Τί είναι προτιμότερο: Νόμοι κακοί αλλά ισχύοντες ή καλοί μεν αλλά άκυροι;Το ερώτημα το έθεσε και έδωσε σ’ αυτό έμμεσα απάντηση (υπέρ του πρώτου σκέλους) ο μεγάλος ιστορικός Θουκυδίδης (Γ,37,3): χείροσι νόμοις ακινήτοις χρωμένη πόλις κρείσσων εστίν ή καλώς έχουσιν ακύροις (πιο πολύ προοδεύει και είναι ισχυρότερο το κράτος που έχει νόμους υποδεέστερους αλλά εφαρμοζόμενους παρά εκείνο που έχει μεν σωστούς νόμους αλλά μένουν άκυροι και μόνο στα χαρτιά, ανεφάρμοστοι).

Αυτά από ένα βαθύ αναλυτή των ιστορικών και πολιτικών πραγμάτων.

Πάμε τώρα στον πιο οξυδερκή πολιτικό φιλόσοφο, τον Αριστοτέλη ( Πολ.Β,8). Θέτει το ερώτημα:  «κινητέοι οι νόμοι»; Απάντηση: Και αν ακόμη διαπιστωθεί ότι οι νόμοι χρήζουν κάποιας μικρής βελτιώσεως, και πάλιν οι νόμοι δεν πρέπει να πειράζονται. Ο λόγος που προβάλλει ο Αριστοτέλης είναι πολύ ενδεικτικός. Ο νόμος δεν έχει καμμιά δυνατότητα στο να πείθει από μόνος του, αν δεν γίνει «έξις» (συνήθεια). Γενική παρατήρησή του (ως γνωμικό): «Τ ο   ε θ ί ζ ε ι ν   ε υ χ ε ρ ώ ς   λ ύ ε ι ν  τ ο υ ς  ν ό μ ο υ ς   φ α ύ λ ο ν» (είναι φαυλότητα να μας γίνει συνήθεια  να καταργούμε τους νόμους). 

Ο νόμος από την φύση του έχει πικρία, είναι φάρμακο. Πολλοί νόμοι είναι ως πολλά φάρμακα. Πολυνομία είναι ένδειξη πολιτικής νοσηρότητας που επιτείνεται με τις συνεχείς αλλαγές στις συνταγοδοτήσεις. Ο νόμος χάνει την σημασία και ιερότητά του, όταν γίνεται παίγνιον και αντικείμενο χλευασμού. Δεν μας ενοχλεί δυστυχώς η αχαλίνωτη νομοπαραγωγή. Σάμπως θα υποχρεωθούμε να τους τηρήσομε;

Στα Πανεπιστήμια, όπου άρχουν οι άναρχοι και δεσπόζουν οι συντεχνίες, έχει δηλωθεί και είναι διάχυτο παντού ότι  δεν χρειάζονται νόμοι, ιδίως εκείνοι που προβλέπουν κάποιες ποινές. Επικρατεί καθεστώς «ανεπιπληξίας». Απαγορεύεται και η απλή επίπληξη. Θέλουν να διαιωνίσουν μία κατάσταση ασυλίας, στη οποία,  όσοι καθηγητές θέλουν να λειτουργήσουν ευόρκως, αισθάνονται «σεσυλημένοι».
 
Όσοι θέλουν να καταργήσουν ένα νόμο ανεπιθύμητο τον παραπέμπουν σε επιτροπή «προς βελτίωσιν». Προσποιούνται μάλιστα ότι το κάνουν από αίσθημα δικαιοσύνης. Γι’ αυτούς ισχύει ο φιλοσοφικός λόγος  «εσχάτη αδικία δοκείν δίκαιον  είναι μη όντα» (το αποκορύφωμα  της αδικίας είναι να επικαλείται κανείς την  δικαιοσύνη και να είναι άδικος).

Στην σημερινή δεινή κρίση περίμεναν ευλόγως οι πολλοί κάποια καθοδήγηση από την παιδεία και μάλιστα την Ανωτάτη. Και  όμως διαπιστώνομε ότι εδώ η νοσηρότητα είναι μεγαλύτερη. Περισσότερο από κάθε άλλο η Ανωτάτη Εκπαίδευση πάσχει και γονατίζει, διότι δεν προσφέρει ηθικά παραδείγματα. Σ’ αυτό το πεδίο ιδίως δεν έδειξε αποτελεσματικότητα στην δημιουργία και  βελτίωση χαρακτήρων. Και είναι να απορεί  κανείς και να εκπλήττεται, όταν βέπει ότι στο σωφρονιστικό πεδίο φάνηκε πιο αποτελεσματικός...ο  Κορυδαλλός.

Στον Κορυδαλλό είχε κλεισθεί προ τριμήνου ηγούμενος μεγάλης Μονής, ομοτράπεζος του Πούτιν, διότι εκρίθη ότι έχει ακατανίκητη ροπή προς διάπραξιν αξιοποίνων πράξεων. Τώρα αποφυλακίζεται, διότι εκρίθη, πάλιν επισήμως, «ότι έχει συνετισθεί». Είναι να μη χαίρεται κανείς; Ο Σωκράτης θα εθαύμαζε την τόσο γρήγορη βελτίωση «φύσεως πονηράς ».

Το Πανεπιστήμιο με τη Διοίκησή του αιχμαλωτίζει εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητών και επιμένει να χελωνοδρομεί με τις «καταλήψεις» και την πολιτική του «ράβε, ξήλωνε», που εκδηλώνεται με ενάργεια και στον  ενταφιαζόμενο Πανεπιστημιακό νόμο, που γίνεται, πρέπει να το παραδεχθούμε, «ονόμασι καλοίς» (με ωραία λόγια).