Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

       Στις εκλογές ψηφίζουμε κόμματα και επιλέγουμε βουλευτές για να επιλύουν τα προβλήματα της χώρας και της κοινωνίας και όχι για να γίνουμε φίλοι.

       Γι’ αυτό οφείλουμε να τους κρίνουμε νυχθημερόν με αυστηρότητα αλλά και δικαιοσύνη.

       Ωστόσο, αν δεν ήταν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να θυμίζει τις πιο απωθητικές πλευρές της διακυβέρνησής του, οι κοινωνία δεν θα καθόταν να ασχοληθεί μαζί του.

       Αυτό το αίσθημα αποστροφής οφείλεται στην ασυνήθιστα μεγάλη διάρκεια του «μαρτυρίου» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σχεδόν πέντε χρόνια στην εξουσία.

       Είναι όμως και ένα αίσθημα ενοχής που συμβάλλει στην αποστροφή αυτή, ιδίως από εκείνους που είχαν εν μέρει ή πλήρως πιστέψει στους μύθους και τις εξωπραγματικές θεωρίες που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ.

       Στην Αθήνα, μικρός σχετικά αριθμός ατόμων που συμμετείχαν στην απεργία κατά του αναπτυξιακού νομοσχεδίου της κυβέρνησης, στάθηκαν αφορμή να «κλείσει» το κέντρο της.

       Ως συνήθως, τα ΜΜΕ να επαναλάμβαναν τις  επικές  φράσεις:  «παρέλυσε η πόλη από την απεργία», «σε απεργιακό κλοιό βρίσκεται η χώρα» κ.λπ.

      Στην πραγματικότητα, ούτε οι πόλεις νέκρωσαν, ούτε οι πολίτες τους σταμάτησαν τις δραστηριότητες και την εργασία τους.

       Παρ’ όλα αυτά το κέντρο της Αθήνας, για μια ακόμη φορά, «νέκρωσε», αλλά αυτό δεν αποτελεί κατόρθωμα και  δεν το επέφερε η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία.

       Και τούτο διότι είναι έτσι δομημένο και συνυφασμένο με προκαταλήψεις, δοξασίες και φοβίες, ώστε ακόμη και «πενήντα άτομα» μπορούν να το παραλύσουν.

       Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη «επιτυχία» του συνδικαλιστικού κινήματος. Με το μικρότερο αριθμό δυνάμεων, επιφέρει τη μέγιστη κοινωνική αναστάτωση.

       Είναι όμως και η μεγαλύτερη ήττα του. Ο αποκλεισμός του κέντρου, το μποτιλιάρισμα και η ταλαιπωρία, θεωρούνται πλέον φυσιολογικά. Κανείς δεν ακούει αιτήματα.

       Στο τέλος της ημέρας ελάχιστοι γνωρίζουν ποιοι απέργησαν και γιατί. Απλώς θυμούνται την ταλαιπωρία που υπέστησαν. 

       Αλλά επί της ουσίας, συμμετοχή σε ποια απεργία;

       Αυτή που αποφασίζεται από «δέκα ανθρώπους» εκμεταλλευτές της υποθετικής συναίνεσης των συναδέλφων τους, που αν τολμήσουν να παραβρεθούν στις συνελεύσεις, τρομοκρατούνται ή εκδιώκονται  για τη διαφορετική τους άποψη;

       Είναι αλήθεια ότι ο δρόμος παραμένει η  κυρίαρχη μορφή διεκδίκησης. Ενίοτε όμως ο δρόμος γίνεται καρικατούρα.

       Απόδειξη η παρουσία του κ. Τσακαλώτου  στη χθεσινή πορεία.

       Πλήρης υποταγμένος στην τρόικα, ψήφισε μαζί με τον κ. Τσίπρα και όλη την Κοινοβουλευτική Ομάδα όλα τα μνημονιακά μέτρα για τα οποία έλαβε εντολή, πήρε το κόκκινο δισάκι στην πλάτη και κατέβηκε στο δρόμο να διαδηλώσει «για τα δίκαια της εργατιάς» που τσάκισε.

       Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ,είχε το θράσος να παραβρίσκεται στην απεργία «διεκδικώντας» τηνκατάργηση των μνημονιακών νόμων που ο ίδιος εισηγήθηκε και ψήφισεη Κυβέρνησή του, η οποία τόσα δεινά έχει επιφέρει  στουςεργαζόμενους μαζί βεβαίως με τα προηγούμενα μνημόνια.

       Είναι πράγματι τραγικό και συνάμα γελοίο, αποτελεί δε απίστευτη υποκρισία να παριστάνουν τον υποστηρικτή των αιτημάτων ο κ. Τσακαλώτος και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ.Ε.