Γράφει ο
Πέτρος Ιωαννίδης

«Για την Ιστορία της Δυτικής Σκέψης, η Αρχαία Ελλάδα αποτέλεσε ό, τι για το Σύμπαν το Big Bang, δηλαδή η Μεγάλη Έκρηξη από την οποία προέκυψαν οι Γαλαξίες και οι Aστερισμοί. Εάν δεν είχε υπάρξει ο Ελληνικός Πολιτισμός, σήμερα θα είχαμε καταλήξει κάτω από την επιρροή των ανατολικών δογμάτων. Γιατί λίγο πιο κάτω από την Ελλάδα υπάρχει η τρομερή Μέση Ανατολή, περίεργη γη, όπου οι άνθρωποι μεγαλώνουν με το χόμπι της θρησκείας. Δίχως κάποιες μάχες, όπου ευτυχώς νίκησαν οι δικοί μας και δίχως την αντίσταση του Ελληνικού Ορθολογισμού που μας κληροδότησαν οι γέροντες Προσωκρατικοί Φιλόσοφοι, κανείς από εμάς δεν θα είχε σωθεί από την ασιατική επιδρομή».

(Λουτσιάνο ντε Κρεσέντσο, 1928, εκδόσεις Οδυσσέας, 2004, σελ. 492

“Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας» –

απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου).

 «Τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται ύστερα από το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις Εκλογές».

 (Όττο Έντουαρντ Λέοπολντ, πρίγκηπας του Μπίσμαρκ, 1815-1898,

Γερμανός Καγκελάριος).

ΣΧΟΛΙΟ: Ο Όττο φον Μπίσμαρκ, ήταν Πρώσος πολιτικός, που πραγματοποίησε την ενοποίηση της Γερμανίας. Έγινε ο πρώτος “Σιδηρούς” (λόγω της αυταρχικότητάς του) Καγκελάριος (Reichskanzler),  όταν ίδρυσε την Γερμανική Αυτοκρατορία το 1871,

την οποία υπηρέτησε επί 19 χρόνια.

Επειδή διανύουμε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και θα ακουστούν πολλά (υποσχέσεις, δεσμεύσεις, παροχές), πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να θυμόμαστε διαρκώς τα πάντα επίκαιρα λόγια του Γερμανού πολιτικού μέχρι την προσέλευσή μας στην κάλπη. Όσο απογοητευμένοι και αν είμαστε πρέπει να έχουμε διδαχθεί ήδη ότι: Επιτυχημένος πολιτικός αναδεικνύεται ο Ψεύτης και Αποτυχημένος και Απατημένος πολίτης αποδεικνύεται ο Απαίδευτος.

Η απόσταση μεταξύ προεκλογικής ρητορικής και κυβερνητικού προγράμματος είναι τεραστία και τερατεία (= τερατολογία, αγυρτεία, απάτη).

Στην πολιτική ζωή του τόπου έχει επικρατήσει, δυστυχώς, από τη μεταπολίτευση και ύστερα (1974-2018) η κουλτούρα του Ψέματος και η πλήρης απαξίωση της Λογικής.         Οι Έλληνες ψηφίζουν γνωρίζοντας ότι τα μεγάλα λόγια θα μείνουν μόνο στα χαρτιά.

Η ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και το ΛΑΟ ΤΗΣ

1. Καλλιέργησε τον απόλυτο Εκφαυλισμό, Φαυλοκρατία.

2. Προώθησε τον Αφελληνισμό.

 3. Ανέχθηκε την Απαιδευσία.

Στην εποχή της Ψηφιακής Μετα-Αλήθειας, η Μαζική Εξαπάτηση, η Καταιγιστική / Πληθωριστική Χειραγώγηση του Μυαλού και η Απύθμενη Προπαγάνδα έχουν ξεπεράσει όλα τα επιτρεπτά όρια της ανοχής και του μέτρου. Στην Post-Truth ή Post-Fact εποχή οι πολιτικοί κυριαρχούν και οι πολίτες ψηφίζουν χωρίς να τους απασχολεί καν  τι είναι αληθινό ή ψεύτικο ή τι είναι πραγματικό γεγονός και τι όχι.

Ο ΕΥΦΥΕΣΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΟΤΑΤΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ (1ος - 2ος μ.Χ.)

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ Ο ΣΑΜΟΣΑΤΕΥΣ 120-180 μ.Χ.

• Ο σημαντικότερος, ρήτορας - σοφιστής, εκπρόσωπος της Δεύτερης Σοφιστικής                          (1ος - 3ος μ.Χ.).
• Ο σατιρικός συγγραφέας των ανθρώπινων αδυναμιών.
• Ο οραματιστής των διαστημικών πτήσεων.
• Ο αφηγηματογράφος με το απαράμιλλο ύφος.
• Ο κριτικός της τέχνης.

