Επόμενη μέρα με αναγκαστικό νόμο του 1948 απλά δεν υπάρχει! Είναι προφανές ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ερμηνεύσει κανείς ένα εκλογικό αποτέλεσμα.

Μάλιστα, όσο περνά ο καιρός – και κυρίως όσο απομακρυνόμαστε από τον Φεβρουάριο του 2012, όταν και συμφωνήθηκε το δεύτερο μνημόνιο – οι ερμηνείες, με τη βοήθεια της γνωστής σκόπιμης αμνησίας, μεταλλάσσονται ευκολότερα.

Στην πραγματικότητα, όμως, το μήνυμα των εκλογικών αναμετρήσεων (και των δύο, διαφορετικά θα είχαμε καθαρό αποτέλεσμα από την πρώτη εκλογική διαδικασία), παραμένει το ίδιο:

Παραμονή στο ευρώ και έξοδος από το μνημόνιο.

Ακόμη και τώρα, που πληθαίνουν οι φωνές στήριξης προς την Ελλάδα και οι δανειστές επιδιώκουν μια συνολική και βιώσιμη λύση (που θα περιλαμβάνει την εκταμίευση της δόσης, την επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής και την αντιμετώπιση της λεγόμενης βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους), οι Ευρωπαίοι δεν κάνουν βήμα πίσω από τη συμφωνία του Φεβρουαρίου.

Εξακολουθούν μάλιστα να θέτουν ως προϋπόθεση της παραμονής μας στο ευρώ την τήρηση των συμφωνηθέντων.

Αν κάποιος έχει επ’ αυτού μια διαφορετική γνώμη ως προς τον τρόπο για να τους πείσουμε περί του αντιθέτου, πρέπει να την πει.

Φυσικά, πρέπει και να είναι πειστική, διαφορετικά αυτά τα «σταματάμε να πληρώνουμε και καθόμαστε να κουβεντιάσουμε» σχετίζονται με την γνωστή ρήση περί του ταγκό που χρειάζεται δύο.

Επομένως, είναι σαφές πως η παραμονή μας στο ευρώ σχετίζεται με μια σειρά δεσμεύσεις που εμείς έχουμε αναλάβει – υπενθυμίζω, επίσης, ότι εμείς τους καλέσαμε και ζητήσαμε να μας δανειοδοτήσουν, αφού προηγουμένως φροντίσαμε να κλείσουμε όλες τις αγορές.

Μετά τα μέτρα και τις αποφάσεις για συνολική λύση, έρχεται αμέσως η ανάγκη για έξοδο από το μνημόνιο.

Και αυτή, όπως έχω ξαναπεί, δεν γίνεται με κραυγές, αλλά με συγκεκριμένες κινήσεις που θα μετατρέψουν την Ελλάδα από παράδειγμα προς αποφυγήν αντιπαραγωγικής χώρας, σε χώρα που παράγει πλούτο για τον λαό της.

Η σημερινή Βουλή δεν θα κριθεί από το τι θα ψηφίσει όσον αφορά στα μέτρα και στις αποκρατικοποιήσεις.

Η σημερινή Βουλή θα κριθεί από την ικανότητά της να προωθήσει στην πράξη τις μεταρρυθμίσεις, νομοθετώντας αποτελεσματικά, ασκώντας σκληρό κοινοβουλευτικό έλεγχο στο υπουργικό συμβούλιο και λύνοντας άμεσα προβλήματα με δυναμικές πρωτοβουλίες.

Όποιος πιστεύει ότι αρκεί να ψηφίσεις ή να μην ψηφίσεις κάτι και μετά να καθίσεις να περιμένεις τις επόμενες εκλογές, κάνουν ένα σοβαρό στρατηγικό λάθος.

Αυτό που μετράει, είναι η επόμενη ημέρα των μέτρων.

Και εκεί, στην επόμενη μέρα πρέπει να βρεθούν όλοι τώρα.

Γι’ αυτή τη μέρα πρέπει να κρατήσουν τις δυνάμεις τους, διότι από καταγγελίες και ηρωικές εξόδους έχουμε χορτάσει.

Παρεμπιπτόντως, μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι ουδείς μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπίσει και δεν έχει εξεγερθεί με μερικές «λεπτομέρειες» που εντόπισε η τρόικα.

Για παράδειγμα, χρειάστηκε να υπάρξει το δεύτερο μνημόνιο για να πληροφορηθούμε πως με βάση την ΚΥΑ 25323/1960 και το άρθρο 64 του Ν.1249/1982, επιβάλλεται εισφορά 0,15% επί της αξίας CIF (κόστος, ασφάλιση και ναύλος) των αγαθών που εισάγονται από χώρες εκτός ΕΕ υπέρ του Λογαριασμού Αρωγής Εξωτερικού Εμπορίου (Assistance Account of Foreign Trade).

Η τρόικα απαιτεί η εισφορά αυτή να καταργηθεί και να διαθέσει τα ποσά που προκύπτουν από αυτήν στον κρατικό προϋπολογισμό του 2013. Μάλιστα, έπρεπε να είχε καταργηθεί από το δεύτερο τρίμηνο του 2012!

Και το καταπληκτικότερο: Μέσω του δευτέρου μνημονίου πληροφορηθήκαμε πως εξακολουθεί να υπάρχει και μια άλλη παράλογη εισφορά, που επιβλήθηκε – άκουσον, άκουσον! – με τον Αναγκαστικό Νόμο 788 του 1948, δηλαδή εν μέσω εμφυλίου πολέμου, και ο νόμος 3883 του 1958.

Πρόκειται για μια εισφορά 0,5% επί της αξίας ΟΛΩΝ των εισαγομένων εμπορευμάτων υπέρ του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, της Ακαδημίας Αθηνών, και (έτσι για ξεκάρφωμα) για την προώθηση των εξαγωγών.

Δηλαδή, μια εισφορά που είχε επιβληθεί πριν την θεσμοθέτηση της δωρεάν παιδείας, συνέχισε να υπάρχει επί δεκαετίες, ενώ το κράτος είχε αναλάβει την λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών – σκεφθείτε ότι το Αριστοτέλειο αναφέρεται με το πρώτο του όνομα, δηλαδή Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης!

Και άλλες πολλές εισφορές που συνεχίζουν να εισπράττονται, ως μη όφειλαν, εκ παραλλήλου με τις κρατικές χρηματοδοτήσεις που στο μεταξύ θεσμοθετήθηκαν – με αποτέλεσμα να αναρωτιόμαστε εδώ και δεκαετίες τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε.

Αντί, λοιπόν, όλοι σ’ αυτή τη χώρα να ντρεπόμαστε για τη συστηματική εκτροφή παθογενειών ενώπιον των οποίων κλείναμε και συνεχίζουμε να κλείνουμε τα μάτια, παρακολουθούμε μια ακόμη παράσταση υπεράσπισης αυτού του αντιπαραγωγικού μοντέλου.

Προφανώς, πολλοί δεν έχουν διαβάσει ούτε το δεύτερο μνημόνιο…