Γράφει ο
Θανάσης Νικολαΐδης

ΔΕΝ είχε συνήγορο το (λεγόμενο) Κράτος και του βγάλαμε τα μάτια. Ακόμα και στον (λεγόμενο) ευαίσθητο χώρο της παιδείας. Κάθε βαθμίδας, κι απ’ τον δάσκαλο μέχρι τον πρύτανη, απ’ το πρωτάκι μέχρι τον «αιώνιο».

ΚΑΙ ήταν απλό το κολπάκι. Δηλώνουμε εικονικά περίσσιους μαθητές, περισσότερα τα τμήματα, κλείνουμε το μάτι μεταξύ μας, κι ας κόψουν το λαιμό τους για να στείλουν περισσότερους δασκάλους και καθηγητές στο σχολείο μας.

ΚΑΙ πάμε σε επίπεδο… ανώτερης εκπαίδευσης. Διπλάσιοι (με τους «αιώνιους) οι φοιτητές και... ”διορίστε προσωπικό”. Αυγάτισαν τα τμήματα, πλήθυναν οι καθηγητές, στο ταβάνι η δαπάνη (με δανεικά), στο πάτωμα το επίπεδο σπουδών και οι (σημερινοί) Πρυτάνεις δίνουν τον «αγώνα» τους. Μη διαγραφούν οι «αιώνιοι», λιγοστέψει ο φοιτητόκοσμος (στήριγμα για κάθε λογής φιλοδοξία τους), μη στραπατσαριστεί το «σύστημα» καμωμένο από χίλια μαστόρια.

(ΜΑΣ) χτύπησε την πόρτα η ανάγκη, ξυπνάει το Κράτος και… χασμάται, θυμόμαστε και… αναπολούμε. Τα (κάποια) δωμάτια των Φοιτητικών Εστιών (επι)νοικιασμένα απ’ τον «άπορο» φοιτητή/φοιτήτρια σε κανακάρη του λεφτά, για να εισπράττει το «νοίκι». Τα πεταμένα κοτόπουλα (μαρτυρία μάγειρα), ημερησίως, γιατί δεν τα απορροφούσε το μεσημεριανό των φοιτητών και «φοιτητών». Ανάμεσά τους και… Αλβανοί που σβήναν’ το τσιγάρο στο γιαούρτι.

ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΑ τα παραπάνω; Σε άλλες εποχές; Έστω. Έστωσαν και οι σημερινοί «αιώνιοι», με τα κάποια λιγοστά φοιτητικά  δικαιώματα. Έτσι κι αλλιώς, «στοιχίζουν» στον φορολογούμενο της ανήμπορης Ελλάδας. Θα μπορούσε, βέβαια, να υπάρξει διάκριση για πρόνοια για τους εργαζόμενους φοιτητές που καθυστερούσαν στο πτυχίο. Δεν το κάναμε και το ποτάμι παίρνει τους κάθε αιτίας και χρονολογίας «αιώνιους».

ΚΑΙΡΟΣ για νοικοκύρεμα, ευκαιρία για παρουσίες(!) στα αμφιθέατρα. Υποχρεωτικές και με απουσιολόγιο(!!). Αλλιώς, δεν έχεις εκπαίδευση, δεν αποκτάς παιδεία και... καμάρωνε τις μουντζουρωμένες μεγαλοπινακίδες των εθνικών μας οδών από ημιάγριους (και ατιμώρητους) οπαδούς του Άρη και του ΠΑΟΚ.

ΚΑΙ βέβαια, μην καμαρώνεις για τους αρχαίους προγόνους που… χτίζαν’ Παρθενώνες, όταν οι άλλοι κλπ. Τους θάβουμε καθημερινά και τους ξεθάβουν, απελπισμένα, οι ολίγοι, άξιοι και ικανοί. Οι πτυχιούχοι μας που τους αρπάζουν «έτοιμους» οι ξένοι.