Διαχρονικά επίκαιρη η διαβόητη ακηδία,

που κατατρέχει και κατατρύχει την κοινωνία

και την οδηγεί σε πρόωρη «κηδεία».

Όμως, πώς τούτο το δεινό προέκυψε

και τ’ αφήσαμε, σαν νέο «Εφιάλτη»,

να εισέλθει στα τείχη,

κι άλλαξε τραγικά του λαού η τύχη;

Ο φαύλος κύκλος αδικιών κι’ αναξιοκρατίας

γέννησε αντικοινωνικά πάθη σ’ αφθονία,

με πρώτο τη ζηλοφθονία,

που υπονόμευσε την κοινωνική αρμονία.

Κι «η ζήλεια και ο φθόνος έκαναν παιδί κι έγινε δολοφόνος».

Ταμπουρώθηκαν οι άνθρωποι στ’ ατομικά

κι ομαδικά  τους κάστρα,

κι αλίμονο, έσβησαν της αγάπης και συνέγνοιας τα «άστρα».

Η μόνη συνταγή για ν’ αλλάξουμε ρότα,

να κλείσουμε στις αντικοινωνικές σειρήνες τα ώτα,

να ξαναγίνουμε γνήσιοι «πολίτες»,

κι όχι τυχοδιωκτικοί «ιδιώτες» και πολιτικά «αλήτες».

Σε μια γνήσια με δικαιοσύνη δημοκρατία,

με σημαία το μέτρο και την αξιοκρατία.

(Ελλήγενης)