Η σημερινή παρουσίαση του Λουκιανού καθίσταται επιτακτική λόγω της επικαιρότητας που αποκτά το έργο του από τη σύγκριση των δύο εποχών: εκείνης των χρόνων του Λουκιανού, - 2ος μεταχριστιανικός αιών,       «η χρυσή βασιλεία»,  όπως τον χαρακτήρισε ο Δίων ο Κάσσιος Κοκκηιανός (155-235) στο έργο του “Ρωμαϊκή Ιστορία”, σε 80 βιβλία - και της σημερινής δικής μας. Ακέραια σώζονται τα βιβλία 36-60 (χρονική περίοδος 68 π.Χ - 47 μ.Χ.), τα υπόλοιπα σώζονται σε αποσπάσματα και βυζαντινές επιτομές.

Ο Λουκιανός γεννήθηκε στα Σαμόσατα, μια πόλη που βρισκόταν κοντά στον ποταμό Ευφράτη και ήταν πρωτεύουσα του βασιλείου της Κομμαγηνής. Το βασίλειο αυτό το 72 π.Χ. ο Βεσπασιανός (69-79) το είχε ενσωματώσει οριστικά στην επαρχία της Συρίας, για το λόγο αυτό ο Λουκιανός αποκαλεί ο ίδιος τον εαυτό του “Σύρο” και όχι “Σύριο”, που είναι ο κάτοικος της Σύρου (ο Συριανός).

ΑΠΟ ΚΑΚΟΣ ΕΡΜΟΓΛΥΦΟΣ (ΛΙΘΟΞΟΟΣ)

ΑΡΙΣΤΟΣ “ΓΡΑΜΜΑΤΟΓΛΥΦΟΣ”

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

 Ένα “ευτυχές” ατύχημα, να σπάσει μια πλάκα στο εργαστήριο μαρμαροτεχνικής του θείου του όπου ήταν μαθητευόμενος και ένα όνειρο (ενύπνιον) που είδε, τον έκαναν να στραφεί στα Ελληνικά Γράμματα. Αυτός ο νεαρός οθνείος (αλλοδαπός) στα 20 χρόνια της ηλικίας του κατέστη Ευφραδής και Πολιτισμένος Έλλην. Χωρίς να έχει μητρική γλώσσα την ελληνική, κατόρθωσε να τη γράφει με τόση άνεση, χάρη και σαφήνεια, όση κανείς άλλος από τους συγχρόνους του.

Διάβασε και κατείχε καλά όλη την Αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή Γραμματεία. Σήμερα, δυστυχώς, οι περισσότεροι Έλληνες είναι Ανελλήνιστοι λόγω της απομάκρυνσής τους από τα Κλασσικά Γράμματα.

Το Lucianeum corpus είναι μια σύνθεση από 86 έργα και 53 κομψά και ευφυή επιγράμματα που περιλαμβάνονται στην “Ανθολογία”.

Εμείς θα σας παρουσιάσουμε δύο έργα του, ένα με μορφή επιστολής και ένα διαλογικό. Τα έργα αυτά ανήκουν στην περίοδο της ωριμότητάς του (160-170) και αυτή των γηρατειών (170-θάνατος). Το ένα, «Ἀλέξανδρος ἤ ψευδόμαντις», (τέλος σύνταξης το 171 δημοσίευση μετά το 180 μ.Χ.), όπου στιγματίζει την ανήθικη ζωή του μεγάλου αγύρτη και θρησκομανούς απατεώνα Αλεξάνδρου. Και το διαλογικό του έργο «Φιλοψευδής ἤ Ἀπιστῶν (167-169).

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ή ΨΕΥΔΟΜΑΝΤΙΣ Ο ΑΒΩΝΟΤΕΙΧΙΤΗΣ (105-175)

Η ύπαρξη του Αλεξάνδρου, του κύριου στόχου του Λουκιανού, στον ομώνυμο λίβελλο, βεβαιώνεται ιστορικά. Ο Αλέξανδρος, του οποίου η δράση τοποθετείται στα 150-170 μ.Χ., καθιέρωσε λατρεία και ίδρυσε μαντείο προς τιμήν του Γλύκωνα, του Νέου Ασκληπιού (θεού με μορφή φιδιού), στο Αβώνου τείχος, μικρό λιμάνι της Παφλαγονίας στην ακτή του Ευξείνου.

