Πρώτο «δώρο» το ΔΝΤ, δεύτερο η «Χρυσή Αυγή» Αν αναλογιστούμε πού βρισκόμασταν πριν από τρία χρόνια και πού βρισκόμαστε σήμερα, μόνο ως κάτι που γεννήθηκε στο κεφάλι ενός ευφάνταστου σκηνοθέτη μπορούμε να το δούμε.

Όχι, δεν αναφέρομαι στο πόσο γρήγορα και πόσο επώδυνα περάσαμε από το «λεφτά υπάρχουν» στην αύτανδρη καταβύθιση του σκάφους Ελλάς.

Αναφέρομαι στο πόσο γρήγορα περάσαμε από τον ενθουσιασμό ότι (ξανα)έρχεται ο... γενναιόδωρος σοσιαλισμός, στη θεαματική άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Καμιά χώρα και κανένας λαός – πόσο μάλλον ο ελληνικός που, ως γνωστόν, οι αρετές του είναι τα ελαττώματά του – δεν αντέχει μια τόσο ξαφνική, μια τόσο βίαιη αναπροσαρμογή.

Υπήρξε τόσο μεγάλο το σοκ, τόσο ισχυρός ο κλονισμός, τόσο ταχεία κατακρήμνιση από τον φανταστικό κόσμο των υποσχέσεων στη σκληρή πραγματικότητα, που ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα περνούσαμε από το ένα άκρο στο άλλο.

Από τον πολύ σοσιαλισμό, την πολλή πράσινη ανάπτυξη και το μαγευτικό opengov, η χώρα οδηγήθηκε κατευθείαν στα άκρα και στην ηρωοποίηση μιας ομάδας που ουδεμία σχέση έχει με τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης.

Και όμως. Τρεις δημοσκοπήσεις έγιναν τις τελευταίες ημέρες και, αν και διαφωνούν για την πρώτη και τη δεύτερη θέση, την τρίτη τη δίνουν ασυζητητί στη Χρυσή Αυγή.

Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι για το γεγονός αυτό ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή υπέθαλψε την ανομία, τις μούντζες και τα γιουχαΐσματα. 

Δεν συμφωνώ. Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται για πολλά – και του παρελθόντος και του παρόντος.

Κυρίως ευθύνεται για το γεγονός ότι έχει πάρει τη θέση του ΠΑΣΟΚ, υποσχόμενος τα πάντα χωρίς και πάλι να μας πληροφορεί πού θα βρει τα λεφτά και τι θα κάνει στην περίπτωση που οι δανειστές δεν δεχθούν τα επιχειρήματά του και τους εκβιασμούς του.

Αλλά για την βίαιη αναπροσαρμογή που οδηγεί μια μερίδα του λαού κατευθείαν στην αγκαλιά των άκρων, ευθύνεται ο Γ. Παπανδρέου και το επιτελείο του εκείνης της περιόδου.

Πλέον, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία: Το πρώτο «δώρο» που μας έκαναν ήταν το ΔΝΤ και το δεύτερο η Χρυσή Αυγή…

Αυτή τη στιγμή, ευθύνη της κυβέρνησης δεν είναι μόνο να διαμορφώσει τις συνθήκες για την εκταμίευση της δόσης των 31 δις ευρώ (που πρέπει να ακολουθηθεί από άμεσες ενέργειες για άρση των αδικιών και αποκατάσταση των εισοδημάτων).

Είναι και η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου, που θα το βρει μπροστά της σε οποιαδήποτε επόμενη κίνησή της και οποιαδήποτε επόμενη κυβέρνηση.

Για να συμβεί, όμως, αυτό, πρέπει να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίτημα για Δικαιοσύνη και να εξασφαλιστούν έσοδα που θα μας βγάλουν από το Μνημόνιο.

Από το οποίο, ως γνωστόν, δεν βγαίνεις ούτε με κραυγές, ούτε με απειλές, ούτε με βιαιοπραγίες.

Οι κραυγές, οι απειλές και οι βιαιοπραγίες οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερο χάος…