Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό σχετικά με τη στάση που θα κρατήσει η Γερμανία μετά τις εκλογές και τον θρίαμβο της Μέρκελ.

Αν και είναι πολύ πιθανόν τώρα που η Μέρκελ απελευθερώθηκε από το άγχος των εκλογών, που για την ίδια ήταν ένα προσωπικό στοίχημα επιβεβαίωσης της πολιτικής της μέσα στη χώρα της, θα ασχοληθεί περισσότερο με την Ευρώπη, τη σωτηρία του ευρώ, την ενοποίηση των τραπεζών, την ενίσχυση της ευρωπαϊκής συνοχής, ξεχνούμε το βασικό πρόβλημα – το οποίο, είναι αλήθεια, οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι προκάλεσαν.

Αδύναμοι να βάλουν τάξη στα του οίκου τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν αποφασίσει από το Συμβούλιο του 2008 ότι σε περίπτωση κρίσης θα κατέφευγαν στην «τεχνογνωσία» του ΔΝΤ, το οποίο θα προσκαλούσαν στη γηραιά ήπειρο.

Και το οποίο προσκάλεσαν με αφορμή την κρίση στην Ελλάδα – με αποτέλεσμα να γίνει η χώρα μας το πειραματόζωο, αφού το ΔΝΤ δεν είχε την παραμικρή εμπειρία σε χώρες που ανήκουν σε νομισματική ένωση, δηλαδή σε χώρα με σκληρό νόμισμα, όπως είναι το ευρώ.

Και επειδή – αυτά τα έχουμε ξαναπεί – το ΔΝΤ, όπου πάει, επιβάλλει μεν τις γνωστές πολιτικές λιτότητας, πλην όμως συγχρόνως επιβάλλει και υποτίμηση νομίσματος, εδώ σ’ εμάς, αφού δεν μπορούσαν να υποτιμήσουν σκληρό νόμισμα, κατέφυγαν στην περίφημη «εσωτερικό υποτίμηση».

Ήταν, βέβαια, ένας επικοινωνιακός όρος για να καλυφθεί το «κενό» που οι Ευρωπαίοι πολιτικοί είτε δεν είχαν προβλέψει, είτε δεν ήθελαν να προβλέψουν.

Επομένως, η μόνη λύση σήμερα είναι να βρεθεί τρόπος να μπορεί η Ευρώπη να τακτοποιεί τα του οίκου της χωρίς έξωθεν «βοήθεια».

Ήδη, υψηλόβαθμοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν ευθέως δηλώσει πως πρέπει να πούμε στο ΔΝΤ «ευχαριστούμε για τη βοήθεια, αναλαμβάνουμε εμείς».

Και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο στο οποίο μπορεί να βοηθήσει η «αναβαπτισμένη» στην κρίση του λαού της Άγκελα Μέρκελ.
Αν περιμένουμε να έλθει η λύση (των δεινών) από το ΔΝΤ, χαιρέτα μου τον πλάτανο.

Κι’ ας έχουν κάποιοι την τάση να εκθειάζουν το Ταμείο, προκειμένου να εξυπηρετήσουν την αντιμερκελική πολιτική τους.

Διότι, το ΔΝΤ είναι Ιανός, έχει δύο πρόσωπα:

Από την μια επιβάλλει τις πολιτικές του, ακόμη και όταν η συμμετοχή του σε ένα πρόγραμμα είναι ελάχιστη, και από την άλλη είτε παραδέχεται τα λάθη του, είτε εκδίδει εκθέσεις (όπως αυτή της 18ης Σεπτεμβρίου) διαφόρων ειδικών του, που χαϊδεύουν τα αυτιά των δεινοπαθούντων.

Για παράδειγμα, στην τελευταία αυτή έκθεση, το ΔΝΤ παραδέχεται ότι τα σχέδια λιτότητας στις αναπτυγμένες χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα θα πρέπει να συνδυάζονται με «περιορισμούς στην ταχύτητα» εφαρμογής τους προκειμένου να μην είναι «αντιπαραγωγικά», συρρικνώνοντας ακόμα περισσότερο την ανάπτυξη.

Μάλιστα, λόγω του εύρους της ύφεσης στην ευρωζώνη, κυρίως στην Ελλάδα, το ΔΝΤ αναγνώρισε στα τέλη του 2012 ότι υποτίμησε τον αντίκτυπο της λιτότητας στην ανάπτυξη και εισηγείται έκτοτε σε ορισμένες χώρες να επιβραδύνουν τον ρυθμό μείωσης των ελλειμμάτων τους.

Όπως αναφέρεται στην συγκεκριμένη και πολύ πρόσφατη έκθεση, «μια άμεση δημοσιονομική προσαρμογή θεωρείτο συχνά ως το πιο αποτελεσματικό μέσο για την εξυγίανση των δημοσιονομικών. Ωστόσο,
η αντίληψη ότι τα σχέδια αυτά λιτότητας μπορεί να επηρεάσουν την ανάπτυξη και να υπονομεύσουν την κοινωνική και πολιτική συνοχή, αναδύθηκε κατά την διάρκεια της κρίσης».

Αλλά προσέξτε τώρα, πώς τα γυρίζει ο «Ιανός».

Στην ίδια έκθεση, το ΔΝΤ υποστηρίζει πως η στροφή προς μια ριζοσπαστική αλλαγή πορείας θα προκαλούσε «μια υπερβολική καθυστέρηση» στην υλοποίηση των σχεδίων λιτότητας και θα μπορούσε να αποδειχθεί «εξαιρετικά δαπανηρή» σε μια περίοδο ύφεσης, ενισχύοντας την δυσπιστία των αγορών.

Διαλέγετε και παίρνετε.

Από τη μια λένε πως δεν είχαν προβλέψει την ύφεση και πως οι πολιτικές λιτότητας κατέληξαν αντιπαραγωγικές και από την άλλη ότι πρέπει να συνεχίσουμε στην ίδια πολιτική για να μην υπάρξει μεγάλο κόστος και να μην ενισχυθεί η δυσπιστία των αγορών.

Επομένως, χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη και καθόλου ΔΝΤ.

Συμπέρασμα: Αν η Ευρώπη δεν αναζητήσει και δεν βρει τον δικό της δρόμο αντιμετώπισης των κρίσεων, και στραβός θα είναι ο γιαλός και στραβά θα αρμενίζουμε.

Και όποιος λέει πως αυτός μόνος του θα δώσει λύση στο πρόβλημα και αυτή θα γίνει αποδεκτή από όλους τους υπόλοιπους, απλώς λέει ψέματα για να υποκλέψει την ψήφο του λαού.