Γράφει ο
Κώστας Παδουβάς

Στα δημοκρατικά καθεστώτα δεν είναι αποδεκτές - νοητές ιδεοληψίες που διαχωρίζουν τους πολίτες  σε πολλούς, λίγους, ημετέρους και μη (φίλους και εχθρούς) και άλλες διχαστικές αντιλήψεις λαϊκισμού  και απανθρωπιάς, όπως εφαρμόζονται σε μη δημοκρατικά καθεστώτα.

Επίσης,  οι δημοκρατικοί  πολίτες δεν ανέχονται  καθεστωτικές συμπεριφορές, όπως είναι η προκλητική κατά προτεραιότητα δήθεν  προστασία των «αδυνάτων οικονομικά»  και μάλιστα όταν δεν περιλαμβάνεται  παρόμοιος σαφής προεκλογικός κοστολογημένος προγραμματικός λόγος,  αφήνοντας περιθωριοποιημένους (έκθετους) τους λοιπούς ενεργούς και παραγωγικούς πολίτες που δικαιούνται την κατά προτεραιότητα κυβερνητική μέριμνα, προκειμένου να προστατευτούν σε δεύτερο χρόνο και οι αδύνατοι οικονομικά.    

Όλες οι λοιπές διαφορετικές  κυβερνητικές συμπεριφορές εξαγγέλλονται προεκλογικά εκ του πονηρού (για επίδειξη ευαισθησίας και συνακόλουθα άγρα ψήφων), ενώ είναι σίγουρα διχαστικές και μερικές φορές υποκριτικές-αλαζονικές με ταυτόχρονη υποβάθμιση της νοημοσύνης του νοήμονα Έλληνα ψηφοφόρου, ο οποίος τις θεωρεί απαράδεκτες και τις αντιπαθεί όπως αποδείχτηκε στις πρόσφατες Ευρωεκλογές-Αυτοδιοικητικές εκλογές.

Άλλωστε οι υποψήφιοι για να εκλεγούν εκπρόσωποι των Ελλήνων πολιτών απευθύνονται σε ολόκληρο τον Ελληνικό πληθυσμό όπως είναι, δηλαδή, στον κάθε ένα που ασχολείται με αυτό που ξέρει (έμαθε είτε θα διδαχθεί) χωρίς διακρίσεις, αξιολογώντας την ψήφο τους με ισοτιμία, ενώ ύστερα από την εκλογή τους είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται για να εξασφαλίσουν σε όλους την ομαλή και γενικευμένη κοινωνική λειτουργία μαζί με το ανάλογο των προσόντων τους ικανοποιητικό βιοπορισμό . Δε δικαιούνται, επομένως, να εφαρμόσουν  άλλες  ιδεοληψίες και καθεστωτικές συμπεριφορές  διχασμού και προτεραιοτήτων, όπως εφαρμόζονται σε  τριτοκοσμικά είτε μη δημοκρατικά  καθεστώτα, στα οποία μπορούν να εμφιλοχωρούν  άνετα οι  υποκριτικές και αλαζονικές  συμπεριφορές των κυβερνόντων και να ενισχύονται – μυθοποιούνται οι μετριότητες και όχι μόνο. Οι αδίστακτες και ετσιθελικές   αναδιανομές του πλούτου, επιλεγμένες αναδείξεις  νέων προσώπων της «ελίτ»  (προερχόμενα από  μετριότητες), ενώ οι  επιτυχημένοι και ικανοί να στενάζουν κάτω από εξαθλιωτικές  υπέρ-φορολογήσεις είναι παρωχημένες πλέον προσδοκίες.

Στις πρόσφατες Ελληνικές κυβερνήσεις διαφημίστηκε αρκετά ως  «νέο αριστερό προοδευτικό  αφήγημα» η απόλυτη προστασία των «πολλών», το οποίο  αποδείχτηκε στην πράξη  όχι μόνο ξένο προς το «Ευρωπαϊκό κεκτημένο», αλλά και «φοβικό για τους Έλληνες», διότι διατηρεί στο ακέραιο την καθεστωτική νοοτροπία να πορεύεται χωρίς συμβιβασμούς ή καλλίτερα χωρίς δισταγμούς. Το απέδειξε με τη γενική ερασιτεχνική πολιτική  των πρόσφατων κυβερνήσεων, εξαθλιώνοντας  τη μεσαία τάξη που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της Ελληνικής κοινωνικό-οικονομικής κατάστασης και της ευημερίας όλων των Ελλήνων.