Νομίσματα και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα που προέρχονται από το Αβώνου τείχος, τη Νικομήδεια και τη Δακία μαρτυρούν τη μεγάλη εξάπλωση και σημαντική διάρκεια επιβίωσης της λατρείας του Γλύκωνα. Ο “Αλέξανδρος” γράφτηκε κατά παραγγελία κάποιου Κέλσου, προφανώς Επικούρειου, και αποτελεί μια δυσφημιστική βιογραφία του διαβόητου μάντη-ιερέα. Ο “Αλέξανδρος” αποτελείται από 61 παραγράφους. Οι δυο πρώτες παράγραφοι (§ 1-2) αποτελούν την εισαγωγή και οι δύο επόμενες (§ 3-4) περιγράφουν τη σωματική και ψυχική κατάσταση του Αλεξάνδρου, ακολουθεί η κυρίως “βιογραφία” (§ 5- 60), όπου ο Λουκιανός περιγράφει όλα τα  «κατορθώματα» του μάντη - ιερέα, και τέλος στον επίλογο (§ 61) αναφέρονται οι σκοποί της συγγραφής του βιβλίου.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΚΛΕΚΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Κεφ. 15: «Ἡμέρας μέν οὖν οἴκοι ἔμεινεν ἐλπίζων ὅπερ ἦν, ὑπό τῆς φήμης αὐτίκα μάλα παμπόλλους τῶν Παφλαγόνων συνδραμεῖσθαι. Ἐπεί δέ ὑπερεπέπληστο ἀνθρώπων ἡ πόλις, ἁπάντων τούς ἐγκεφάλους καί τάς καρδίας προεξῃρηµένων οὐδέν ἐοικότων σιτοφάγοις ἀνδράσιν, ἀλλά µόνῃ τῇ µορφῇ µή οὐχί πρόβατα εἶναι διαφερόντων...».

(= Για αρκετές ημέρες έμεινε στην κατοικία του ο Αλέξανδρος ελπίζοντας, όπως και έγινε, ότι εντός ολίγου η φήμη [που διέδωσε για το νέο θεό] θα προσέλκυε πολλούς από τους Παφλαγόνες στο τείχος του Αβώνου, και όταν η πόλη πλημμύρισε από ανθρώπους, οι οποίοι είχαν ήδη χάσει προηγουμένως το νου και την καρδιά τους και καθόλου δεν ομοίαζαν με λογικούς ανθρώπους και μόνο κατά τη μορφή διέφεραν από τα πρόβατα...).

ΗΘΙΚΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ

Δεν πρέπει ν’ αρνηθούμε να ψηφίσουμε στις επικείμενες εκλογές (ΑΠΟΧΗ) ενισχύοντας το πλειοψηφούν κόμμα, αλλά έχουμε χρέος και ευθύνη να αρνηθούμε να δώσουμε την ψήφο μας σ’ όσους μας αντιμετωπίζουν ως πρόβατα, μας υπόσχονται ανώδυνη σφαγή και μας ανταλλάσσουν στο ζωοπάζαρο της νομής της εξουσίας. Ας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε πρόβατα/ανδράποδα αλλά ενεργοί πολίτες με πολιτική βούληση και σύνεση.

TΟ ΕΤΥΜΟΝ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ

 Το όνομα του Λουκιανού σημαίνει ο Πεφωτισμένος. Ο Λουκιανός σε εννέα έργα του εμφανίζεται με το όνομα/persona Λυκίνος. Παράγεται από την ομηρική λέξη λύκη = φως. Εξ ου λυκάβας (= η πορεία, η τροχιά του ήλιου, το έτος), λυκόφως, λυκαυγές, λύχνος, λύγδος (= λευκό μάρμαρο, κατάλευκος λίθος), Λυκαβηττός, λευκός,  απ’ όπου και τα λατινικά luceo (= φωτίζω), luna (= σελήνη), lumen και lux (= φως).                                                  Στα Σανσκριτικά το φως λέγεται ruk: είναι το γλωσσικό φαινόμενο του ρωτακισμού, όπου μετατρέπεται το   l   σε     r   και roke (= luceo) από το αρχαίο ομηρικό ρήμα λεύσσω = βλέπω, παρατηρώ, ατενίζω. Το φαινόμενο είναι διαλεκτικό και παρατηρείται κυρίως στην ερετριακή ιωνική διάλεκτο. Παραδείγματα: αδελφός > αδερφός, Αλβανίτης > Αρβανίτης, Δελφοί > Δερφοί, κόλπος > κόρφος, φαύλος > φαύρος κ.π.ά. Οι σπουδαιοφανείς Ινδοευρωπαϊστές Γλωσσολόγοι θα πρέπει να μας εξηγήσουν αν το φαινόμενο είναι Ελληνικό ή Ινδοευρωπαϊκό. Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και αγωνία αναμένω τις “επιστημονικές” τους εξηγήσεις.

(συνεχίζεται….)

=========