Γράφει ο
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

         Οι νεοαριστερές κυβερνήσεις στην Ελλάδα και στη Γαλλία με τις ενέργειες τους αποδεικνύουν ότι προχωρούν στην αποδόμηση των παραδεδεγμένων αξιών και στην αμφισβήτηση αντικειμενικών αληθειών αξιωματικά και όχι με αναζήτηση συναίνεσης ή αποδοχής των μέτρων που λαμβάνουν από το μεγάλο μέρος των πολιτών. Οι αποφάσεις της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και όσων κατά καιρούς και ευκαιριακά τις υποστηρίζουν, για το Δημοψήφισμα του 2015, για τα Σκόπια, για την Παιδεία, για τις σχέσεις Εκκλησίας – Πολιτείας είναι παρμένες, με αντίθετη την κοινή γνώμη.

Η Κυβέρνηση Μακρόν πήρε την απόφαση στα σχολικά έγγραφα ο πατέρας και η μητέρα, να αναφέρονται ως «γονέας 1» και «γονέας 2», για να μην ενοχλούνται οι ομοφυλόφιλοι που έχουν υιοθετήσει παιδί. Σημειώνεται ότι οι ομόφυλοι σύντροφοι στη Γαλλία είναι κάτω του 1,5%, εξ αυτών λιγότεροι από το ένα τρίτο έχουν παιδί, ενώ οι με γάμο κανονικές οικογένειες υπερβαίνουν το 95% στον συνολικό πληθυσμό. Δηλαδή για να μην ενοχλούνται οι 600.000 των ομοφυλόφιλων πρέπει να ταπεινωθούν, να αρνηθούν τη συνείδησή τους, να καταργήσουν τον αυτοπροσδιορισμό τους,  και να υποκύψουν στην απόφαση της κυβέρνησης πλέον των 55.000.000 των Γάλλων...

Η απόφαση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για το Σκοπιανό ήδη έχει αρχίσει να εμφανίζει τα σε βάρος της χώρας αποτελέσματά του. Και όμως ο Αλ. Τσίπρας πανηγυρίζει... Η διαστρέβλωση εξάλλου της ιδιοπροσωπίας των ελληνοπαίδων προκαλεί έντονο προβληματισμό στην πλειοψηφία των Ελλήνων γονέων, που αναζητούν λύσεις στην επέλαση αυτή του «προοδευτισμού». Η επέλαση αυτή θυμίζει τη σκέψη του γερμανού στοχαστή Βάλτερ Μπέντζαμιν στις «Θέσεις επί της ιστορίας», που έγραψε : « Η καταιγίδα που έρχεται από τον παράδεισο μαίνεται. Πέφτει στα φτερά του <αγγέλου της ιστορίας> με τόση βιαιότητα που δεν τον αφήνει να τα κλείσει. Η καταιγίδα αναπόφευκτα τον οδηγεί στο μέλλον, προς το οποίο είναι γυρισμένη η πλάτη του, ενώ ο σωρός των συντριμμιών μπροστά του μεγαλώνει προς τον ουρανό. Η καταιγίδα είναι αυτό που ονομάζουμε πρόοδο...».

Τα προβλήματα με τον «γονέα 1» και τον «γονέα 2» δεν είναι μόνο οντολογικά, είναι και πρακτικά. Τι γίνεται με τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών; Και με αυτά που η μητέρα ή ο πατέρας είναι άγνωστοι; Ποιος ή ποια και γιατί ονομάζεται «γονέας 1» και «γονέας 2». Αυτό δεν σημαίνει διάκριση μεταξύ τους; Τα παιδιά, αυτά τα αθώα θύματα του ανορθολογισμού και του αυταρχισμού της εξουσίας, ρωτήθηκαν αν θέλουν ομόφυλους «γονείς»; Και τα ψυχολογικά τους προβλήματα λύνονται με το να ονομασθούν αυτοί με αριθμούς;...  

Η Νέα Αριστερά στην Ελλάδα και στη Γαλλία επιχειρεί να εξοντώσει το πολυπληθές μεσαίο, συντηρητικό και παραδοσιακό τμήμα της κοινωνίας. Από την αποδόμηση αυτή, όπως γράφει ο Ρότζερ Σκρούτον  «μπορούν να επωφεληθούν μόνο φεμινίστριες, ριζοσπάστες, γκέϊ, ακτιβιστές και αντιεξουσιαστές». Το ζήτημα είναι αν οι φιλελεύθεροι και οι συντηρητικοί στις δύο αυτές χώρες θα αποφασίσουν να αντιδράσουν, ή θα δεχθούν παθητικά τη μοίρα τους.