Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Όλοι οι λογικοί άνθρωποι συμφωνούν πως με φωνές και καταγγελίες προϋποθέσεις για δημιουργία εσόδων δεν δημιουργούνται.

Το μόνο που επιτυγχάνει κανείς με τις καταγγελίες είναι να απευθύνεται στο θυμικό του λαού και να τον προετοιμάζει για να αποδεχθεί ότι είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί σειρά υποσχέσεων, χωρίς χρήματα, χωρίς να μπορείς να δανειστείς από πουθενά και χωρίς να δίνεις μια ρεαλιστική λύση για εξεύρεση χρημάτων.

Μιλάμε δηλαδή για σκέτη προπαγάνδα, χωρίς παρουσίαση κανενός ρεαλιστικού προγράμματος και χωρίς καν μια πρόταση για να βρεθούν χρήματα – ώστε να χρηματοδοτηθεί ακόμη και ένα μη ρεαλιστικό πρόγραμμα.

Αφού συμφωνήσουμε ότι οι καταγγελίες δεν «γεννούν» χρήματα, πρέπει να δούμε τι κάνουμε για να βρούμε χρήματα.

Οι σοβαροί πολιτικοί πρέπει να αντιμετωπίζουν τα θέματα τόσο άμεσα, όσο και μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Να αντιμετωπίζουν δηλαδή και το σήμερα και το αύριο.

Στη δική μας περίπτωση, το σήμερα σχετίζεται με την προσπάθεια να βγάλουμε το κεφάλι από το νερό και να σταθούμε στα πόδια μας με τις δικές μας δυνάμεις – το πλεόνασμα που οδηγεί στη διαπραγμάτευση για το χρέος και την επίσημη κήρυξή του σε βιώσιμο ώστε να έλθουν επενδύσεις και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, η έξοδος στις αγορές για να μπορούμε να δανειζόμαστε εκτός μνημονίων, η πτώση του επιτοκιακού κόστους, η έκδοση ομολόγων, η αναβάθμιση από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. 

Όλα αυτά μαζί, σε συνδυασμό με τα μηνύματα διαβεβαίωσης από τη νέα Επιτροπή Γιουνκέρ ότι θα σωθεί η Ελλάδα(αφού ο Έλληνας Επίτροπος Δ. Αβραμόπουλος έλαβε ένα εντελώς νέο και εξαιρετικά κρίσιμο χαρτοφυλάκιο και ένας Έλληνας, ο Μαργαρίτης Σχοινάς ορίστηκε εκπρόσωπος της Κομισιόν)σχετίζονται με την προοπτική της άμεσης, εντός των επομένων μηνών, εξόδου της χώρας από την κρίση.

Η «πολιτική του αύριο» αφορά στην ανάγκη για πολιτική σταθερότητα, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα χάσουμε και αυτά που έχουμε κερδίσει, ενώ ο τουρισμός μας, από τον οποίο προέρχονται σήμερα σημαντικά έσοδα, θα υποστεί πλήγμα.

Η πολιτική του αύριο, η πολιτική δηλαδή που αφορά και τις επόμενες γενεές, σχετίζεται με τον σχεδιασμό για το μέλλον.

Εδώ μπαίνει και το ζήτημα των υδρογονανθράκων.

Με την υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό TAP τις προάλλες, στο Αζερμπαϊτζάν, στην οποία έλαβε μέρος και η Ελλάδα δια του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, για ένα γιγάντιο έργο κόστους 46 δις δολαρίων, με σκοπό την τροφοδοσία της Ευρώπης σε αέριο και με την Ελλάδα σε κομβικό, στρατηγικό ρόλο.

Παράλληλα, την ώρα που ο αγωγός θα περνά από την Ελλάδα, ισχυροποιώντας τη θέση της ως σημαντικού ενεργειακού παίκτη, η χώρα μας θα προχωρεί και στην εξόρυξη των δικών της αποθεμάτων σε υδρογονάνθρακες.

Τις προάλλες, κυρώθηκαν στη Βουλή οι τρεις πρώτες συμβάσεις του ελληνικού Δημοσίου με τους αναδόχους, για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε Κατάκολο, Ιωάννινα και Πατραϊκό.

Όλα έγιναν βάσει των διαδικασιών που απαιτεί το ελληνικό και το ευρωπαϊκό δίκαιο, με σύμφωνη (και ομόφωνη) γνώμη επιτροπής είκοσι προσωπικοτήτων και με την έγκριση του Ελεγκτικού Συνεδρίου. 

Αυτοί που καταγγέλλουν χωρίς να κάνουν ποτέ και πουθενά κουβέντα για τη δημιουργία εσόδων, έσπευσαν να… καταγγείλουν και τις συμβάσεις. 

Και όχι μόνο αυτό. 

Μίλησαν και για «δημοκρατικό ενεργειακό σχεδιασμό»! 

Τι σημαίνει αυτό;

Προφανώς να μην έλθει καμιά ξένη εταιρία, να μην εμπλακούν καθόλου ιδιώτες, αλλά το κράτος μας, αυτό το συγκεκριμένο κράτος με τις συγκεκριμένες οικονομικές και τεχνολογικές ικανότητες, να κάνει μια δουλειά που δεν την κάνουν από μόνα τους ούτε τα πιο ισχυρά κράτη. 

Φυσικά, δεν υπάρχει πετρελαιοπαραγωγός χώρα επί του πλανήτου στην οποία να μην δραστηριοποιούνται οι μεγάλες εταιρίες του είδους.

Πώς να το κάνουμε;

Αυτοί έχουν την τεχνογνωσία, αυτοί έχουν τα μέσα, αυτοί έχουν τα τρυπάνια.

Σημειώστε ότι κάθε γεώτρηση δημιουργεί 900 θέσεις εργασίας.

Το Αζερμπαϊτζάν γιόρτασε στις 20 Σεπτεμβρίου τα 20 χρόνια από αυτό που ονομάστηκε «συμβόλαιο του αιώνα» και ήταν η συμφωνία που έκανε με διάφορες εταιρίες για την εξόρυξη των υδρογονανθράκων του.

Είκοσι χρόνια μετά, αποτελεί σημαντικό ενεργειακό παράγοντα, με τον οποίο συνομιλεί η Ελλάδα προκειμένου να παρακάμπτει τα προβλήματα που ενδεχομένως να δημιουργηθούν λόγω της κρίσης της Ουκρανίας.

Όλα τα άλλα, και κυρίως τα περί «δημοκρατικού ενεργειακού σχεδιασμού», είναι κουβέντες του αέρα…