18 Νοεμβρίου 2024
Ο μεγαλύτερος εχθρός για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι πιθανές αστοχίες και λάθη – άλλωστε λάθη δεν κάνει μόνο όποιος δεν κάνει τίποτε. Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι η λήθη που, σύμφωνα με όλες τις περί προπαγάνδας θεωρίες, μοιραία προκαλείται από την έστω και μικρή απόσταση ακόμη και από σχετικά πρόσφατα γεγονότα. Στη λήθη ως εργαλείο προπαγάνδας ποντάρει αυτή τη στιγμή και ο ΣΥΡΙΖΑ. Παριστάνοντας συγχρόνως τις αθώες περιστερές και τους παντογνώστες…
Έχει αποδειχθεί πως ακόμη και αυτοί που μελετούν την Ιστορία είναι σε θέση να απαριθμήσουν γεγονότα του απώτατου παρελθόντος, του περασμένου, του προπερασμένου, ακόμη παλαιότερων αιώνων, πλην όμως λησμονούν τα πιο πρόσφατα.
Όλοι κινητοποιούνται τη στιγμή μιας κρίσης, η οποία ακριβώς επειδή συμβαίνει στον παρόντα χρόνο μοιάζει τεράστια και πρωτοφανής. Και πολύ συχνά, όταν τους θυμίζεις τι έγινε πέρσι ή πρόπερσι, ακούς την φράση-κλισέ «Μα ναι, πράγματι, το είχα ξεχάσει, πού το θυμήθηκες;».
Γιατί ως γνωστόν, ιστορικός του παρόντος δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι η μαγική λέξη «τεκμηρίωση». Μαγική και θαυματουργή και για τους πολιτικούς και για τους δημοσιογράφους…
Ακουμπώντας, λοιπόν, στις πιο προχωρημένες αρχές της προπαγάνδας, ο ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτον και καλύτερο τον κ. Τσίπρα που κάθε φορά δίνει τον τόνο, ακολουθεί κατά περίπτωση συγκεκριμένα προπαγανδιστικά πρωτόκολλα:
-Όταν τους θυμίζουμε αδιαμφισβήτητες και αλησμόνητες καταστροφές που προκάλεσαν στη χώρα, αρχίζουν την κλάψα σαν την μικρή Ελένη που κάθεται και κλαίει – μικρά κοριτσάκια ήμασταν, πού να ξέραμε εμείς από τράπεζες και καταθέσεις και ομόλογα και μνημόνια και υπερταμεία, είχαμε αυταπάτες, μας πίεσαν οι κακοί, μας εκβίασαν, μας ανάγκασαν να υπογράψουμε. Ή, όπως στην περίπτωση της καταστροφής στο Μάτι, προσπερνάνε τη δυσκολία με δηλώσεις του τύπου «θύμωσα με το πώς διαλύθηκε ο κρατικός μηχανισμός» (Τσίπρας, Σκάι, 2 Ιουλίου 2019). Αυτό στην προπαγάνδα λέγεται επίκληση του θυμικού.
-Όταν συμβαίνουν γεγονότα που συγκλονίζουν την κοινή γνώμη, παριστάνουν ότι αυτά συμβαίνουν για πρώτη φορά, ότι επί των ημερών τους δεν συνέβησαν ποτέ, ότι αυτοί ήταν άξιοι και ικανοί να τα χειριστούν και ότι οι ίδιοι τα κατάφερναν ή θα τα κατάφερναν καλύτερα αν ο λαός δεν είχε διαπράξει το λάθος να τους καταψηφίσει. Εδώ η κλάψα δίνει τη θέση της στο ψέμα και στο θράσος.
-Και όταν η κυβέρνηση παίρνει μια σειρά από νομοθετικές πρωτοβουλίες – όπως ο νέος νόμος για την πολιτική προστασία, η ψήφιση των συμβάσεων για τους υδρογονάνθρακες ή ο νόμος για την κύρωση των αμερικανικών Βάσεων – πάντα διαφωνούν, πάντα κάνουν κριτική, πάντα λένε πως αυτοί ήθελαν «κάτι άλλο», ότι σκόπευαν να το κάνουν αλλά δεν πρόλαβαν, πάντα υποστηρίζουν πως είχαν καλύτερες ιδέες, πάντα βρίσκουν ένα πρόσχημα για να μην ψηφίσουν για υπογραφές που οι ίδιοι έβαλαν, για συμβάσεις που οι ίδιοι διαπραγματεύτηκαν. Εδώ, η κλάψα, το ψέμα και το θράσος δίνουν τη θέση τους στην υποκρισία.