 Ο αδίστακτη αυτή εξαθλίωση μιας σπουδαίας και χρήσιμης τάξης Ελλήνων και η δημιουργία μιας τάξης «βολεμένων» κομματικών οπαδών, παραπέμπει σε παρόμοιες μάταιες δοκιμές βίαιων και μαζικών διαχωρισμών των Ελλήνων πολιτών σε αριστερούς και δεξιούς κατά τη διεξαγωγή του καταστροφικού  ένοπλου διχασμού των Ελλήνων (εμφύλιου πολέμου). Όπως τότε έτσι και τώρα οι Έλληνες πολίτες ομαδοποιήθηκαν σε απροσδιόριστες και ανομοιόμορφες ομάδες  πολιτών (φανατικούς και μη οπαδούς), απαιτώντας αφενός την αφαίρεση ή καταστροφή σχεδόν ολόκληρου του πλούτου από τους έχοντες και κατέχοντες και αφετέρου τη δημιουργία νεόπλουτων φανατισμένων οπαδών, ετοίμων ακόμη και να συγκρουσθούν βίαια μέχρις ηθικής ή φυσικής εξόντωσης των στοχευμένων αντιπάλων (τότε δια των όπλων, πρόσφατα με την  φτωχοποίηση-αυτοκτονία  ενάρετων πολιτών) . Στις αντιπαλότητες αυτές δεν  τίθεται θέμα συναίνεσης και συνοδοιπορίας των εκφραστών της ιδιότυπης αριστερίστικης καθεστωτικής πολιτικής που επισπεύδει να ανανεώσει τις προηγούμενες κοινωνικές δομές χωρίς να τις καταλύσει, είτε να τις αντικαταστήσει από διαφοροποιημένες νέου είδους κοινωνικές δομές. Στις μεθοδεύσεις αυτές το διακύβευμα είναι κοινό :  «Η αναδιανομή του πλούτου των γνώσεων και των υλικών αγαθών».

Ωστόσο, πέραν από τις παραπάνω ουσιώδεις αναποτελεσματικές λειτουργικές διαπιστώσεις του νέου αριστερού-προοδευτικού αφηγήματος, το οποίο μερικές φορές κινείται  στα όρια ή εκτός της συνταγματικής νομιμότητας, αιωρούνται αναπάντητα ερωτήματα που κάνουν ακόμη καταλυτικότερη την αστοχία  των  κυβερνητικών πρακτικών και γενικών αντιλήψεων της διακυβέρνησης με το γενικό τίτλο: «Για πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση»,  μεταξύ των οποίων είναι:

• Αποτελούν «νέο προοδευτικό αριστερό αφήγημα» οι λεονταρισμοί και η επακόλουθη απόφαση της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα, να μην υπογράψει τη συμφωνία που προτάθηκε από την τότε Τρόικα, που μετεξελίχθηκε στη συνέχεια σε Κεφαλαιακό Έλεγχο των δημοσιοοικονομικών της χώρας με κόστος πολλές δεκάδες δις ευρώ; (βλ. Έκθεση Καθηγητή Κ. Κωστή υπολογίζοντας το ποσό σε 90 δις ευρώ).
• Με ποιους ήταν η πρόσφατη Κυβέρνηση Τσίπρα κατά την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών, με τους πολλούς ή με τους λίγους Έλληνες; ( η απάντηση δόθηκε πολύ ηχηρά από τα αλλεπάλληλα συλλαλητήρια και τις αντιδράσεις των Ελλήνων δια της πρόσφατης ψήφου τους στις Ευρωεκλογές-Αυτοδιοικητικές εκλογές).  
•  Ήταν με τους πολλούς ή τους λίγους η «για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση» κατά τη λήψη άδικων και αβάστακτων οικονομικών μέτρων, όπως η κατάργηση του ΕΚΑΣ, η μείωση του αφορολόγητου ορίου σε μισθωτούς και συνταξιούχους, οι επιβολή 29 νέων φόρων κ.ά. ;
• Ήταν με τους πολλούς ή με τους λίγους όταν με τις παρεμβάσεις σε θέματα δικαιοσύνης και ιδιαίτερα στα μέτρα του σωφρονιστικού συστήματος, στυγεροί πολυδολοφόνοι – πολυισοβίτες να έχουν εξόδους από τις φυλακές και να περιπατούν προστατευμένοι στους τόπους των εγκλημάτων τους;
• Είναι με τους πολλούς ή με τους λίγους όταν αφήνουν ασύλληπτους και ανεξέλεγκτους τους τρομοκράτες να προκαλούν φόβους στους μετακινουμένους πολίτες σε δημόσιους χώρους;
• Είναι, ήταν, με ποιους είναι;….   

