Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος

Πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο Α. Τσίπρας ανάμεσα στα πολλά φληναφήματα που έλεγε στο φιλοθεάμον κοινό, ήταν και το παραμύθι των 100.000 προσλήψεων στο δημόσιο.

Ο στενός κορσές  που μας φόρεσε στη συνέχεια, με το τρίτο μνημόνιο τον εμπόδισε να υλοποιήσει την εξαγγελία του αυτή. Όμως έκανε φιλότιμες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.

Πέτυχε με την ολοκλήρωση του της λεγόμενης τρίτης δανειακής περιόδου να ανατρέψει τα ισχύοντα ως τότε, με τη μια πρόσληψη στις πέντε αποχωρήσεις από το δημόσιο, αλλά να τις κάνει από το παράθυρο, όπως αποκάλυψε η Καθημερινή στις 25/11/2018, με τους είκοσι δύο χιλιάδες δωδεκαμηνίτες.

Με το κόλπο αυτό , με την  ελαστική απασχόληση και με την αθρόα έξοδο νέων επιστημόνων από τη χώρα, πέτυχε την πολυπόθητη μείωση της ανεργίας. Βεβαίως η απασχόληση με δωδεκάμηνες συμβάσεις δεν λύνουν το πρόβλημα της ανεργίας, μια και δεν δημιουργούν πραγματικές νέες  θέσεις απασχόλησης.

Αλλά πέραν των 22.000 αυτών προσλήψεων στο δημόσιο, από το παράθυρο φυσικά, άρα «ημετέρων» και οιονεί ομήρων της σημερινής εξουσίας, έχει προαναγγείλει και την πρόσληψη έτερων 32.000 στο άμεσο μέλλον, με τους 10.000 από αυτούς να καταλαμβάνουν  θέσεις που θα κενωθούν από την αποχώρηση των παπάδων από το δημόσιο, μια και στο μέλλον αυτοί θα πληρώνονται με κονδύλια του δημοσίου μέσω Μητροπόλεων.

Παρ όλο που στην προκειμένη περίπτωση το ποσό για τους ιερωμένους θα καταβάλλεται από το δημόσιο, εν τούτοις με παπατζίδικα κόλπα μας λένε ότι θα κενωθούν οι 10.000 θέσεις.

Τώρα αν και ποιες ανάγκες θα καλύψουν οι δέκα χιλιάδες νέοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μας είπαν. Θα τους στείλουν άραγε όπως τώρα φύρδην μίγδην στο δημόσιο, χωρίς να υπάρχουν συγκεκριμένες ανάγκες και προσδιορισμένα  καθήκοντα;

Έτσι που το πάνε θα φτάσουν εν μέσω και προεκλογικής περιόδου τις προσλήψεις στις 100.000. Αυτό σημαίνει νέους φόρους για όσους εργάζονται ή επιχειρούν  στον ιδιωτικό τομέα.

Αν υπολογίσει σήμερα κανείς ότι σήμερα οι 2.300.000 του ιδιωτικού τομέα συντηρούν τους ποικιλοτρόπως αμειβόμενους από τον δημόσιο τομέα που φτάνουν αισίως τα 4.000.000, καταλαβαίνει ποια είναι τα υποζύγια αυτής της χώρας,

Με αυτό το κόλπο γκρόσο του Α. Τσίπρα, που μεταφράζεται σε περαιτέρω υπερφορολόγηση για τους παραγωγικά εργαζομένους φτάνουμε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι οδηγούν τους τελευταίους στην έξοδό από τη χώρα.

Θα πει κάποιος από τους διεθνιστές και τι μας νοιάζει. Το κενό θα το καλύψουν οι αθρόως εισερχόμενοι παράνομοι μετανάστες. Μετά τις μαζικές εγκρίσεις παροχής ασύλου σε δικαιούμενους και μη, επέρχεται η διαταραχθείσα  ισορροπία.

Στη μοναδική χώρα που υπερφορολογείται αντί να υποβοηθείται οικονομικά  η μεγάλη οικογένεια, το αποτέλεσμα μετρήθηκε πρόσφατα σε μια παρέα παλιών συμφοιτητών. Από τους δώδεκα γεννήθηκαν έξι παιδιά. Απ’ αυτά παντρεύτηκαν τα δύο και από τους τέσσερεις γεννήθηκαν δύο παιδιά.

