Όχι , κ. Ερντογάν. Δεν φταίνε οι εξοπλισμοί. Φταίνε οι μίζες! Όπως ήταν αναμενόμενο, και παρά τις εκατέρωθεν συνεχιζόμενες «επιθέσεις φιλίας», η Τουρκία επιμένει να διατηρεί την απειλή του casus belli στο μυστικό της Σύνταγμα, την περίφημη «Κόκκινη Βίβλο».

Την ίδια ώρα  ο πρωθυπουργός Ερντογάν, υποστηρίζει ότι οι δύο χώρες πρέπει να σταματήσουν να αιμορραγούν στον βωμό «φανταστικών εχθρών».  Υποστηρίζει δηλαδή ότι είναι δυνατόν η Τουρκία να εξακολουθεί να μιλά για «αιτία πολέμου» και συγχρόνως να απαιτεί να θεωρείται από την Ελλάδα «φανταστικός εχθρός».

Τα είπε αυτά ο κ. Ερντογάν το περασμένο Σάββατο, από την έδρα του πανεπιστημίου Πίρι Ρέις.  Και τον περασμένο Μάιο, επισκεπτόμενος την Αθήνα, έθεσε θέμα αφοπλισμού των αεροσκαφών που πετούν στο Αιγαίο, για να εξοικονομηθούν χρήματα για επενδύσεις, την παιδεία και την υγεία. Προσθέτοντας ότι και τα ελληνικά αεροπλάνα είναι εξοπλισμένα και… κάνουν παραβιάσεις! Και ζητώντας αμοιβαία γνωστοποίηση σχεδίων πτήσεως!

Ειδικά για το casus belli είχε τότε πει πως αποτελεί απόφαση της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης και πως αφήνει το θέμα στις συνομιλίες των δύο πλευρών (βρισκόμαστε ήδη στον 44ο γύρο χωρίς να καταλήγουμε πουθενά). Πρόσθεσε, βέβαια, ότι δεν είναι θέμα που μπορεί να επιλυθεί μονομερώς  - αυτό δηλαδή που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ο υπουργός του επί των Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου.

Αλλά ας τα αντιπαρέλθουμε όλα αυτά. Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον και είναι το καινούργιο από πλευράς ζοφερής ελληνικής οικονομικής κατάστασης, είναι ακριβώς η αναφορά του κ. Ερντογάν στην ελληνική κρίση.

Υποστήριξε ο Τούρκος πρωθυπουργός ότι πίσω από την ελληνική οικονομική κρίση βρίσκονται οι δαπάνες για τους εξοπλισμούς. Συνέπεσε σ’ αυτό το σημείο – τι παράξενο! – με τον «πράσινο» Ντανιέλ Κον Μπεντίτ.

Είπε επίσης ο κ. Ερντογάν  ότι η κούρσα των εξοπλισμών οδηγεί σε υποθήκευση του μέλλοντος μιας χώρας. Οπότε, κατά την γνώμη του και ενώ διαρκεί το casus belli, η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να εξοπλίζεται – ενώ η Τουρκία έχει ολοκληρώσει τις παραγγελίες της τουλάχιστον ως το 2020.

Σημειώστε ότι η Ελλάδα εμφανίζει ετησίως τις υψηλότερες δαπάνες για εξοπλισμούς  στην Ευρωπαϊκή  Ένωση. Μεταξύ των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ η Τουρκία είναι η μόνη που μας ξεπερνά.  (Καθώς εκτός από τον ελληνικό «φανταστικό» εχθρό, υπάρχει και ο άλλος «φανταστικός» εχθρός, στις νοτιοανατολικές περιοχές της).

Η αλήθεια είναι, όμως,  πως για την ελληνική κρίση δεν φταίνε οι εξοπλισμοί, αλλά οι μίζες. Υπάρχει, βέβαια, τρομερή αιμορραγία στην οποία δεν υποβάλλονται χώρες που μας πουλάνε όπλα, μετά γίνονται δανειστές μας και μετά μας επιβάλλουν σκληρούς όρους λιτότητας. Αλλά το αίμα στραγγίζει λόγω διαφθοράς.

Η Ελλάδα ξοδεύει τα τελευταία 35 χρόνια πάνω από τρία δις ευρώ   (η αιμορραγία κινείται μεταξύ 3 και 6 δις ευρώ) τον χρόνο για εξοπλισμούς.  Η κάθε αναχαίτιση στο Αιγαίο κοστίζει πάνω από 6.000 ευρώ και το ανά ώρα κόστος ενός αεροπλάνου ξεπερνά τα 10.000 ευρώ. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι οι 50.000 ώρες πτήσης που κατά μέσον όρο εκτελούν ετησίως τα αεροπλάνα μας στο Αιγαίο κοστίζουν πάνω από 100 δις παλιές δραχμές, τότε σίγουρα το βάρος είναι δυσβάστακτο. Με τα ίδια χρήματα θα χτίζαμε εκατό σχολεία και έξι μεγάλα νοσοκομεία!

Το 2009, οι δαπάνες του υπουργείου Άμυνας έφθασαν τα 6,5 δις ευρώ.  Η Νέα Δημοκρατία υποστηρίζει πως τα περισσότερα χρήματα που καταβλήθηκαν επί των ημερών της, αφορούσαν σε παραγγελίες που είχαν γίνει επί ΠΑΣΟΚ.

Αλλά και πάλι, το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Και οπωσδήποτε δεν είναι μόνο εκεί. Το πρόβλημα συνίσταται στο μεγάλο κόστος των εξοπλισμών, λόγω της διαφθοράς.

Από το 2000 ως το 2004 πληρώσαμε σε εξοπλισμούς 6 τρις παλιές δραχμές.  Το 31% σε ποσοστό και το 54% σε αξία έγιναν με απευθείας αναθέσεις – έτσι για να μας φύγει κάθε απορία περί νεοπλούτων.

Η προμήθεια των  τζιπ τύπου Χάμμερ έγινε σε υπερδιπλάσια τιμή από την πραγματική.  Η αγορά των επιθετικών και μεταφορικών ελικοπτέρων και κορβετών τον Νοέμβριο του 2002, αποφασίστηκε απευθείας από το ΚΥΣΕΑ (ποια, αλήθεια, ήταν τα επίλεκτα  μέλη του;) και χωρίς να συνεδριάσει το Ανώτατο Συμβούλιο Άμυνας.

Με απευθείας ανάθεση έγινε και η αγορά των 12 πυροβόλων Σουζάννα από την Σλοβακία και παρά τις περί του αντιθέτου εκθέσεις αξιολόγησης.

Με καπέλο 41,6 εκ ευρώ και με απευθείας ανάθεση αγοράστηκαν,  το 2002,  τα μεταφορικά ελικόπτερα ΝΗ-90.

Και τα 4 Zubr (πλοία ταχείας μεταφοράς) αγοράστηκαν με υπερτιμολόγηση της τάξης των 8 εκ ευρώ το ένα.

Τελικά ο περίφημος «φανταστικός εχθρός» μάλλον είναι το τέλειο άλλοθι.