Οι ιδεοληψίες του τύπου: «εμείς είμαστε με τους πολλούς» όχι μόνο δεν είναι αποδεκτές από τις σύγχρονες ενωτικές Ευρωπαϊκές δημοκρατικές κοινωνίες, όπως η Ελληνικές, αλλά παραπέμπουν ευθέως προς τα ακραία  βραχύβια ολοκληρωτικά μοντέλα διακυβερνήσεων μικρής εμβέλειας, αφού αποστερούν την πολιτική από την πολυφωνία των πολιτικών παρατάξεων  και επέκεινα τη συναίνεση στην πράξη, ώστε οι αποφάσεις και εφαρμογές να αποτρέπουν τους ανεξέλεγκτους κομματικούς φανατισμούς μεταξύ κομμάτων, οπαδών και δημόσιων-ιδιωτικών υπηρεσιών.

Ακόμη, οι παραπάνω και άλλες πράξεις και πρακτικές των απερχομένων κυβερνήσεων  είναι  υποκριτικές-αλαζονικές, διότι υποβάθμισαν είτε δεν ενθάρρυναν τη συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις χάριν της δημοκρατικής πολυφωνίας  και συγκατάθεσης των λοιπών πολιτικών δυνάμεων στη Βουλή των Ελλήνων, αλλά  ενεργώντας ως πολιτικοί κυρίαρχοι αποφάσισαν και εφάρμοσαν  πλείστα  εσωτερικά και εξωτερικά θέματα (στην καλλίτερη περίπτωση ζήτησαν τη συναίνεση εκ των υστέρων), όπως π.χ. στην επιβολή του τρίτου μνημονίου και πολλών παρόμοιων δυσβάστακτων πρόσθετων μακροχρόνιων μνημονικών υποχρεώσεων της χώρας (εκποίηση δημόσιας περιουσίας από ΤΑΙΠΕΔ για 99 χρόνια κ.ά), στις Ελληνοποιήσεις μεγάλου αριθμού ξένων  μεταναστών για ψηφοθηρικούς λόγους, στα ποικίλα εκτρωματικά νομοσχέδια στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, στις κυβερνητικές παρεμβάσεις για την υγειονομική ασφάλιση-περίθαλψη λαθρομεταναστών ( σπεύδουν να έλθουν στην Ελλάδα για να αποκατασταθεί η υγεία τους δωρεάν σε βάρος των εισφορών υγείας Ελλήνων πολιτών) κ.ά., εγείροντας το υποτιμητικό για τη χώρα ερώτημα εάν κυβερνάται από ακραιφνή δημοκρατική δυτικοευρωπαϊκή κυβέρνηση χωρίς διακρίσεις των Ελλήνων  πολιτών ή άλλου απροσδιόριστου τύπου των μη δημοκρατικών καθεστώτων.

Είναι η ώρα της απαλλαγής των Ελλήνων πολιτών από  κάθε ένδειξη ή  απόδειξη ότι μερικοί  συνειδητά υποβαθμίζουν τη διαφάνεια της δικαιοπραξίας που παρέχουν οι ενάρετοι έγγραφοι και άγραφοι κανόνες διακυβέρνησης, που αποκλείουν δυναμικές και απειλές  χειροδύναμων προσώπων (προσβολές ελευθερίας ή απειλές ενταφιασμού 3 μέτρα κάτω από τη γη κ.ά.), που συναντώνται σε στίβους αντιπάλων παλαιστών ή παλαιότερα σε στίβους μονομάχων, είναι ώρα  να  μην υποχρεώνονται να δέχονται οι Έλληνες πολίτες αδιαμαρτύρητα  διακρίσεις και διαφορετική κατά περίπτωση μεταχείριση από δοτούς στην εξουσία, που θεωρούν εαυτούς  μόνιμους στους κυβερνητικούς θώκους, αγνοώντας ότι τα αξιώματα που απέκτησαν είναι προσωρινά και οφείλονται στους ψήφους των πολιτών του εκλογικού σώματος και στις θεσμικές προβλέψεις της Ελληνικής Πολιτείας.

Θα αντιληφθούν σύντομα κατά τις επικείμενες εθνικές εκλογές, ότι το κυρίαρχο εκλογικό σώμα έχει ευκαιρίες να τους αφαιρέσει τα πολιτικά αξιώματα και να αποδυναμώσει την προσωπική τους παρουσία στα κοινά  και μαζί την εφήμερη φήμη τους…