισμένες αυξήσεις για τους 50.000 υπαλλήλους των Βρυξελλών! Η αύξηση ήταν της τάξης του 3,5%, αλλά οι χώρες (και φυσιολογικά) την βρήκαν υπερβολική τη στιγμή που παντού είχαν επιβληθεί περικοπές και λιτότητα.


«Τώρα πρέπει να αποφασίσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αν θα πρέπει να σεβαστούμε τις προγραμματισμένες αυξήσεις», είχε πει η εκπρόσωπος της Κομισιόν!


Κι’ όταν εφαρμόστηκε (λέμε τώρα) η Συνθήκη της Λισαβόνας, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αποφάσισε την πρόσληψη άλλων 150 υπαλλήλων για να ανταπεξέλθουν οι ευρωβουλευτές στον αυξημένο (λέμε τώρα) φόρτο εργασίας.


Όπως βλέπετε, τίποτε δεν είναι τυχαίο…