Γερμανικές αποζημιώσεις, «ετεροδικία» και λεγκαλισμός Ο Ελληνικός λαός είχε βιώσει την έννοια της «ετεροδικίας» πολύ καλά από τη δεκαετία του 50 , όταν κάποιοι Αμερικανοί στρατιωτικοί των βάσεων τράκαραν αυτοκίνητα, ξυλοκοπούσαν, έδερναν και έκαναν διάφορα – πολύ συχνά μεθυσμένοι - χωρίς να παραπέμπονται στα «ιθαγενή» (δηλαδή ελληνικά) δικαστήρια. Και τούτο διότι βάσει συμφωνίας η αρμοδιότητα εκδίκασης των σχετικών υποθέσεων είχε εκχωρηθεί στα δικαστήρια της χώρας, της οποίας οι δράστες ήταν υπήκοοι …Το καθεστώς αυτό είχε καταγγελθεί ως αποικιακό και είχε προκαλέσει την αγανάκτηση της δημοκρατικής κοινής γνώμης – ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι πολίτες διάλεγαν την αυτοδικία  αντί της ετεροδικίας  καταδιώκοντας και ξυλοκοπώντας Αμερικανούς ναύτες. Οι παλιοί Χανιώτες κάτι ξέρουν από αυτά…

Το καθεστώς της απόλυτης «ετεροδικίας» ενός κράτους σημαίνει ότι τελικά τα δικαστήρια του ίδιου του κράτους και μόνο αυτά, μπορούν να επιληφθούν για αιτήματα και κατηγορίες που απευθύνονται εναντίον του. Φυσικά η σχέση «συγκοινωνούντων δοχείων» μεταξύ ενός κράτους και της δικαστικής του εξουσίας, μειώνει την πιθανότητα της «δίκαιης δίκης». Και τούτο σημαίνει, στη δική μας περίπτωση, ότι τα γερμανικά δικαστήρια θα ήταν ύποπτα μεροληψίας, σε μια πιθανή δίκη μεταξύ θυμάτων του ναζισμού και γερμανικού δημοσίου. Αυτή η «υποψία μεροληψίας» διέπει τον σύγχρονο νομικό πολιτισμό, που καθιερώνει την εξαίρεση μελών ή και ολόκληρων δικαστηρίων, λόγω των σχέσεών τους με τους διαδίκους…

Μια δίκη μεταξύ κρατών – π.χ. μεταξύ ελληνικού και γερμανικού δημοσίου – εκτός από την ελληνική βούληση για μια τέτοια ενέργεια, θα προϋπέθετε μια «τρίτη» δικαιοδοτική αρχή, που θα ήταν αδύνατο να μην επηρεάζεται από τους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων. Όσοι πιστεύουν το αντίθετο, είναι από ανιστόρητοι έως βαθιά νυχτωμένοι.

Η εμμονή στις δικαστηριακές πρακτικές σε συνδυασμό με την αναγωγή του Δικαστηρίου της Χάγης σε δικαστήριο ανεπηρέαστων Ζορρό της Δικαιοσύνης, αποτέλεσε μια σαφή υπερεκτίμηση της δικαστικής λειτουργίας και εξουσίας.

Ήταν ένα φαινόμενο «Λεγκαλισμού», γνώριμο σε μικρότερη οπωσδήποτε κλίμακα στους οικολογίζοντες, αρκετοί από τους οποίους είχαν την ψευδαίσθηση ότι αρκούν οι μηνύσεις και οι αγωγές για την προστασία του περιβάλλοντος. Η περίπτωση της Χάγης δικαίωσε σε κάποιο βαθμό την απόφανση της Αλέκας Παπαρήγα εναντίον των «Ευρωλάγνων, θεσμολάγνων και ευρωαριστερών, που συνεχώς μιλούν για αξιοποίηση του Διεθνούς Δικαίου και του ευρωπαϊκού κεκτημένου»…

Η απόρριψη της ιταλικής αγωγής από το δικαστήριο της Χάγης ήλθε σε σύγκρουση με το διεθνές αίσθημα Δικαίου, όμως ταυτόχρονα συνεισέφερε σε ένα απογαλακτισμό κάποιων «θεσμολάγνων» από την υπερεκτίμηση της δικαιοδοτικής λειτουργίας στις συνθήκες της Νέας Τάξης…

Φυσικά ο αγώνας συνεχίζεται, το δε παρήγορο είναι ότι όλο και περισσότερο η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη εντρυφεί στις γενικότερες «αθετήσεις πληρωμών» της γερμανικής πλευράς.

Η Ευρώπη «σκαλίζει» την ιστορία, πέρα από τον βραχύ ορίζοντα των 2-3 τελευταίων δεκαετιών, που έβαλαν την Ελλάδα και τους Έλληνες στο εδώλιο του κατηγορουμένου….

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2012/02/blog-post_04.html