Μερικά παραδείγματα:
Οι ανύπαρκτες κυρώσεις
Μήνες τώρα ο κ. Τσίπρας μας ζαλίζει το κεφάλι για τις κυρώσεις κατά της Τουρκίας που τάχα ο ίδιος πέτυχε τον περασμένο Ιούνιο. Ποντάρει προφανώς στο γεγονός ότι ουδείς θυμάται τι ακριβώς συνέβη και απλά όλοι κάπου είχαν ακούσει τη λέξη «κυρώσεις». Είναι σίγουρος πως κανείς (ή σχεδόν κανείς) δεν θα θυμάται πως οι κυρώσεις της ΕΕ αφορούσαν την προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Κύπρου (με αναφορά μάλιστα σε παλαιότερες ανάλογες αποφάσεις του 2005 και του 2014), ότι τον Ιούνιο δεν αποφασίστηκαν κυρώσεις αλλά «πρόσκληση για υιοθέτηση στοχοθετημένων μέτρων» και ότι τελικά το πλαίσιο κυρώσεων αποφασίστηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019 (επί Νέας Δημοκρατίας δηλαδή). Και τώρα που αποφασίστηκαν κυρώσεις κατά δύο Τούρκων υπηκόων που εμπλέκονται στις παράνομες γεωτρήσεις στην Κύπρο – και επομένως αποκαλύφθηκε ότι οι κυρώσεις αφορούσαν την Κύπρο και πάντως επιβλήθηκαν – λουφάζουν κάνοντας πως δεν κατάλαβαν τι συνέβη. Τι μένει επομένως στον κόσμο; Το ψέμα: Ο Τσίπρας εξασφάλισε κυρώσεις έναντι της Τουρκίας για την προκλητικότητά της έναντι της Ελλάδας και ο Μητσοτάκης δεν απαιτεί την εφαρμογή τους.
Το Βερολίνο και η απουσία από τη συμφωνία για το μεταναστευτικό
Ένα μήνα τώρα ο Τσίπρας καταγγέλλει την απουσία της Ελλάδας από την Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, εκθειάζοντας την δική του παρουσία σε παρεμφερή διάσκεψη στο Παλέρμο της Σικελίας. Ποντάρει και πάλι στο γεγονός ότι ουδείς θυμάται πως στο Παλέρμο ήταν βουβό πρόσωπο και ότι ελάχιστοι πρόλαβαν να ενημερωθούν πως στη συγκεκριμένη διαδικασία λαμβάνουν μέρος μόνο οι χώρες που εμπλέκονται στη Λιβύη με στρατό, τροφοδοσία σε όπλα και ενίσχυση των αντιπάλων πλευρών (καμιά σχέση μ’ αυτά η Ελλάδα), καθώς και εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών. Πρόκειται δηλαδή για σύναξη στην ατζέντα της οποίας δεν υπάρχουν θέματα ελληνικού εθνικού συμφέροντος. Χρησιμοποιεί μάλιστα ο κ. Τσίπρας και το παράδειγμα της συμμετοχής του Κονγκό, βέβαιος ότι ελάχιστοι γνωρίζουν πως η συγκεκριμένη χώρα έχει την προεδρία της Υψηλής Επιτροπής για τη Λιβύη – και άρα δεν μπορούσε να μην κληθεί. Και βέβαια, λέξη για την πλήρη κατάρρευση του «Βερολίνου» και την συνέχιση των εχθροπραξιών. Τα λέει όλα αυτά ο κ. Τσίπρας, σίγουρος ότι δύσκολα θα θυμηθεί κανείς πως ο ίδιος ήταν θεατής στην Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας για το μεταναστευτικό, δηλαδή για ένα εξαιρετικά κρίσιμο και υπαρξιακό για τη χώρα θέμα που αφορούσε αποκλειστικά την Ελλάδα και τα ελληνικά νησιά. Για να μην πούμε το χειρότερο: Ότι η Κοινή Δήλωση περιλαμβάνει και την Ελλάδα (αφού ανήκει στην ΕΕ), αλλά ο ίδιος απλά συνυπέγραψε χωρίς καμιά βελτιωτική παρέμβαση. Τι μένει απ’ όλα αυτά, λοιπόν; Και πάλι το ψέμα: Η Ελλάδα δεν κατάφερε να είναι παρούσα σε μια «σημαντική» - μεγαλύτερη αποτυχία δεν είχαμε ματαδεί – διάσκεψη, ενώ ο Τσίπρας ήταν πανταχού παρών (εκτός από τα κρίσιμα θέματα για τη χώρα).
