Γράφει η
Ηλιάνα Βολονάκη

Είναι η πραγματικότητα, όλο και πιο συχνά, έρχονται στην επικαιρότητα υποθέσεις βίας που ασκείται σε γυναίκες. Είτε ως σεξουαλική παρενόχληση, είτε ως ενδοοικογενειακή κακοποίηση, ακόμη και δολοφονία, ή στίγμα.

Όπως, όμως και να έχει, η κοινωνία, πάντα συγκλονίζεται, αλλά πάντα, σιωπά, πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Θέτω το εξής ερώτημα: Γιατί να φοβόμαστε και ως δεύτερο, να ευχόμαστε, να μην ξανασυμβεί.

Μετά από μελέτη μου, το 2013 ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας, αποκάλεσε το: φαίνομαι, παγκόσμιο πρόβλημα υγείας σε διαστάσεις επιδημίας.

Κάτι πιο βαθύ, η άποψη, στη βιολογική ρίζα, των δύο φύλων.

Ναι, όλα καλά, ο άνδρας, έχει σωματική δύναμη, αυτό όμως, τον εντάσσει στο κοινωνικό περιβάλλον, δίνοντας έναυσμα στην καταπίεση της γυναίκας;

Αυτό το πρότυπο, κυβερνητικής και κυρίαρχος, η κοινωνία θέλει να δείξει;

Δεν κατάλαβα ποτέ, η γυναίκα, κτήμα του άνδρα.

Καπιταλισμός;

Συμφέρον;

Κοινωνική παραγωγή;

Τι κάνει, αλήθεια, η πολιτεία, να ανατραπεί η καταπίεση;

Είναι ζήτημα παιδείας, έτσι ακούγεται!

Ειρωνεία ή κομβική έκβαση;

Να ρωτήσω: ποιος ελέγχει τον χαρακτήρα του συστήματος εκπαίδευσης;

Γυναίκα και άνδρας, ισότιμα μέλη. Με ανθρώπινη ύπαρξη. Δικαιώματα, με προσφορές στην εργασία, στην ικανοποίηση.

Το κλειδί, είναι στα χέρια μας, η ζωή μας ανήκει, να μιλάμε ελεύθερα, χωρίς φόβο, το ίδιο και να περπατάμε στο δρόμο, να ζούμε, όπως θέλουμε, να μας κάνει ευτυχισμένους ανθρώπους, με άλφα κεφαλαίο.

Να ζούμε, με απλά λόγια: ελεύθερα!