Γράφει ο
Δρ. Νίκος Ερρίκου Ιωάννου

Παρά την προφανή διαφορά τους οι έννοιες αρένα και στίβος συχνά συγκρούονται και ενίοτε χρησιμοποιούνται σαν συνώνυμα.

Ο στίβος, επινόηση και πολύτιμη πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων απευθύνεται σε ευγενικά αισθήματα και κίνητρα, καλλιεργεί την άμιλλα, την έντιμη διεκδίκηση της Νίκης και την κοινώς αποδεκτή διάκριση και έπαινο (εξ ου και η εξαιρετικά περιεκτική φράση «Νους υγιής εν σώματι υγιεί»)

Η αρένα είναι ο χώρος όπου εκδηλώνονται τα χειρότερα ένστικτα και ιδιότητες, οι κανόνες στην αναμέτρηση πόρρω απέχουν της ηθικής, η επικράτηση του ενός συμβαδίζει συχνά με τον θάνατο ή την εξολόθρευση του άλλου και οι οπαδοί πανηγυρίζουν και επιχαίρουν για τον θρίαμβο του κακού.

Το ερώτημα που αναφύεται είναι κατά πόσον, στη ζωή μας συμπεριφερόμαστε ως αγωνιστές του στίβου ή μαχητές στην αρένα.

Η επιλογή ξεκινά από τον εσωτερικό κόσμο και τις επιδιώξεις εκάστου.

Η σκυταλοδρομία, παραδείγματος χάριν 4x400, είναι ένα γοητευτικό αγώνισμα με εξαιρετικές τεχνικές λεπτομέρειες και χαρακτηριστικά. Εν πρώτοις είναι ομαδικό αγώνισμα που στηρίζεται στη συνεννόηση, την αλληλοϋποστήριξη και την αρμονική κατανομή αρμοδιοτήτων. Εξυπακούεται ότι ο κάθε δρομέας επιδιώκει να διανύσει την απόσταση που του αναλογεί στον λιγότερο δυνατό χρόνο.

Η διαδικασία της αλλαγής σκυτάλης είναι η πιο σημαντική, θεαματική και διδακτική συνάμα φάση. Εκείνος που θα την παραλάβει αρχίζει να τρέχει όταν πλησιάζει ο προηγούμενος, ο οποίος πριν από την παράδοση, καταβάλλει τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια. Για πολύ βραχύ διάστημα κρατούν μαζί την σκυτάλη και όταν ο πρώτος την αφήνει συνεχίζει για λίγο να τρέχει δίπλα στον δεύτερο και μετά τον παρακολουθεί στην προσπάθειά του με τα μάτια και την ψυχή.

Αυτό, το πνεύμα, του στίβου και της σκυταλοδρομίας πόσο όμορφο θα ήταν να εφαρμόζεται και στον βίο μας.

Οι γονείς να προετοιμάζουν τα παιδιά τους, να συμπορεύονται για όσο είναι χρήσιμο και ωφέλιμο και μετά... μίμηση σκυταλοδρομίας.

Ανάλογη συμπεριφορά και διαδικασία θα μπορούσε να βελτιστοποιήσει επιστημονικές δραστηριότητες, την παιδεία, επιχειρήσεις, την πολιτική....

Ίσως παραλογίζομαι ή ονειρεύομαι. Θα ρωτήσουν πολλοί, ποιος θα ικανοποιήσει το θηρίο που κρύβουμε μέσα μας και θέλει διάκριση με κάθε μέσο; Οι όποιοι οπαδοί, πως θα ενθουσιαστούν και θα εκστασιαστούν χωρίς ακραίες επιδόσεις των ειδώλων τους;

Αυτά που δεν μπορώ να απαντήσω είναι πολύ περισσότερα από όσα μπορώ, αλλά νομίζω ότι η σκηνή είναι μία, λέγεται ΖΩΗ και στον καθένα εναπόκειται αν θα παλέψει στην αιματοβαμμένη αρένα υπό τις ιαχές του όχλου ή θα αγωνιστεί στον στίβο με στόχο τον κότινο ελαίας, την ψυχική ηρεμία και την αγάπη των Ανθρώπων.