Ανάσα για ποιον είναι τελικά η επιμήκυνση; Ο προϋπολογισμός του 2011 έχει συνταχθεί  ερήμην της προοπτικής επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του χρέους.

Οι συζητήσεις για την συνεχιζόμενη πολιτική σκληρής λιτότητας, διεξάγονται επίσης ερήμην αυτής της προοπτικής.

Και όμως. Σε περίπτωση επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, θα φορτωθούμε μεν περισσότερους τόκους, τους οποίους θα πληρώνουμε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αλλά το ύψος των χρημάτων που θα καλείται να καταβάλλει κάθε χρόνο η Ελλάδα θα είναι μικρότερο.

Άλλωστε, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο γίνεται η επιμήκυνση. Για να μην χρειαστεί να πληρώσουμε κεφάλαιο και τόκους μέσα σε ένα ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο, κάτι που τελικά η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να επιτύχει.

Με την επιμήκυνση, θα αυξηθεί ο αριθμός των δόσεων, αλλά θα μειωθούν τα ποσά που θα καταβάλλουμε με κάθε δόση.

Περισσεύουν, λοιπόν, κάποια χρήματα. Περισσεύουν, διότι υποτίθεται ότι η επιμήκυνση είναι μια ανάσα για το παρόν – έστω και αν αποτελεί βάρος για το μέλλον.

Για ποιον λόγο, λοιπόν, δεν αντιμετωπίζεται καν το ενδεχόμενο να μειωθούν κάπως τα δυσβάσταχτα βάρη που αυτόν τον καιρό έχει επωμιστεί ο λαός;

Για ποιον τελικά γίνεται η επιμήκυνση;  Ποιος θα πάρει ανάσα; Ποιος άλλος πρέπει να πάρει ανάσα εκτός από τον λαό;

Το ζήτημα είναι σοβαρό, αλλά δεν βλέπω να τίθεται από κανέναν. Δεν ακούω κανέναν, από καμία πλευρά, να ζητά να επιστραφεί ένα μέρος των χρημάτων στους χειμαζόμενους Έλληνες.

Οπότε, τα πράγματα είναι σαφή: Και οι επόμενες γενιές θα φορτωθούν με επιπλέον βάρη και οι σημερινές γενιές θα συνεχίσουν να στενάζουν και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν θα ζει τον καιρό που υποτίθεται θα μπει η Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης.

Οπότε, ενισχύονται οι φόβοι ότι η επιμήκυνση αποτελεί απλώς αγορά πολιτικού χρόνου, μέχρι να αποχωρήσει η παρούσα γενιά πολιτικών – γνωστή για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας. Δική τους και πάλι η «ανάσα».