‘Όταν έδινε τα πάντα χωρίς να πάρει τίποτε
Στο ίδιο μοτίβο λέει και ξαναλέει ο κ. Τσίπρας πως ο Μητσοτάκης μόλις που κατάφερε να κάνει μια παρέμβαση 72 δευτερολέπτων ενώπιον του Τραμπ, ενώ ο ίδιος έλαβε μέρος σε κοινή συνέντευξη και «απάντησα και σε δυο-τρεις ερωτήσεις». Και πως ο Μητσοτάκης δεν έλαβε σαφή στήριξη για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Ποντάρει και πάλι στο γεγονός πως μπορεί όλοι να θυμούνται ότι σ’ εκείνη την παρουσία του δίπλα στον Τραμπ είπε ότι ο προεδρικός τρόπος μοιάζει μερικές φορές διαβολικός αλλά… είναι για καλό και ότι ο Τραμπ μίλησε για τα F-16 και τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν στις ΗΠΑ. Πλην όμως ουδείς θυμάται πως το μεγαλύτερο μέρος εκείνης της συνέντευξης αφορούσε το εκ μέρους του Τραμπ ξήλωμα του Obamacare (του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος του Ομπάμα) και πως ο Τραμπ και πάλι δεν είπε λέξη υπέρ των ελληνικών δικαίων. Οπότε τι μένει με την βοήθεια της λήθης και της προπαγάνδας; Φυσικά το ψέμα: Ο Μητσοτάκης δεν μίλησε και δεν πήρε τίποτε, ενώ ο Τσίπρας μίλησε και πήρε στήριξη. Κι’ ας έδωσε την αναβάθμιση των F-16 και των αμερικανικών Βάσεων, χωρίς να πάρει τίποτε.
Τα σώβρακα και οι φανέλες
Με στόμφο και ειρωνεία ο Τσίπρας αναφέρεται στην πρόσφατη κρίση στον χώρο του ποδοσφαίρου – φθάνοντας στο σημείο απαραδέκτως να διερωτάται πώς η κυβέρνηση θα χειριστεί τον Ερντογάν, ενώ δεν μπορεί να χειριστεί τους παράγοντες της μπάλας (αν και η μπάλα προκαλεί οπαδικές συμπεριφορές και διχασμούς, ενώ τα εθνικά θέματα ενώνουν). Τα λέει όλα αυτά με τη σιγουριά ότι ελάχιστοι θυμούνται πως επί των ημερών του ο ίδιος και χειρότερος χαμός γινόταν, με αποτέλεσμα ο Τσίπρας να συσκέπτεται πότε με τους αρμόδιους υπουργούς και πότε με ποδοσφαιριστές, να μιλάει για σήψη, να ψηφίζει έναν αθλητικό νόμο και μια τροπολογία για την ΕΠΟ και τελικά να διακόπτει το Κύπελλο Ελλάδας στο 2016 και το Πρωτάθλημα το 2018. Και εφόσον γνωρίζει πως έχει επέλθει ήδη η λήθη, τι μένει τελικά; Το ψέμα ξανά: Αυτά που συμβαίνουν είναι πρωτοφανή, εγώ τους γουλάντριζα όλους, δεν υπήρχε πρόβλημα, εσείς το προκαλέσατε και τρέχετε τώρα πίσω από σώβρακα και φανέλες. Μας λέει δηλαδή περίπου πως διέκοψε το Πρωτάθλημα στα καλά του καθουμένου, επειδή δεν είχε άλλη δουλειά να κάνει!
Όταν γέμιζαν με αίμα τα σοκάκια
Το άκρον άωτον προπαγανδιστικής εκμετάλλευσης της λήθης είναι οι αντιδράσεις στα πρόσφατα επεισόδια στη Μόρια. Όλοι, βέβαια, θυμούνται πως επί ΣΥΡΙΖΑ, με συνεχή γενικά προσκλητήρια, ήλθαν στη χώρα ένα εκατομμύριο άνθρωποι, έκλεισαν τα βόρεια σύνορά μας, δημιουργήθηκε το αίσχος της Μόριας, βούλιαξαν τα νησιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως ποντάρει στο γεγονός ότι ελάχιστοι θυμούνται πως ο πόλεμος στη Συρία ξεκίνησε το 2011, τα ίδια δραματικά γεγονότα συνέβαιναν και το 2013 και το 2014 και το 2015, επί ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε νόμος που καταργούσε την παράνομη είσοδο στη χώρα ως αδίκημα, καθώς και τη σύλληψη, την κράτηση, την απέλαση, τα πρόστιμα. Και κυρίως – με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στη Μόρια – επί ΣΥΡΙΖΑ είχαμε συνεχείς συμπλοκές, συγκρούσεις, καταλήψεις πλατειών και πορείες μέσα από τις πόλεις από Αφγανούς, μαχαιρώματα, τραυματισμούς αστυνομικών, επεισόδια με δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης, θανάτους μεταναστών στους καταυλισμούς, διαμαρτυρίες των κατοίκων. Σε μια περίπτωση, στα Πάμφυλα της Λέσβου, τα ρεπορτάζ ανέφεραν πως «γέμισαν αίμα τα σοκάκια». Και αφού λίγοι τα θυμούνται αυτά – τα οποία έτσι κι’ αλλιώς μοιάζουν μακρινά ενόψει των πιο πρόσφατων γεγονότων – τι μένει; Και πάλι το ψέμα: Παρουσιάζουν ότι επί των ημερών τους η κατάσταση ήταν ελεγχόμενη, λένε ότι παρέδωσαν τη Μόρια με 5.500 κατοίκους (διότι οι υπόλοιποι κυκλοφορούσαν ελεύθεροι στο νησί της Μυτιλήνης), ότι έκαναν μετεγκαταστάσεις στην ενδοχώρα (ενώ είναι βέβαιο ότι όσοι μεταφέρονται δεν θα φύγουν ποτέ λόγω της περίφημης συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας στη διαμόρφωση της οποίας δεν έλαβαν μέρος). Έφτασαν στο σημείο να πουν ότι ο… ηθικός αυτουργός αυτής της κατάστασης είναι ο Μητσοτάκης και να καταγγέλλουν τον Χρυσοχοΐδη για άσκηση βίας από την αστυνομία (Τζανακόπουλος στη Βουλή), ενώ επί των ημερών τους οι συγκρούσεις με την αστυνομία ήταν σχεδόν καθημερινές.