Με απλά μαθηματικά σε δύο γενιές οι δώδεκα έγιναν δύο. Από εκεί και πέρα είναι εύκολο να καταλάβει κανείς εχέφρον την σοβαρότητα του θέματος της υπογεννητικότητας για την επιβίωση της πατρίδας μας. Βεβαίως αυτά τα θέματα δεν απασχολούν την κυβέρνηση που τα θεωρεί ήσσονος σημασίας.

Όμως πέρα από αυτό το μείζον θέμα, τα νούμερα σε βασικούς δείκτες της οικονομίας είναι αμείλικτα. Οι καταθέσεις από 240 δις έφτασαν στα 134 δις. Απώλεια 106 δις. Οι χρηματιστηριακή αξία των ελληνικών τραπεζών που προ τετραετίας ήταν 21 δις έφτασε σήμερα στα 4 δις.

Οι οφειλέτες του δημοσίου αυξήθηκαν τον περασμένο Σεπτέμβριο κατά 1,3 εκατ. ανεβάζοντας το σύνολό τους σε 4,3 εκατομμύρια. Δηλ. πολύ απλά ο μισός πληθυσμός είναι οφειλέτης του δημοσίου.

Οι απαιτήσεις του κράτους έναντι των ιδιωτών ξεπέρασαν κατά πολύ τα 100 δις. Η Ελλάδα δεν τολμάει να βγει στις αγορές μια και τα επιτόκια του δεκαετούς ομολόγου ξεπερνούν κατά πολύ το απαγορευτικό 4%.

Παρ’ όλα αυτά ο Τσίπρας και η παρέα του πανηγυρίζει λέγοντας, ότι μας έβγαλε από τα μνημόνια, όταν η χώρα είναι δεσμευμένη με υποχρεώσεις για πλεονάσματα άπιαστα μέχρι το 2060.

 Όταν θα αναγκαστεί να φάει το μαξιλάρι των 15 δις που μας δόθηκε για ασφάλεια προκειμένου να μας ξεφορτωθούν, μια δεν άντεχαν οι δανειστές μας να μας δανείζουν με επιτόκια μικρότερα από αυτά που οι ίδιοι είχαν εξασφαλίσει για τις ανάγκες της χώρας τους, τότε η χώρα θα βρεθεί και πάλι σε νέα αδιέξοδα. 

Αυτή η τραγική εικόνα της οικονομίας περνάει στα ψιλά, μια και η επιδοματική πολιτική που δεν λύνει κανένα στην ουσία πρόβλημα, εμφανίζεται σαν η πεμπτουσία της οικονομικής κυβερνητικής δραστηριότητας.

Για την μαγική λέξη ανάπτυξη ούτε λόγος. Εκτός αν στην ανάπτυξη υπολογίζουν την αλματώδη αύξηση των ενεχυροδανειστηρίων του υπό δίωξη τηλεοπτικού σαράφη ή κάποιες επεκτάσεις υπαρχουσών επιχειρήσεων.

Την ίδια ώρα αδιαφορούν για την μετεγκατάσταση μεγάλων μονάδων στο εξωτερικό, γεγονός που αποτελεί πλήγμα για την οικονομία, αλλά και την υφαρπαγή κονδυλίων για την ανάπτυξη, προκειμένου να εμφανίσουν τα πλαστά υπερπλεονάσματα, την ώρα που δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στους ιδιώτες.

Για να μην μιλήσουμε για τις ανύπαρκτες ξένες επενδύσεις στη χώρα μας αλλά και για τα τουριστικού ενδιαφέροντος  έργα, όπως το Ελληνικό, η Αφάντου της Ρόδου και η Κασσιόπη της Κέρκυρας που έχουν βαλτώσει την τελευταία τετραετία.

Από το 2015 μέχρι σήμερα δεν παρουσιάστηκε  καμιά νέα  επένδυση και οι υπάρχουσες εν εξελίξει έχουν βαλτώσει…