Τι ισχύει τελικά; Το «άμεσα» ή το «σταδιακά»; Θα ήταν πραγματικά άδικο - μέσα στη γενική σύγχυση των αποφάσεων του Eurogroup για την Κύπρο, όσα επακολούθησαν και τα διάφορα ηρωικά του ΣΥΡΙΖΑ – να περάσει απαρατήρητη άλλη μια κοσμοπολίτικη εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα, αυτή τη φορά στο LSE.

Μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά στην «κοιλιά του κήτους», κυκλοφορώντας με άνεση μεταξύ ΗΠΑ και Βρετανίας (από την μια Μέκκα του καπιταλισμού στην άλλη) και δίνοντας διαλέξεις από το Brookings Institute ως το LSE (με ένα πέρασμα από τα think tanks της Αθήνας και την βοήθεια φιλόδοξων εγχωρίων καθηγητών), ο Αλέξης Τσίπρας προσεγγίζει την εξουσία με τον γνωστό παραδοσιακό τρόπο της «έξωθεν έγκρισης».

Στη διάρκεια αυτών των διαλέξεων – συναντήσεων κάνει το παν για να μην τους πολυτρομάξει, υποστηρίζοντας πως διαθέτει μια «εναλλακτική πρόταση» για έξοδο από την κρίση.

Αυτή η «εναλλακτική πρόταση» στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι θα γίνει αποδεκτή μια επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης – κάτι που αν κρίνουμε από τις τελευταίες αποφάσεις του Eurogroup για την Κύπρο, δεν μοιάζει καθόλου ρεαλιστικό.

Επαναλαμβάνει μονότονα πως πρέπει και στην περίπτωση της Ελλάδας να γίνει κάτι ανάλογο με αυτό που αποφασίστηκε στο Λονδίνο το 1953, με την Συμφωνία για το χρέος της Γερμανίας – επιμένοντας να αγνοεί πως το 1953 δεν είναι 2013, πως τότε η Ευρώπη μόλις είχε βγει από έναν καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο, πως η Γερμανία δεν ήταν παρά ένας σωρός ερειπίων και πως η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου είχε ξεκινήσει.

Φυσικά, κατά την ομιλία του στο LSE, στις 14 Μαρτίου, δεν χρειάστηκε να μπει σε λεπτομέρειες σχετικά με το τι συγκεκριμένα θα πράξει οψέποτε έλθει στην εξουσία.

Το έκανε στη διάρκεια της εκδήλωσης που οργάνωσε την επομένη στο Λονδίνο, ο ΣΥΡΙΖΑ Μ. Βρετανίας.

Και ήταν η επιτομή της ανακολουθίας.

Εκεί που ξέραμε πως θα αποκαταστήσει τον κατώτερο μισθό και την κατώτερη σύνταξη στα προ του 2009 επίπεδα (αν και ως προς την σύνταξη, μιλώντας στο ΚΑΠΗ Αγίων Αναργύρων είχε μιλήσει για «σταδιακή αποκατάσταση»), στο Λονδίνο δήλωσε:

«Πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησής μας θα είναι το πάγωμα των μέτρων μείωσης μισθών και συντάξεων και η αποκατάσταση σταδιακά του κατώτερου μισθού στα προ μνημονίου επίπεδα».

Άρα, τι έχουμε (πάλι) εδώ; Μα «πάγωμα μέτρων μείωσης μισθών και συντάξεων» (δηλαδή, αν αντιλαμβανόμεθα καλώς, θα παγώσει τη συνέχιση των μειώσεων, δηλαδή δεν θα προχωρήσει ο ίδιος σε άλλες μειώσεις και επομένως η κατάσταση θα παραμείνει ως έχει και περί αποκατάστασης στα προ του 2009 επίπεδα, ούτε λόγος).

Και το καλύτερο: Εκεί που μας έλεγε πως άμεσα θα αποκαταστήσει τον κατώτερο μισθό στα προ μνημονίου επίπεδα, τώρα – και γι’ αυτό – προσθέτει την μαγική λέξη «σταδιακά».

Άρα, σταδιακά δεν θα αποκατασταθούν μόνο οι συντάξεις, αλλά και ο κατώτερος μισθός.

Φυσικά. Διότι, όπως (ξανα)είπε, «δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η επόμενη μέρα θα είναι μια δύσκολη μέρα και για μας και για τον ελληνικό λαό γιατί δεν έχουμε ένα μαγικό ραβδί».

Εννοεί δηλαδή πως όλοι αυτοί που θα τον ψηφίσουν θα το πράξουν εν γνώσει τους πως θα παραμείνουν μειωμένα τα εισοδήματά τους, περιμένοντας εκστασιασμένοι αυτό το περίφημο «σταδιακά»!

