Γράφει η Μαρίνα Κουρμπέλα

Έπρεπε να κάνω και εγώ την υπέρβαση. Να «ξεσκεπάζω» τον απέναντι άνθρωπο, για να βλέπω την πραγματική μορφή του. Είχα και εγώ «μπολιαστεί». Ζώντας σε κοινωνία που πετάει έξω από αυτήν τους άνω των  τόσων χρόνων. διαπίστωσα κάποια στιγμή, ότι και εγώ αντιδρούσα σχεδόν ανάλογα, έστω, συγκριτικά, σε πολύ μικρό βαθμό, και ας έχω ταχθεί αντίθετη με αυτή την νοοτροπία.

Την υπέρβαση και το ξεκαθάρισμα με εμένα, αποφάσισα, μετά από δύο, ας πούμε, ασήμαντες αφορμές: Το τραγούδι του Βοσκόπουλου, «μη χαθεί το ονειρό μας και ξανα..» , και τα γενέθλια μιας κυρίας που συνάντησα σε έναν επαγγελματικό κύκλο» Πόσο χρονών είστε, τη ρώτησα.  Εβδομήντα, και το λέω χωρίς περιστροφές, απάντησε με έκφραση απογοήτευσης και παράπονου. Τους βαρέθηκα. Σε αντιμετωπίζουν, λες και είσαι για πέταμα. Εγώ νοιώθω πολύ όμορφα, και με μεγάλη διάθεση για συμμετοχή στη Ζωή, όπως και πριν από πολλά χρόνια.

Η υπέρβαση

Όταν τον είδα, ξαφνιάστηκα. Έχει γεννηθεί λίγα χρόνια πριν από μένα, αλλά τα σημάδια από το πέρασμα του χρόνου φαίνονταν πολύ έντονα Είναι από τους καλύτερους φίλους που έχω, και τα αισθήματά μου, παρά τα χρόνια που έχω να τον δω, είναι τα ίδια.

Άλλαξες, του είπα, Όλοι αλλάξαμε, απάντησε.

Ένοιωσα λίγο άβολα. Όμως ήθελα να μείνω με την παρέα του. Προσπάθησα να ξεφύγω από αυτό που έβλεπα. Έφερα στη σκέψη μου το πρόσωπό του, όπως ήταν, όταν γύρισε από στρατιώτης και το κατόρθωσα! Συγκρατήθηκα να μη φωνάξω από τη χαρά μου. Τον ξεσκέπασα από τη σημερινή του εικόνα και έφυγε, λες, ένα εμπόδιο στην επικοινωνία μας. Λύθηκε η γλώσσα μου. Μιλούσαμε, γελούσαμε, τον πείραζα, έδειχνε, τάχα, πως θύμωνε, εγώ έδειχνα, δήθεν, πως αυτός με κορόιδευε, και τέτοια. Μόνο που δε χορέψαμε.

Όταν είπαμε, «γεια», ένοιωθα τη γαλήνη της αληθινής φιλίας και της αληθινής χαράς. Ο φίλος μου ήταν ο ίδιος φίλος μου. Χωρίς τότε, πριν και τώρα. Μιλήσαμε, και εγώ έχω κάνει την υπερβασή μου.

Τα κατάφερα! Φώναξα!

Blog:marina anastas.kourbela