Το αμάραντο ρόδοΣτους τελευταίους χαιρετισμούς  το εκκλησίασμα  ψάλλει  τον Ύμνο «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ Τα Νικητήρια», τον πλέον διηγηματικό ιστορικό δογματικό ύμνο.
Κάθε πολιορκία, κάθε νικηφόρα λύση, εμπλέκει την ιστορία του.

Σε άλλες εποχές πιο ηρωικές, οι Έλληνες έχοντας την ανάγκη να υπάρξουν, μέσα από την αφάνειά τους, δημιουργούσαν θρύλους, οι θρύλοι ανοίγουν τα φτερά τους, γίνονται ύμνοι, μπερδεύουν τη γνώση φτιάχνουν σύγχυση.

Όπως και να χει όμως, το θέμα υπάρχει, η ιστορία υπάρχει, όπως υπάρχει και ο σπουδαίος αυτός, Ακάθιστος Ύμνος, υπερβάλλει, σε τέτοιο υψηλό επίπεδο, που να τον καθιστά μοναδικό, όχι μόνο σε εθνικό, θρησκευτικό, θεολογικό, λογοτεχνικό, παραληρηματικό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, να καθίσταται μοναδικός και αξεπέραστος.

Ο ποιητής, δεν είναι ξεκάθαρος. Κάποιοι τον χρεώνουν στον σπουδαίο Ρωμανό το Μελωδό.

Τέτοιες μέρες πρέπει όλοι οι Ιθακήσιοι να ερχόμαστε πιο κοντά στη μακρινή αμάραντο μητέρα που της έφερε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ το χαρμόσυνο νέο.