Δεν τα βρήκαν στο πρόσωπο «κοινής αποδοχής»Φιάσκο με παπατζήδες εντός και εκτός συνόρων Ακριβά θα πληρώσει η χώρα το φιάσκο της χθεσινής ημέρας, στη διάρκεια του οποίου παίχτηκε πόκερ στην πλάτη ενός ολόκληρου λαού, για να καταλήξει στο γνωστό παιχνίδι του «εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;».

Κατάπληκτη η χώρα παρακολούθησε τους ταγούς της να συζητούν επί μιας εκ των προτέρων βέβαιης αποτυχίας, τόσο ως προς την σύλληψη, όσο και ως προς την εφαρμογή της.

Και εμβρόντητη παρακολούθησε τα πισωγυρίσματα, τις παλινωδίες, τις καταγγελτικές δηλώσεις, που βάθυναν ακόμη περισσότερο το χάσμα του διχασμού.

Μέχρι στιγμής, παραμένει άγνωστο το περιεχόμενο της ιδέας επί της οποίας έγιναν οι διαπραγματεύσεις, που τελικά αποδείχθηκαν ατελέσφορες, αφήνοντας την Ελλάδα σε χειρότερη κατάσταση από πριν αφήνοντας την Ελλάδα σε χειρότερη κατάσταση από πριν και με την πικρή γεύση ότι κυβερνάται από παπατζήδες.

Και οδηγώντας στο σημερινό ανακάτεμα της τράπουλας, που αποτελεί και το προσφιλές σπορ του κ. Παπανδρέου.

Μιλούσαν για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, παραιτούμενοι ουσιαστικά από τα αξιώματά τους και εμφανιζόμενοι έτοιμοι να καλέσουν άλλους να φέρουν σε πέρας το έργο που οι ίδιοι αποδείχθηκαν ανίκανοι να εκτελέσουν.

Αλλά παρά τις σκληρές εκατέρωθεν δηλώσεις, δεν έγινε αντιληπτό σε τι διαφώνησαν.

Φαινομενικά, πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαφώνησαν, όπως προκύπτει από τις ανακοινώσεις τους, επί των όρων «επαναδιαπραγμάτευση» και «νέα διαπραγμάτευση».

Ο κ. Παπανδρέου κατήγγειλε τον κ. Σαμαρά ότι έθεσε όρους που δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί, διότι «κρατούν τη χώρα σε παρατεταμένη αστάθεια και εσωστρέφεια, ενώ το μείζον εθνικό θέμα είναι η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους».

Και αποφάσισε να συνεχίσει ο ίδιος, ανασχηματίζοντας την κυβέρνησή του και ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης, με την ελπίδα ότι θα κερδίσει χρόνο και θα πιέσει την κοινοβουλευτική του ομάδα να υπερψηφίσει, ουσιαστικά υπερψηφίζοντας και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα.

Χωρίς αμφιβολία, με την πεποίθηση ότι οι βουλευτές του δεν θα ρίξουν την κυβέρνηση, σκοπεύει να εμφανίσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για την δεδηλωμένη ως αποδοχή του Μεσοπροθέσμου Προγράμματος, όπως έκανε και με τις περιφερειακές εκλογές.

Ουσιαστικά πρόκειται για έναν ακόμη εκβιασμό.

Και ο κ. Σαμαράς, που ζήτησε για πρώτη φορά εκλογές, κατήγγειλε τον κ. Παπανδρέου πως ενώ στην αρχή δέχτηκε και τον όρο της επαναδιαπραγμάτευσης και την δική του αποχώρηση από την πρωθυπουργία, τελικά μετέβαλε γνώμη και αποφάσισε να γαντζωθεί σ’ αυτήν.

Στην πραγματικότητα, είναι σαφές ότι δεν συμφώνησαν στα πρόσωπα – κυρίως στο πρόσωπο του (υπηρεσιακού) πρωθυπουργού.

Και είναι επίσης σαφές ότι οι Ευρωπαίοι, διαπιστώνοντας πως η Αθήνα δεν προχωρά σ’ αυτό που ζήτησαν, να συμφωνήσουν δηλαδή τα κόμματα επί του συγκεκριμένου προγράμματος και να το εφαρμόσουν από κοινού, παρενέβησαν υπογείως και ζήτησαν από τον πρωθυπουργό να ανακαλέσει.

Φυσικά, αντιδράσεις υπήρξαν και από τους κορυφαίους του ΠΑΣΟΚ, που λέγεται πως εγκάλεσαν τον αρχηγό τους ότι… παραιτήθηκε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αλλά είναι βέβαιο ότι δεν μέτρησε αυτό. Αυτό που μέτρησε είναι ότι η τρόικα δεν επιθυμεί καμία επαναδιαπραγμάτευση.
 
«Ο χρόνος τελειώνει», επανέλαβε και χθες ο κ. Ρεν. Και μπροστά στο ενδεχόμενο να υπάρξει νέα (γι’ αυτούς) περιπέτεια, έσπευσαν από το μεσημέρι να ανακοινώσουν πως η πέμπτη δόση θα δοθεί κανονικά – μιλάμε για την δόση για την οποία μέχρι προχθές απειλούσαν (οι εκτός συνόρων παπατζήδες) ότι δεν θα δώσουν.

Το σχέδιο ήταν χωρίς αμφιβολία από την αρχή μη εφαρμόσιμο. Στη χώρα είχε στηθεί από το πρωί σκηνικό του 1965. Τόσο με τον ύποπτο τρόπο που προκλήθηκαν τα επεισόδια στη διάρκεια της γενικής απεργίας και των συλλαλητηρίων, όσο και με την πρόταση (για την πρωτιά της οποίας οι πληροφορίες ήθελαν να ερίζουν οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων) για τον σχηματισμό κυβέρνησης με πρωθυπουργό «πρόσωπο κοινής αποδοχής».