Αλλά προφανώς τα αριστερά δακρυγόνα είναι ροδέλαιο και οι αριστερές χειροβομβίδες κρότου λάμψης είναι ροδοπέταλα!
Το Μάτι και άκρον άωτον του θράσους
Αλλά εκεί που πια ξεπέρασαν τον εαυτό τους – αν υπάρχει όριο σ’ αυτό – ήταν η άρνησή τους να ψηφίσουν τον νόμο για την πολιτική προστασία, διαφωνώντας και υποστηρίζοντας πως αυτοί είχαν καλύτερη πρόταση. Και πάλι ποντάρουν στη λήθη. Φυσικά ουδείς ξεχνά τους εκατό νεκρούς στο Μάτι και τα θύματα των άλλων καταστροφών. Αλλά πόσοι θυμούνται το πόρισμα των εισαγγελέων για το Μάτι (6/3/2019); Όπου έλεγαν πως και να μην φύσαγε, με τέτοια έλλειψη οργάνωσης, θα συνέβαιναν τα ίδια. Ότι η ίδια κατάσταση θα επικρατούσε και σε πιο απλά συμβάντα. Ότι η συνεδρίαση του συντονιστικού οργάνου της Περιφέρειας, τον Απρίλιο του 2018, είναι σα… να μην έγινε, διότι και να μην γινόταν δεν θα υπήρχε κάτι σημαντικό να προστεθεί. Κι’ ακόμη ότι όλοι έδιναν εντολές και ουδείς παρακολουθούσε την εφαρμογή τους, ότι δεν γνώριζε κανείς σε ποια πυρκαγιά ήταν ο διοικητής, ότι δεν γνώριζαν ποιος ήταν επικεφαλής πού, ότι υπήρξε απόλυτη έλλειψη οργάνωσης, εικόνα πλήρους σύγχυσης, κανένας συντονισμός, πλήρης ασυνεννοησία, σπασμωδική διαχείριση, χαώδης λειτουργία. Λίγοι επίσης θυμούνται ότι ο Τσίπρας παρουσίασε (9/8/2018) το «Νέο Σχέδιο για την Πολιτική Προστασία», δεν έγινε τίποτε ως τις 2 Μαΐου 2019, οπότε δόθηκε στη διαβούλευση ο νόμος, αλλά και πάλι δεν ψηφίστηκε ως τον Ιούλιο που έγιναν οι εκλογές και τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε την πρόταση νόμου του στις 27 Νοεμβρίου 2019 ως… αντιπολίτευση! Και αφού προηγουμένως, στο Μάτι, δεν εφάρμοσαν ούτε τους παλιούς νόμους, ούτε καν τον «Ξενοκράτη». Δηλαδή είχαν προλάβει να φτιάξουν «νέο σχέδιο» σε δέκα μέρες, αλλά δεν πρόλαβαν να το ψηφίσουν σε έναν ολόκληρο χρόνο. Και τι μένει μέσα στη δίνη της λήθης; Τα ψέματα και τα προσχήματα: Ο δικός μας νόμος ήταν καλύτερος, εμείς έχουμε καλύτερο σχέδιο, απλά δεν προλάβαμε! Δηλαδή είναι τέτοιο το θράσος τους, που δεν συγκρατούνται ούτε ενώπιον εκατό αδικοχαμένων!
Γιατί όταν στον ΣΥΡΙΖΑ βγάζουν τα σώβρακα (κοινώς ξεβρακώνονται) μπροστά σε όλους, φοράνε τον φερετζέ της προπαγάνδας…