Διότι, ως γνωστόν (το επανέλαβε κι’ αυτό) «η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι μια απλή αλλαγή κυβέρνησης αλλά για αλλαγή καθεστώτος».

Προφανώς είχε στο νου του τον Τσάβες, την δίψα του για εξουσία, τα εξαθλιωμένα πλήθη που τον συνόδευαν το Σάββατο στην τελευταία του κατοικία, εκεί στο Καράκας, μια από τις πιο επικίνδυνες πόλεις στον κόσμο, καθώς η Βραζιλία εμφανίζει οκταπλάσια εγκληματικότητα από τον μέσο παγκόσμιο όρο – άλλο επίτευγμα του Τσάβες κι’ αυτό.

Δηλαδή, ο κ. Τσίπρας νομίζει ότι οι πεινασμένοι Έλληνες θα τον αποθεώνουν, όπως αποθέωναν οι πεινασμένοι Βενεζουελανοί τον Τσάβες – ζωντανό ή νεκρό.

Άλλωστε, μιλώντας ενώπιον του ΣΥΡΙΖΑ Λονδίνου μάλιστα – όπως μάθαμε εντυπωσιάστηκε από το πλήθος – ο κ. Τσίπρας ξαναθυμήθηκε τον Τσάβες, λέγοντας πως οι Βενεζουελανοί που περίμεναν με τις ώρες υπομονετικά να περάσουν μπροστά από τη σορό του (εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ προσέχετε λίγο τα δελτία Τύπου, είναι «σορός» και όχι» σωρός»)δεν έδειχναν λύπη, αλλά ελπίδα και αποφασιστικότητα, διότι η Βενεζουέλα παραμένει σε μια «διαρκή επανάσταση».

Κάπως έτσι ονειρεύεται το μέλλον της Ελλάδας ο κ. Τσίπρας:

Εξαθλιωμένα πλήθη που θα τον αποθεώνουν και δεν θα διαμαρτύρονται λόγω… διαρκούς επανάστασης!

Αυτά, τα περί σταδιακής αποκατάστασης του κατώτερου μισθού, την περασμένη εβδομάδα, 14 και 15 Μαρτίου, στο Λονδίνο.

Διότι, λίγες μέρες νωρίτερα, στις 28 Φεβρουαρίου, σε συνέντευξή του στη διαδικτυακή τηλεόραση του ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο υπεύθυνος του τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτής, Γιάννης Μηλιός, μα έλεγε άλλα.

Επί λέξει:

«Ερ: Γίνεται πολλή συζήτηση για τον κατώτατο μισθό. Αν γίνετε κυβέρνηση θα επαναφέρετε αμέσως τον κατώτατο μισθό στο 2009;
 
Απ: Βεβαίως, είναι στο πρόγραμμά μας και αυτό δεν έχει αλλάξει.
 
Ερ: Σε βάθος τετραετίας;
 
Απ: Όχι, άμεσα... Λέμε το εξής και το λέμε καθαρά στον κόσμο, δεν μπορούμε να πάρουμε άμεσα τέτοια μέτρα που να επανέλθουν όλα τα εισοδήματα στα επίπεδα του 2009. Πρέπει να αρχίσουμε από κάτω προς τα πάνω. Και αυτό που θα γίνει άμεσα είναι η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η δημιουργία μιας πραγματικής Επιθεώρησης Εργασίας γιατί όπως ξέρετε πολύ καλά δεν τηρείται καν ο νόμος για τον κατώτατο μισθό».

Μια μέρα νωρίτερα, στις 27 Φεβρουαρίου, κατά την προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για τα αγροτικά, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας είχε πει:

«Ο κατώτατος μισθός, η κατώτατη σύνταξη θα επανέλθει διότι αυτό είναι το μέσο για να βγούμε από αυτή την κρίση.  Αυτό είναι που θα φέρει την ανάπτυξη. Βεβαίως, λέμε ότι όταν έχετε καταστρέψει τη χώρα δεν θα μπορέσουμε να επαναφέρουμε όλους τους μισθούς και όλες τις συντάξεις στην πρότερη τιμή τους. Όμως η κατώτατη σύνταξη, ο κατώτατος μισθός δεν είναι δέσμευση για να γίνουμε αρεστοί. Είναι το μέσο, η προϋπόθεση για να μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση».

Συγγνώμη, αλλά μας έχετε κάπως μπερδέψει.

Τι ισχύει τελικά; Το «άμεσα» της Αθήνας ή το «σταδιακά» του Λονδίνου;