Ένα πρόσωπο που δεν θα είχε εκλεγεί και θα σχημάτιζε, σύμφωνα με το καινοφανές σενάριο, κυβέρνηση προφανώς (και) με πρόσωπα που δεν θα είχαν εκλεγεί.

Ένας τέτοιος πρωθυπουργός (που προφανώς αναζητήθηκε και δεν βρέθηκε), ήταν βέβαιο ότι δεν θα μπορούσε να σταθεί χωρίς λαϊκή εντολή. Και δεν θα μπορούσε ούτε να επαναδιαπραγματευτεί, ούτε και να εφαρμόσει το Μνημόνιο 2, αφού θα εκαλείτο να το πράξει  εξ ονόματος αυτών που δεν θα τον είχαν εκλέξει.

Επρόκειτο για μια εντελώς παράλογη προοπτική – σενάριο πολύ χειρότερο από αυτό της Ιταλίας όπου ο πρωθυπουργός, (Πρόντι, Ντίνι κλπ.), τουλάχιστον ήταν εκλεγμένος και απλώς χρησιμοποίησε εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς.

Και στο μεταξύ, ο πρωθυπουργός καλείται να προχωρήσει, αφού προηγουμένως έχει ομολογήσει την αποτυχία της κυβέρνησής του και των επιλογών του.

Πολύ περισσότερο που το… προξενιό, ερήμην της νύφης και του γαμπρού, με τους άγνωστους Χ, κατέληξε στο απόλυτο φιάσκο.

Το σενάριο του έργου «στρίβειν δια του αρραβώνος», αποδείχθηκε κακογραμμένο. Και το έργο κατέβηκε με τα πρώτα σφυρίγματα του κοινού.

Στο άκουσμα της επίσκεψης στον Πρόεδρο, όλοι σκέφθηκαν πως ο πρωθυπουργός, πιεζόμενος από τις αντιδράσεις στην κοινοβουλευτική του ομάδα, είχε αποφασίσει να υποβάλει την παραίτησή του και να ζητήσει εκλογές.

Δεν συνέβη, όμως, κάτι τέτοιο, με τον κ. Παπανδρέου να εμφανίζεται να λέει ότι θα αναλάβει την ευθύνη των αναγκαίων αποφάσεων για να βγει η χώρα από την κρίση.

Είναι βέβαιο ότι ο κ. Παπανδρέου μίλησε στον κ. Παπούλια για τα σχέδιά του (την αποχώρηση μετά από παράδοση της εξουσίας σε μια κυβέρνηση – δικαστικό κλητήρα που θα επιδώσει τον λογαριασμό στον λαό), ζητώντας του να αποδεχθεί αυτήν την εξωκοινοβουλευτική και αντιδημοκρατική λύση, χωρίς να προχωρήσει σε διάλυση της Βουλής και δίνοντας την εντολή στο πρόσωπο που θα του υπεδεικνύετο.

Σύμφωνα με το κακογραμμένο σενάριο, αν και αυτή η κυβέρνηση αποτύγχανε, τότε ο κ. Παπούλιας θα μπορούσε να ξαναδώσει την εντολή στον τελευταίο εκλεγμένο (δηλαδή στον κ. Παπανδρέου), που θα επέστρεφε ως… σωτήρας.

Όλα αυτά, χωρίς την ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΕΚΛΟΓΩΝ. Το γεγονός ότι τα δύο μεγάλα κόμματα έδειξαν στην αρχή να αποδέχονται αυτήν την αντικοινοβουλευτική λύση ως ένα είδος διαλείμματος – εκτροπής, δεν αποτελεί μόνο παραδοχή ανικανότητας, αλλά και δόλια πρόθεση, ώστε στο μεσοδιάστημα να ξεχαστούν όλα αυτά για τα οποία σήμερα ο λαός αναζητεί τους υπευθύνους.

Με λίγα λόγια καταβλήθηκε προσπάθεια να υπηρετήσει και η χθεσινή ημέρα τον αρχικό – και παντοτινό – σκοπό: Να μην υπάρξει Κάθαρση. Να μην τιμωρηθεί κανείς.

Μέχρι προχθές, ο σκοπός της διάσωσης του πολιτικού συστήματος υπηρετείτο με το να παραμένει αυτό στη θέση του και να συνεχίσει να κυβερνά.

Χθες, έγινε μια απόπειρα να διασωθεί δια της αποχώρησής του.

Τώρα, η τράπουλα ανακατεύεται ξανά και η χώρα μπαίνει σε μια νέα περίοδο ακυβερνησίας και αστάθειας, της οποίας η κατάληξη είναι και προδιαγεγραμμένη και μοιραία. 

Να μην ξεχνάμε πως κατά την χθεσινή ημέρα, στη διάρκεια της οποίας τα παιδία έπαιζε, τα spread βρέθηκαν στις 1.463 μονάδες βάσης και τα CDS σημείωσαν νέο ιστορικό ρεκόρ, φθάνοντας στις 1.651 μονάδες.

Την ίδια ώρα, στο Eurogroup Γερμανία και ΕΚΤ δεν τα έβρισκαν και ανέβαλαν τις αποφάσεις τους για την Κυριακή.

Οι παπατζήδες συνεχίζουν το παιχνίδι τους στην πλάτη μας εντός και εκτός συνόρων…