Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

Μετά την 16^η Ιουνίου 2016 που εκδόθηκε το τροποποιημένο τρίτο μνημόνιο μέχρι σήμερα,  έχουν περάσει δέκα μήνες.

Δηλαδή τρεις φορές περισσότερος χρόνος από τον απαιτούμενο, «χαμένος» σε συζητήσεις και σε προετοιμασίες, οι οποίες κράτησαν χαμηλά τις προσδοκίες για την επιστροφή της χώρας στη χορεία των ευρωπαϊκών κρατών που βγήκαν από την κρίση.

Δυστυχώς η κυβέρνηση βαθιά νυχτωμένη, όπως πάντα, στα οικονομικά θέματα, έχει κινηθεί σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν της επιστροφή της χώρας στην οικονομική ανάπτυξη, μειώνοντας το εθνικό εισόδημα συνεχώς.

Η καθυστέρηση στην αξιολόγηση, πυροδότησε νέο κύμα ύφεσης. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει πλέον το κίνητρο σε κάποιον  να επενδύσει ή να αποταμιεύσει στη χώρα.

Σε κάθε περίπτωση, θέλει μεγάλη τέχνη στην επικοινωνία για να πετύχει κάποιος όλα όσα έχει καταφέρει τα τελευταία δυόμιση περίπου χρόνια η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, χωρίς να ανοίξει ουσιαστικά μύτη στην ελληνική κοινωνία.

Το πρόβλημα είναι πλέον καθαρά πολιτικό. Δεν πρόκειται να αλλάξει η κατάσταση στην οικονομία, αν δεν υπάρξει πολιτική αλλαγή.

Όμως οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι το «παιχνίδι» της κυβέρνησης έχει συγκεκριμένα όρια.

Ωστόσο η αποδιδόμενη στους κ. κ. Σόϊμπλε και Σαπέν διάθεση να πιεστεί η Αξιωματική Αντιπολίτευση να ψηφίσει τα μέτρα του μέλλοντος, εγείρει σειρά σημαντικών ζητημάτων που αφορούν τη χώρα.

Οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες ζητούν μονίμως από το 2011 έως τώρα την «υπογραφή» στα νέα μέτρα της  φιλοευρωπαϊκής  αντιπολίτευσης, αλλά δεν ζήτησαν το ίδιο από την αντιπολίτευση του 2014 που, ρητορικά τουλάχιστον, δεν αποδεχόταν τη συνέχεια του κράτους.

Είναι γνωστό ότι η σημερινή αντιπολίτευση έβαλε πλάτη το 2015, όταν η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού.

Θα ήταν παράλογο, ανεύθυνο και επικίνδυνο να το ξανακάνει. Υπάρχει και ένα όριο στον κυνισμό. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν πρέπει και πρόκειται να εμπιστευθεί ξανά τον κ. Τσίπρα.

Αντί οι δανειστές  να ζητούν εγγυήσεις από την αντιπολίτευση, θα ήταν καλύτερο να απαιτήσουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις από το υφιστάμενο κυβερνητικό σχήμα. Εκεί θα βρουν στην αντιπολίτευση τον καλύτερο σύμμαχο και εγγυητή.

Αλλά και στην υποθετική περίπτωση που η συμφωνία με την τρόικα δεν εγκριθεί από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και ψηφιστεί στη Βουλή με ψήφους της αντιπολίτευσης, θα πρέπει να τεθεί και πάλι  στην κρίση του λαού.

Την άποψη αυτή καλλιεργούν συστηματικά πρωτοκλασάτοι υπουργοί της κυβέρνησης, που έχουν γνώση των κρίσιμων λεπτομερειών της συμφωνίας και πιστεύουν ότι η διαχείριση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης από τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει καταστροφική. 

Σε μια στιγμή που οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης έχουν σπάσει, ο κ. Τσίπρας δείχνει πώς ατενίζει το μέλλον του ως πρωθυπουργός.

Δείχνει ότι δεν πτοείται από τα σημάδια αποδυνάμωσής του, που έχουν φτάσει να κλονίζουν και ορισμένους παλιούς συντρόφους του.

Δείχνει ότι επιθυμεί διακαώς να εξαντλήσει τη θητεία του.

Το πόσο πιθανό όμως  είναι να δει το σχέδιό του να εκπληρώνεται, θα φανεί το αργότερο την πρωτοχρονιά του 2019, όταν δηλαδή θα τεθούν σε εφαρμογή οι περικοπές στις συντάξεις.

Τότε είναι ενδεχόμενο να φορτώσει τη διαχείριση των επώδυνων μέτρων  στους άλλους και να δραπετεύσει δια των εκλογών.

Δηλαδή στην περίπτωση αυτή, μιλάμε για την εφαρμογή του σχεδίου της θρυλούμενης «ηρωικής εξόδου» του ΣΥΡΙΖΑ.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ.Ε.